White Stones

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο μπασίστας των Opeth, Martin Mendez, αποφάσισε να κάνει και αυτός το κομμάτι του, φτιάχνοντας το δικό του προσωπικό σχήμα. Σε αυτό θα έπαιζε προοδευτικό death metal, τονίζοντας, ωστόσο, ότι δεν αποτελεί οποιαδήποτε μομφή για την πορεία της βασικής του μπάντας, από το "Heritage" και μετά. Αφού συνέθεσε όλα τα κομμάτια, έβαλε μπρος να δώσει σάρκα στους White Stones, οπότε ζήτησε τη συνδρομή των Jordi Farré και Eloi Boucherie σε τύμπανα και φωνητικά αντίστοιχα.

Στους White Stones, λοιπόν, πολλοί στήριξαν τις ελπίδες τους για την αναβίωση της death metal εποχής των Σουηδών. Εγώ, προσωπικά, αν και έχω αγκαλιάσει τη στροφή της τελευταίας δεκαετίας - και βάλε, είχα κρυφές ελπίδες ότι το "Kuarahy" θα ήταν ουσιαστικά μια συνέχεια του "Watershed".

Αν, λοιπόν, οι Opeth δεν είχαν λοξοδρομήσει μετά το "Watershed", τότε πραγματικά δεν θα ήθελα το "Kuarahy" να αντικαθιστούσε το "Heritage". Η όποια προσπάθεια του Mendez να απεμπλακεί από τον trademark ήχο των Σουηδών, μάλλον πέφτει στο κενό, αφού οι ελάχιστες περιπτώσεις, που το καταφέρνει δεν είναι το φόρτε του δίσκου. Και ακόμα και στα «κοινά» στοιχεία, αποδεικνύεται γιατί ο Akerfeldt επιμένει να συνθέτει ο ίδιος τη μουσική των Opeth.

Αυτό, ωστόσο, δεν κάνει το ντεμπούτο των White Stones έναν κακό δίσκο. Υπάρχουν σημεία που τραβούν την προσοχή και δείχνουν ότι ίσως η κατακλείδα της προηγούμενης παραγράφου, θα έπρεπε να αναθεωρηθεί. Επιπλέον, η επιλογή του Boucherie για τα φωνητικά, προσωπικά, τη βρίσκω αδύναμη. Ενώ στη βασική του μπάντα, τους Vidres A La Sang, ταιριάζει εξαιρετικά, στο "Kuarahy" δεν προσφέρει ιδιαίτερα στο τελικό αποτέλεσμα. Ούτε φυσικά οι guest συμμετοχές των Fredrik Åkesson και Per Eriksson στις lead κιθάρες.

Οι White Stones του Martin Mendez εμφανίζονται μπερδεμένοι στην πρώτη τους κυκλοφορία, αφού από τη μια υπάρχει ο φόβος σύγκρισης με τους Opeth, αλλά από την άλλη αναπόφευκτα ο ήχος τους έχει πολλά κοινά. Ωστόσο, θεωρώ, ότι με το "Kuarahy" πήραν την κρυάδα, και η συνέχεια τους θα είναι καλύτερη και πιο απενοχοποιημένη, όπως αρμόζει σε έναν άρτιο και ιδιαίτερα συμπαθή μουσικό, όπως είναι ο Martin Mendez.