Wynton Marsalis & Willie Nelson

Ο Wynton Marsalis, πέρα από ένας σπουδαίος τρομπετίστας και σημαίνουσα προσωπικότητα στο χώρο της jazz, είναι γνωστός και ως εκφραστής του συντηρητισμού και της λογικής «επιστροφή στις ρίζες».

Ο Willie Nelson από την άλλη, αρχικά γνωστός ως «outlaw» της country σκηνής, πλέον είναι ένας από τους 5-6 πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του είδους και αγαπημένος από ακροατήρια πολλών και διαφορετικών μουσικών κατευθύνσεων.

Το άκουσμα της συνεργασίας των δύο ομολογώ ότι με εξέπληξε, καθώς δυσκολευόμουνα να βρω τη συνισταμένη που θα τους συνέδεε, κάτι που, προφανώς, δε συνέβη σε αυτούς. Τα blues ήταν (για άλλη μια φορά στην Ιστορία της Μουσικής) η μαγική κόλλα που θα ένωνε δύο μεγάλους καλλιτέχνες με, φαινομενικά, αντίθετες καταβολές. Η ηχογράφηση έγινε κατά τη διάρκεια της κοινής τους εμφάνισης στο Home Of Jazz At Lincoln Center της Ν. Υόρκης με τη συνοδεία πενταμελούς μπάντας. Όλα τα όργανα είναι ακουστικά (είπαμε, πρεσβευτής της παράδοσης ο Marsalis) και οι δύο πρωταγωνιστές, πέρα από την τρομπέτα και την κιθάρα αντίστοιχα, εναλλάσσονται στα φωνητικά, με τον Nelson πάντως να έχει, φυσιολογικά, τη μερίδα του λέοντος.

Τα τραγούδια που επιλέγουν οι δύο μουσικοί να ερμηνεύσουν είναι κυρίως blues standards, όπως τα "Bright Lights, Big City", "Ain't Nobody's Business" και "Georgia On My Mind" ή άλλες διάσημες συνθέσεις από το χώρο της folk και της Dixieland jazz. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν και δύο παλιότερες και κλασσικές συνθέσεις του Nelson. Η μεταχείριση που τους επιφυλάσσουν δε θα τολμούσα να πω ότι είναι «εκπληκτική», γιατί πολύ απλά δε νομίζω ότι αποτελεί έκπληξη για οποιονδήποτε το τόσο ποιοτικό αποτέλεσμα από τόσο διακεκριμένους μουσικούς. Είναι σίγουρα όμως απολαυστική. Ερμηνεύουν τα blues με πολύ μεράκι, κοντά στον τρόπο που πολλές δεκαετίες πίσω παίζονταν, πριν δηλαδή επέλθει ένας πιο σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε blues και jazz για να τραβήξει κάθε είδος τη δική του ξεχωριστή πορεία στο χρόνο.

Κυριαρχούν στην ενορχήστρωση τα πνευστά (τρομπέτα - σαξόφωνο και ενίοτε φυσαρμόνικα), αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ένα πιο προσεκτικό άκουσμα αποκαλύπτει και μία φοβερή ρυθμική βάση. Για την απόδοση των μουσικών είναι μάλλον εξαρχής χαζό να υπάρχουν αμφιβολίες, αυτό που αξίζει να σημειωθεί όμως είναι το πόσο καλά τα καταφέρνει ο Willie Nelson, εντασσόμενος σε ένα ήδη δεμένο σχήμα μουσικών, όχι μόνο με τη μετρημένη, ουσιαστική και, εκεί που χρειάζεται, χιουμοριστική φωνητική του ερμηνεία, αλλά και με τις πινελιές που προσθέτει με το παίξιμο της κιθάρας του, παρόλο που δε θεωρείται «βιρτουόζος» του οργάνου.

Μία σπουδαία συνάντηση από δύο φιγούρες που έχουν γράψει ιστορία δε μπορεί παρά να έχει τη δική της αυθύπαρκτη αξία. Εδώ όμως μας προσφέρεται και κάτι παραπάνω. Βλέπετε, είναι πολύ δελεαστικό το να αναζητάει κανείς το «καινούργιο», την εξέλιξη, αλλά καμιά φορά αποδεικνύεται εξίσου συγκινητική μία παύση για αναπόληση με ζεστή ματιά και πολύ αγάπη προς το παρελθόν.