Windhand

Τέτοια αρμονία εικόνας και ήχου είχα καιρό να πετύχω. Το εξώφυλλο τα λέει όλα: μουντάδα, καταχνιά, χωρίς να αποκλείονται από την εξίσωση φαντάσματα κι ένας εν δυνάμει τρόφιμος ψυχιατρείου, μόνιμος κάτοικος της καλύβας. Το μόνο που μου χαλάει την ιστορία είναι η πόρτα, που δεν βλέπει προς το δάσος αλλά προς το ξέφωτο. Από κάπου μπάζει το μακάβριο σχέδιό σου φίλος, όπως και το "Soma".

Fuzzοκατάσταση και στη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Windhand, σαπίλα και αργά τα ζώα μου. Επαναλαμβανόμενος κι επιληπτικός ρυθμός μέχρι την ώρα του rockάδικου solo, που πλέον είναι το κύριο ατού της μπάντας, καθώς θυσίασαν τον ετερόκλητο συνδυασμό φωνής και ύφους που τους είχαμε συνηθίσει. Η grunge-άδικη χροιά της Cottrell που μέχρι πρότινος συνδυαζόταν άψογα με το καπνισμένο doom, θάφτηκε κάτω από τόνους υπερβολικής λάσπης για χάρη μιας Uncle Acid αισθητικής.

Και λες εντάξει, όλα θέμα συνήθειας είναι θα μας κάτσει κι αυτό. Κάπου όμως στα υποτιθέμενα μέσα του δίσκου, σκάει το ακουστικό "Evergreen" και σε πιάνει το παράπονο. Μπορεί να λειτουργεί και ως ανάπαυλα από το ψυχοφθόρο της όλης φάσης μέχρι την ολοκλήρωσή της, αλλά ποιός σου είπε πως τελειώνουμε; Το 14-λεπτο "Cassock" που έπεται είναι η αναμενόμενη συνέχεια και το πιθανολογούμενο τέλος της ακρόασης. Διάολε, έχουμε ήδη φτάσει στα 46 λεπτά με ένα διάλλειμα, τι άλλο;

Τι άλλο; Άλλα 31 λεπτά σήψης και αναθυμιάσεων. Το "Boleskine" είναι κάτι σαν την αχρείαστη πληροφορία της ημέρας, πέραν της αναφοράς του στην κατοικία του Aleister Crowley. Αν το "Soma" τερμάτιζε πριν απ' αυτό, θα σου έλεγα πως ο δίσκος είναι μια χαρά, με τα πάνω και τα κάτω του, αλλά τώρα που έχουμε να κάνουμε με την μισή σχεδόν διάρκειά του, ο αντίχειρας τείνει προς οριζοντιοποίηση. Ακόμα κι ο βλαμμένος που είναι μέσα την καλύβα και πετσοκόβει με το πάσο του, δεν παλεύει μισή ώρα συνεχόμενου τεμαχίσματος κι έτσι το θύμα θα λακίσει από την μπροστινή πόρτα μάλιστα. Κάπως έτσι θα φύγει και το doomster-άκι πριν την ολοκλήρωση του δίσκου. Μαστουρωμένο μάλιστα...