Borknagar

Με 20 και πλέον χρόνια πορείας οι Borknagar σου δίνουν την αίσθηση ότι έχουν βρει τη φόρμουλα που τους εκφράζει και τους αντιπροσωπεύει. Είναι γεγονός ότι ελάχιστα συγκροτήματα θα έπαιρναν το ρίσκο να αλλάξουν κάτι τέτοιο και να πειραματιστούν σε άλλα μονοπάτια. Στην περίπτωση των Νορβηγών η κατάσταση σε πρώτη ματιά/αυτιά είναι λίγο διφορούμενη, αν σε τελική ανάλυση μάλλον ξεκάθαρη.

Όταν με το ξεκίνημα του δίσκου οι υπέροχες φωνητικές γραμμές του ICS Vortex χρωματίζουν το "The Rhymes Of The Mountain" και σε «απαλλάσσουν» από την πεζή και ανούσια πραγματικότητα, τότε αισθάνεσαι ότι δεν θα χάσεις την ώρα σου ακούγοντας αυτό το άλμπουμ.

Στο ομώνυμο που ακολουθεί η μελωδία σε κερδίζει χωρίς πολύ προσπάθεια και στο "Cold Runs The River" ένα αργόσυρτο, μαυρομεταλλικό riff αλλάζει λίγο την ατμόσφαιρα και την διάθεση μέχρι να μπει ξανά ο Vortex με καθαρά φωνητικά και να μας  μεταφέρει στιγμιαία στη δική του συχνότητα, ενώ σε όλη τη διάρκεια του κομματιού η συνεχής εναλλαγή ακραίων και καθαρών φωνητικών, ατμόσφαιρας και διάθεσης αποτελεί την επιτομή του άλμπουμ.

Στο "Panorama" η διάθεση «ελαφραίνει», σε ένα αρκετά πιο προσιτό κομμάτι, οι Borknagar κάνουν μια βουτιά στην δεκαετία του '70, με ένα folk / viking στοιχείο να ξεπροβάλει διακριτικά.

Το "When Chaos Rule" μπορεί να χαρακτηριστεί το πιο σύνθετο κομμάτι του δίσκου, καθώς οι συνεχείς διακυμάνσεις αποκαλύπτουν από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις του άλμπουμ.

Η λυτρωτική μελωδία του "Erodent", το εξόχως μελωδικό "Noctilucent" και το εντυπωσιακό κλείσιμο με το πολυδιάστατο "Terminus" συνθέτουν έναν δίσκο που παρουσιάζει μια εμφανή δυσκολία να τον κατηγοριοποιήσεις.

Το έχω ξαναπεί ότι είναι ιδιαίτερα άχαρο και ανούσιο να προσπαθείς να αποδώσεις με λόγια περιπτώσεις συγκροτημάτων τα οποία μπορούν να σε ταξιδέψουν και τα άλμπουμ τους ασφαλώς δημιουργούνται με μια πιο προοδευτική προσέγγισή. Το "Winter Thrice" πατάει πιο γερά στο progressive και πολύ λιγότερο, ελάχιστα, στο black metal.

Οι υπέροχες συνθέσεις, οι ξεχωριστές μελωδίες, τα διπλά φωνητικά, που σε πολλά σημεία γίνονται χορωδιακά, οι εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων  είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά του άλμπουμ. Σίγουρα η υπέροχη φωνή και οι δυνατότητες του Vortex ξεχωρίζουν και χαράσσουν ανεξίτηλα τον δίσκο, αλλά και γενικότερα η δουλειά που γίνεται δείχνει το ταλέντο του συγκροτήματος με τον Oysten Brun επικεφαλής.

Στον δέκατο δίσκο τους οι Νορβηγοί δεν αφήνουν ασάφειες και, έχοντας εδώ και καιρό βρει το προσωπικό τους ύφος, συνεχίζουν ακολουθώντας τα μονοπάτια που γνωρίζουν καλά. Ακολουθήστε τους και δεν θα σας απογοητεύσουν.