Wig Wam

Οι Wig Wam μπορεί να έκαναν τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα το 2004, το όνομά τους όμως κατάφερε να περάσει τα σύνορα της χώρας τους έναν χρόνο αργότερα. Αυτό, διότι (εκτός απ' το Ελενάκι που το σήκωσε) θα μπορούσε να πει κανείς πως οι Νορβηγοί, ήταν ανάμεσα στους άσημους νικητές της τότε Eurovision. Το "In My Dreams" ακούστηκε, μέσω του εν λόγω διαγωνισμού, σε όλη την Ευρώπη (κι όχι μόνο), στρέφοντας τα φώτα της διασημότητας στη μπάντα. Μια τέτοια ευκαιρία δεν θα μπορούσε φυσικά να μείνει ανεκμετάλλευτη. Έτσι, το 2006 η μπάντα κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της, "Wig Wamania", το οποίο ήρθε να δείξει πως είναι έτοιμη να ανταπεξέλθει στην πίεση της προσοχής των media, αλλά και του κοινού.

Η τρίτη δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος όμως άργησε να βρεθεί στα ράφια των δισκοπωλείων, αφού το "Non Stop Rock 'n Roll", κυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια αργότερα. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, που έχουμε στα χέρια μας τον διάδοχο του συγκεκριμένου δίσκου, με τίτλο "Wall Street". Η επιλογή του συγκεκριμένου τίτλου δεν είναι διόλου τυχαία, αφού τόσο το εξώφυλλο του άλμπουμ, όσο και το στιχουργικό περιεχόμενο αρκετών τραγουδιών, δικαιολογούν τη χρήση του.

Η αρχή γίνεται με το ομώνυμο με τον δίσκο κομμάτι και πρώτο single, το οποίο αποτελεί ένα ιδιαίτερα καλό ξεκίνημα. Βιολιά, τσαμπουκαλεμένη κιθάρα, «ογκώδες» ρεφραίν και σατυρικοί για τη λατρεία του χρήματος στίχοι. Όλα αυτά δουλεύουν τέλεια και έχουν ως αποτέλεσμα ένα πολύ καλό κομμάτι για το είδος του. Μάλιστα, όταν σκεφτείς πως ακολουθείται από το εξίσου αξιολογότατο και ελαφρώς πιο βαρύ "OMG! (Wish I Had A Gun)", τότε το ξεκίνημα του άλμπουμ αφήνει μια ιδιαίτερα θετική εντύπωση. Η συνέχεια έχει μερικά κομμάτια που στέκονται κοντά σε αυτά τα δύο, όπως τα καθαρόαιμα glam "Try My Body On" και "The Bigger The Better", το aor "Bleeding Daylight" και τα πιο «χαλαρά» "Natural High" και "Wrong Can Feel So Right", αλλά όμως δύσκολα θα αποτελέσουν τα αγαπημένα κάποιου. Επίσης, τραγούδια όπως το "Victory Is Sweet" και "One Million Enemies" ίσως να ήθελαν περισσότερη δουλειά, καθώς πιστεύω ότι είχαν τις δυνατότητες να εξελιχτούν σε πολύ καλύτερες συνθέσεις απ' αυτές που είναι. Αυτή είναι και η αχίλλειος πτέρνα του δίσκου εξάλλου. Το δυνατό του ξεκίνημα μοιάζει να αδικείται ως ένα βαθμό απ’ τη συνέχεια, αφού συνολικά, φαίνεται να έχει τις προδιαγραφές για κάτι περισσότερο απ’ αυτό που τελικά φτάνει στα αυτιά μας.

Έτσι, η τέταρτη δισκογραφική δουλειά των Wig Wam, μπορεί να μην αποτελεί μια απαραίτητη αγορά για κάθε φαν του είδους, αλλά -για να είμαι δίκαιος- αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να τον «τραβήξει». Οι Wig Wam, λοιπόν, μας προσφέρουν μερικές ωραίες στιγμές, δίχως όμως τελικά να εντυπωσιάζουν με αυτή τους την κυκλοφορία.