White Magician

Στο παρά πέντε της χρονιάς έσκασε μύτη η δισκάρα των Αμερικανών για να επιβεβαιώσει πόσο όμορφα πράγματα συμβαίνουν στο undergound. Σχεδόν εξ' ορισμού, rock ή metal τραγούδι που έχει κουδούνα προμηνύει κάτι συνολικά ξεχωριστό, όπως γίνεται αντιληπτό εξ' αρχής. Να 'ναι καλά το internet που έχει εκμηδενίσει χρόνους και αποστάσεις, και βεβαίως εταιρείες όπως η Cruz Del Sur Music, που απλοποιώντας τις διαδικασίες μας φέρνουν σε άμεση επαφή με ιδιαίτερα ενδιαφέροντες καλλιτέχνες.

Το σύνολο της πληροφορίας που συνοδεύει τους White Magician φαίνεται τόσο obscure όσο και η μουσική τους. Προέρχονται από το Detroit του Michigan με την τόσο ιδιαίτερη μουσική κληρονομιά. Mastermind τους φαίνεται πως είναι ο 32χρονος κιθαρίστας και τραγουδιστής Derek DiBella με τα πολλά ψευδώνυμα και τις δεκάδες κυκλοφορίες την τελευταία δεκαετία με αρκετές μπάντες.

Μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ανήκει σε ένα κύκλωμα μουσικών, οι διαδρομές των οποίων μοιάζουν περισσότερο με βάτα, παρά με ένα καλοσχηματισμένο οικογενειακό δέντρο. Αν πρέπει να σταθούμε κάπου είναι στους heavy metallers Demon Bitch που αποτελούν στην ουσία προπομό των White Magician, αλλά και στους black metallers Isenblåst του Lord Kaiser. Μυστήριο στο όλο μυστήριο προσθέτει και το όλο concept, βασισμένο στη μαγεία, τον αποκρυφισμό και τη χαρτοπαιξία, εξού και το φαινομενικά άκυρο εξώφυλλο που θυμίζει Ed Repka.

Ξεκάθαρα, όσο και μπερδεμένα, είναι τα πράγματα στο κομμάτι της μουσικής. Σε αναλογία αλλά και αντίθεση με τα σχήματα που τα τελευταία χρόνια βασίζουν τη μουσική τους σε '70s φόρμες όντας το πολύ proto metal παρότι απευθύνονται σε μεταλλικό πρωτίστως κοινό, οι White Magician στο full-length ντεμπούτο τους διαθέτουν την ορμή και τη μενταλιτέ ενός heavy metal συγκροτήματος, χρησιμοποιώντας σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα υλικά από τη δεκαετία του '70.

Με άλλα λόγια, είναι σαν να έχουν βάλει στοίχημα να παίξουν heavy metal με κόφτη στο 1979, με μοναδικό ίσως χαρακτηριστικό που ξεφεύγει τα βιρτουόζικα σε σημεία σόλο, πετυχαίνοντας διάνα. Η παραγωγή και η ενορχήστρωση κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο θολά και όμορφα. Παρότι είμαι γενικότερα υπέρ των ξεκάθαρων λύσεων στους τομείς της παραγωγής και της ενορχήστρωσης, η επιλογή της τετράδας να υπεφορτώσει τις συνθέσεις και να θολώσει τα νερά ενορχηστρωτικά κρίνεται εκ του αποτελέσματος απόλυτα ταιριαστή.

Τουλάχιστον από άποψη παραγωγής και ελάχιστης παραμόρφωσης στις κιθάρες, είναι σαν να έχουμε το μεταλικό ανάλογο του ομώνυμου ντεμπούτου των Τεξανών White Dog, που βρέθηκε στην κορυφή των προτιμήσεων της συνακτικής ομάδας του Rocking για το 2020. Τα σημεία αναφοράς βέβαια είναι αρκετά διαφορετικά, με τους Scorpions εποχής Roth, τη μεταλική ψυχεδέλεια των Blue Öyster Cult, τη μαγική αύρα των Uriah Heep, το "Fröm the Fjörds" των Legend, τη στοιχειωτική φωνή του Kevin Heybourne και τα κιθαριστικά ξεσπάσματα του Mark Shelton να λάμπουν στο σκοτεινό περιβάλλον.

Εξαιρουμένου του εν δυνάμει hit "Mad Magic II: In The Absence Of Gods (Bad Magic)" που κλείνει στα πέντε λεπτά και του υπέροχου μεσαιωνικού κιθαριστικού "Fading Into The Obscurity Of Ages", η μέση διάρκεια των υπολοίπων πέντε συνθέσεων του πενηντάλεπτου δίσκου υπερβαίνει τα οκτώ λεπτά, γεγονός που δεν στοιχίζει πάντως σε όρους συνοχής. Αντιθέτως, η υποδειγματική ανάπτυξη των συνθέσεων και η εναλλαγή των διαθέσεων, η προσωπικότητα, οι υπέροχες μελωδίες και οι τρομερές ιδέες που φαίνεται να περισσεύουν (π.χ. το επαναλαμβανόμενο σκούξιμο της κιθάρας "Magia Nostra"), αναδεικνύουν το "Dealers Of Divinity" στην αφρόκρεμα του παραδοσιακού heavy metal, τουάχιστον για το 2020. Καλωσήλθατε κύριοι στη παρέα μας.