Yes

Fly From Here

Frontiers (2011)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 18/07/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Για να εξηγούμαστε εξ αρχής, οι Yes παίζουν progressive rock. Μοιάζει περιττό και παράλογο που το τονίζω, αφού πρόκειται για ένα από τα αρχετυπικά συγκροτήματα του είδους, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κόσμος που δεν έχει παρακολουθήσει την καριέρα τους από τη δεκαετία του '80 και μετά, ενώ άλλοι μπορεί να θεωρούν ότι το "Owner Of A Lonely Heart" είναι αντιπροσωπευτικό του ύφους τους. Για να το θέσουμε λοιπόν πιο σωστά, οι Yes παίζουν ακόμα progressive rock.

Αν και εδώ και καιρό η δισκογραφία των Yes είναι μάλλον σποραδική και οι εναλλαγές των μελών τους είναι τόσες, ώστε πλέον να μην έχουν οικογενειακό δέντρο, αλλά δάσος, το φετινό "Fly From Here" σημαδεύεται από τη μεγαλύτερη αποχή ανάμεσα σε στούντιο άλμπουμ στην καριέρα τους. Από το ιδιαίτερο "Magnification" του 2001 έχουν να παρουσιάσουν κάτι καινούριο και ο νέος τους δίσκος δείχνει να έχει πολλές παραπομπές στο "Drama" του 1980. Καταρχήν μαζί αποτελούν το μοναδικό ζευγάρι δίσκων στη μακρόχρονη ιστορία τους όπου απουσιάζει η χαρακτηριστική φωνή του Jon Anderson. Ή για να είμαι πιο σωστός, απουσιάζει ο ίδιος ο Anderson, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η φωνή του εξακολουθεί να είναι παρούσα - περισσότερες εξηγήσεις για αυτό στη συνέχεια. Κατά δεύτερον, επανεμφανίζεται το ζευγάρι των Geoff Downes και Trevor Horn (γνωστών και ως Buggles), έστω και αν ο δεύτερος κρατάει κυρίως τη θέση του παραγωγού. Τέλος, η ίδια η μουσική φαίνεται να πατάει στο συμφωνικό prog των '70s αλλά και να λοξοκοιτάει προς το εμπορικό rock των '80s, όπως ακριβώς έκανε το "Drama", τόσο μουσικά, όσο και χρονικά τρεις δεκαετίες πίσω.

Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που συμβαίνει αυτό. Η σουίτα "Fly From Here", που αποτελεί το ήμισυ του άλμπουμ και του έδωσε και τον τίτλο, είναι μία σύνθεση των Downes/Horn που είχε γραφτεί πριν το "Drama" (ήταν, μάλιστα, αυτή που παρουσίασαν ως demo στους υπόλοιπους πριν την ένταξή τους) και η οποία έμεινε εκτός λόγω του περιορισμού του βινυλιακού χώρου, αλλά παιζόταν ζωντανά στην περιοδεία που το ακολούθησε. Διάφορες εκδοχές του έχουν εμφανιστεί είτε στη δισκογραφία των Yes, είτε των Buggles, αλλά αυτή του η ενορχήστρωση δουλεύτηκε από όλα τα μέλη και είναι η πιο εμπλουτισμένη. Διευρύνοντας τις αναφορές στο παρελθόν, θα πρέπει να πούμε ότι και το κομμάτι "Life On A Film Set" έχει αντίστοιχη ιστορία, ενώ ακόμα και το εξώφυλλο βασίζεται σε μία εικόνα που είχε ξεκινήσει να σχεδιάζει ο Roger Dean πίσω στη δεκαετία του '70.

Το μόνο στοιχείο που δεν έχει καμία αναφορά στο παρελθόν είναι ο νέος τραγουδιστής του συγκροτήματος, ο Καναδός Benoît David. Ως γνωστόν (;) o David ήταν ένας άσημος τραγουδιστής σε ένα tribute συγκρότημα των Yes από όπου και κλήθηκε εσπευσμένα να αντικαταστήσει τον ασθενή Anderson για μία περιοδεία. Ο τελευταίος γιατρεύτηκε, ο David όμως παρέμεινε και μάλιστα και για τις ηχογραφήσεις, προς δυσαρέσκεια τόσο του Anderson, όσο και των οπαδών του συγκροτήματος. Έτσι λοιπόν γίνεται φανερό ότι, όπως στο "Drama" τα φωνητικά ήταν έτσι δοσμένα ώστε να μην ξεφεύγουν από τον ήχο που μας έχουν συνηθίσει οι Yes, έτσι και στο "Fly From Here" ο νέος τραγουδιστής δε θα μπορούσε παρά να θυμίζει τον παλιό. Το πρόβλημα όμως είναι αυτό ακριβώς. «Θυμίζει», που σημαίνει ότι, χωρίς να είναι κακός, μένει μονίμως κρυμμένος πίσω από ένα «αν όμως ερμήνευε ο Jon...».

Εξαιρώντας αυτό το στοιχείο, το άλμπουμ είναι ευχάριστο. Και τα έξι μέρη που αποτελούν το τραγούδι "Fly From Here" είναι αξιόλογα και έχουν ό,τι θα περιμέναμε από τους Yes. Υπεύθυνοι για αυτό είναι κυρίως οι Squire, Howe και White, που είναι εξάλλου και οι θεματοφύλακες της παράδοσης, ενώ ο Downes δίνει το πιο «pop» στοιχείο. Αντίστοιχα πολύ καλό, ίσως και καλύτερο, είναι το φινάλε "Into The Storm". Τα ενδιάμεσα τραγούδια δεν ενοχλούν το αυτί, αλλά μάλλον απλώς γεμίζουν το χρόνο και δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό.

Κάπου εδώ ένα κανονικό κείμενο θα τελείωνε με την πρόταση «Ο νέος δίσκος των Yes δύσκολα θα τούς κερδίσει νέους φίλους, αλλά θα ευχαριστήσει τους οπαδούς τους». Έτσι όμως όπως τα κατάφεραν με την αποπομπή του Jon Anderson δεν είμαι σίγουρος ποιούς τελικά θα ευχαριστήσει η κυκλοφορία αυτή. Ας χαιρόμαστε που μουσικά στέκουν αξιοπρεπείς και ούτως ή άλλως με τον τρόπο που αλλάζουν μέλη είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα ξαναμαζευτεί η παλιοπαρέα, που θα πάει.
  • SHARE
  • TWEET