The Dillinger Escape Plan, Tardive Dyskinesia, Seamy Side @ Gagarin 205, 13/11/10
17/11/2010 @ 16:41
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε το λόγο της αποχώρησης του Brian Benoit από τις τάξεις των The Dillinger Escape Plan έπειτα από την κυκλοφορία του "Miss Machine", αλλά όσοι παρευρέθηκαν στην παρθενική εμφάνιση του σχήματος στη χώρα μας μπορούν πλέον να αντιληφθούν για ποιόν ακριβώς λόγο κατέρρευσαν οι σωματικές του αντοχές, με αποτέλεσμα να πληγούν τα νεύρα στο αριστερό του χέρι. Η μπάντα έχει αλλάξει αρκετά από εκείνες τις εποχές, βέβαια, καθ' ότι πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια, όχι τόσο όμως ώστε να μη σκορπά έκπληξη κι άκρατο ενθουσιασμό στα πρόσωπα του κόσμου που την παρακολουθεί μέχρι σήμερα.
Προτού προχωρήσουμε στο τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, ο καθιερωμένος πρόλογος ανήκει στα ανακοινωθέντα opening acts, με τους Tardive Dyskinesia να επικρατούν κυριολεκτικά κατά κράτος των Seamy Side, οι οποίοι, παρότι συμπαθείς, βάσει των post-hardcore μοτίβων στα οποία κινούνται, δεν κατάφεραν να διώξουν την ανυπομονησία που έτρεφα για την είσοδο των The Dillinger Escape Plan στη σκηνή - γενόμενο όχι ιδιαίτερα θετικό. Οι Tardive Dyskinesia, από την άλλη, απέδειξαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως πρόκειται για ένα σημαντικά ανερχόμενο όνομα, με την οπτική που διέπει το έργο τους να συνοψίζεται στο χαρακτηρισμό «Meshuggah-worship», μεταξύ λοιπών στοιχείων - πτυχή για την οποία δηλώνω ενθουσιασμένος, καθ' ότι η εν λόγω προσέγγιση μοιάζει η πλέον ιδανική από τη στιγμή που η studio αλλά και live απόδοση του group αγγίζει τα όποια υψηλά επίπεδα.
Για να ξεκινήσουμε την περιγραφή, θέτοντας το θέμα στα σωστά μέτρα και σταθμά, ό,τι τυχόν ακούσετε μέχρι να απολαύσετε ζωντανά τους The Dillinger Escape Plan δε φέρει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Καμία απολύτως, όμως. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος για τον οποίο δε βλέπω ποτέ μουσικά DVD, εξ' άλλου, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις, η οπτικοακουστική απεικόνιση μοιάζει μάλλον πτωχή, εν συγκρίσει με την αληθινή εμπειρία της στιγμής. Πόσο μάλλον, όταν η πραγματικότητα της περίπτωσής μας έχει να κάνει με ένα club που μοιάζει παραδομένο στις φλόγες λίγο πριν κλείσει η αυλαία της ευρωπαϊκής περιοδείας του group. «Athens, couldn't think of a better way to end. Unreal. Be back soon. You guys fuckin' SLAUGHTER» ήταν τα λόγια του Greg Puciato μέσω Τwitter, φανερά ενθουσιασμένος κατά το ταξίδι της επιστροφής.
Το είχαν δηλώσει και τα ίδια τα μέλη, άλλωστε. Αυτή ήταν η τελευταία συναυλία που θα έδιναν για τουλάχιστον δύο μήνες και περίμεναν το απροσδόκητο και τίποτα λιγότερο, εφόσον οι οπαδοί ανταπέδιδαν ό,τι τους πετούσαν. Όσοι παρευρέθηκαν, κατανοούν πλέον την ουσία των παραπάνω δηλώσεων, επειδή αν ο κόσμος δεν ήταν τόσο εκδηλωτικός στις μπροστινές σειρές, η συναυλία ενδεχομένως και να μη λάμβανε τις αντίστοιχες επικές διαστάσεις - καθώς αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ο γράφων απόλαυσε ζωντανά το σχήμα κι οφείλει να ομολογήσει πως το βράδυ του Σαββάτου, οι Dillinger ξεπέρασαν κάθε προσωπική προσδοκία. Ποιος ξεχνά άραγε τα αλλεπάληλα stagediving από τη σκηνή του Gagarin 205, σκηνικό πρωτόγνωρο για το εν λόγω club, καθώς ούτε το party των Suicidal Tendencies με τα 40 άτομα επί σκηνής κατά το τέλος του set δε συγκρίνεται με κάτι τέτοιο. Μέσα σε μια σωρεία σκηνικών, από βουτιές στον αέρα και συμμετοχές στο μικρόφωνο, μέχρι αγκαλιές με τον Greg την ώρα που τραγουδούσε, οι φίλοι του σχήματος φάνηκαν άψογα «διαβασμένοι» κι ενεργοί καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης, φέροντας την κατάλληλη συμπεριφορά, ώστε να μη χαλάσει το όλο συναυλιακό συναίσθημα.
Από την άλλη, υπήρξε μια σημαντική μερίδα του κόσμου που έπαιξε το δικό της σιωπηλό ρόλο στις εντυπώσεις του γράφοντα, γι' αυτό καλύτερα να πιάσουμε το όλο ζήτημα ξανά από την αρχή. Το set ξεκινά με το "Farewell, Mona Lisa" κι έχουμε τους συνήθεις (και μη) υπόπτους των μπροστινών σειρών να αντιδρούν σε κατάσταση παροξυσμού - αν μη τι άλλο, αναμενόμενο. Τι συμβαίνει όμως δίπλα τους; Κάποιος τυχαίος παρευρισκόμενος κοιτά το ποτήρι της μπύρας, μήπως τυχόν του έχουν ρίξει τίποτα μέσα και βλέπει παραισθήσεις. Ένας δεύτερος, πάλι, έχει μείνει σα στήλη άλατος με τα μάτια γουρλωμένα και το χέρι του να κρατά το σαγόνι με μια έκφραση ανάμεικτη, κάπου μεταξύ έκπληξης κι απορίας. Μερικοί άλλοι, παραδίπλα, συνεχίζουν να καπνίζουν το τσιγάρο τους, κουνώντας όμως το κεφάλι με τρόπο που συνηγορούσε στις αντιδράσεις των κυρίων στις παραπάνω σειρές. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που τα μέλη του group έτρεχαν κατά μήκος, πλάτος κι ύψος της σκηνής, ωσάν πυρόπληκτοι εν ρυθμώ διαφυγής. Πραγματικά, δε νομίζω πως έχουμε ξαναδεί μια τόσο σκηνικά ενεργή μπάντα, καθώς τα μέλη έδειχναν να παίζουν δίχως αύριο, πηδώντας από ενισχυτή σε ενισχυτή, σκαρφαλώνοντας σε ηχεία, κάγκελα, ανθρώπους κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστείτε, δίχως μάλιστα να χάνουν στις εκτελέσεις των κομματιών - γιατί εκεί βρίσκεται το αξιοπερίεργο της υπόθεσης, αν αναλογιστούμε τα μέτρα στα οποία πατά το μουσικό τους ύφος.
Το να επιχειρήσω να αναφέρω highlights μέσα απ' όλον αυτόν τον ορυμαγδό θα ήταν πιστεύω ανώφελο. Υπήρξαν όμως στιγμές που ξεχώρισαν φανερά κατά τη διάρκεια της εμφάνισης, όπως το "Sugar Coated Sour", που έσβησε ένα απωθημένο δεκαετίας για ορισμένους, η εκτέλεση του "Widower", με τον Ben να παίρνει τη θέση του στα πλήκτρα και το κοινό από κάτω να τραγουδά φορτισμένο «when you walked away, I breathed your name, as you walked away, as you walked away, we can never get back what we choose to throw away», για να ακολουθήσει το "Black Bubblegum" στα καπάκια, με τον ίδιο κόσμο να χορεύει και να τραγουδά στους Faith No More ρυθμούς του κομματιού «but you forget that in your fairy tale, bitch, I'm the wolf, all this attention got you thinking you were a queen, you thought that everything in life you want should be free, nothing is what you think» και, γενικά, οι άνθρωποι είναι υπερθεοί, επειδή μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορούν να είναι ακραίοι, βίαιοι, σαρκαστικοί και, ταυτόχρονα, συναισθηματικοί, σε έκταση που δε μπορεί να πετύχει καμία άλλη μπάντα στο πρόσωπο αυτού του πλανήτη.
Η δεύτερη σειρά των highlights έχει να κάνει με τη συμμετοχή του κοινού στην πλευρά του μικροφώνου, με πρώτη χρονικά να στέκεται η εκτέλεση του "When Good Dogs Do Bad Things" και τον Greg να ρωτά τον κόσμο «θυμάται κανείς πως ξεκινά αυτό το τραγούδι;». Ένας τυχερός παρευρισκόμενος σήκωσε το χέρι του, δέχθηκε το μικρόφωνο, για να φωνάξει ως αντικαταστάτης του Mike Patton «I'm the best you'll ever have» και να μπουν τα όργανα απ' ευθείας, όπως ακριβώς στη studio εκδοχή, και να συνεχίσει ο Greg από την πλευρά του με τις υπόλοιπες σειρές των στίχων. Το απόλυτο highlight, πάντως, δεν ήταν άλλο από το κλείσιμο της κανονικής διάρκειας του set, με το "Sunshine The Werewolf", στο οποίο ο Greg κατέβηκε στο κοινό και σχημάτισε έναν κύκλο γύρω από τη βάση του μικροφώνου, για να ορμήξουν όλοι την καίρια στιγμή και να φωνάξουν σύσσωμοι «DESTROYER, they'll be another just like you, you're not the only one, I'm not the only one», με άναρθρες κραυγές να φεύγουν μεταξύ στίχων στον αέρα και τον Greg να σκαρφαλώνει στο τέλος στο αριστερό ηχείο του club ωσάν άλλος λυκάνθρωπος, ξαφνιάζοντας μέχρι και τον πιο υποψιασμένο μόλις πήδηξε στη σκηνή από το δυσανάλογα μεγάλο αυτό ύψος.
Τελευταία λεπτά προς απαθανάτιση μένουν οι στιγμές που νομίζεις πως έχεις ζήσει το απόλυτο και κατόπιν αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει τελειώσει, επειδή ακολουθεί ένα encore, με το πάλαι ποτέ αγαπημένο "Setting Fire To Sleeping Giants" να σβήνει έναν ευσεβή πόθο, και το κλείσιμο της αυλαίας με τρια ασύγκριτα έπη παιγμένα στη σειρά, το ένα μετά το άλλο, ξεκινώντας από το "The Mullet Burden" των «πρωτοδισκάκηδων», συνεχίζοντας με το φρενώδες "Panasonic Youth" και καταλήγοντας στο αποστoμωτικό "43% Burnt", ή αν προτιμάτε, μια απερίγραπτη ηχητική λαίλαπα που γδέρνει λαρύγγια και σκίζει ψυχές. Το τέλος του κομματιού βρήκε τους Dillinger να πετούν μανιωδώς στη σκηνή βάσεις, θήκες κι ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά στα μάτια ενός εμβρόντητου κοινού, που ένοιωθε μέσα του πως δεν είχε αντιληφθεί πλήρως τί ακριβώς διαδραματίστηκε, σε μια εμφάνιση που μοιάζει εξωπραγματική από υπερβολικά πολλές απόψεις.
Τι κι αν έχουν αποδεκατιστεί από τις ατυχίες που υπέστησαν τα τελευταία χρόνια, οι The Dillinger Escape Plan παραμένουν τεράστιοι, επειδή, πολύ απλά, το όνομα που κουβαλούν στις πλάτες τους μοιάζει πολύ πιο βαρύ από τις προσωπικότητες των ίδιων των μελών - μια πτυχή που χαρακτηρίζει μόνο μεγάλες μπάντες, για να μην πούμε διαχρονικές. Πλέον, μπορούμε να δηλώσουμε μετά περισσής βεβαιότητος πως ανήκουν σε μια τέτοια κατηγορία, επειδή η ώρα της κρίσης για έναν πραγματικά μεγάλο καλλιτέχνη έρχεται όταν πατά το πόδι του στη σκηνή κι οι The Dillinger Escape Plan, αγαπητοί, δεν είναι απλά οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουν, παρά έχουν έρθει στον κόσμο για ένα και μόνο σκοπό. Να παίζουν live.
Καλά το μαντέψατε. Αυτή ήταν η συναυλία της δεκαετίας.
The Dillinger Escape Plan setlist, με μικρές επιφυλλάξεις:
Farewell, Mona Lisa
Fix Your Face
Milk Lizard
Room Full Of Eyes
Chinese Whispers
Sugar Coated Sour
Destro's Secret
Gold Teeth Οn Α Bum
Widower
Black Bubblegum
When Good Dogs Do Bad Things
Good Neighbor
Lurch
Sunshine The Werewolf
-------------------
Mouth Of Ghosts
Setting Fire To Sleeping Giants
The Mullet Burden
Panasonic Youth
43% Burnt
Γιάννης Καγκελάρης
Περισσότερες φωτογραφίες:
Προτού προχωρήσουμε στο τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, ο καθιερωμένος πρόλογος ανήκει στα ανακοινωθέντα opening acts, με τους Tardive Dyskinesia να επικρατούν κυριολεκτικά κατά κράτος των Seamy Side, οι οποίοι, παρότι συμπαθείς, βάσει των post-hardcore μοτίβων στα οποία κινούνται, δεν κατάφεραν να διώξουν την ανυπομονησία που έτρεφα για την είσοδο των The Dillinger Escape Plan στη σκηνή - γενόμενο όχι ιδιαίτερα θετικό. Οι Tardive Dyskinesia, από την άλλη, απέδειξαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως πρόκειται για ένα σημαντικά ανερχόμενο όνομα, με την οπτική που διέπει το έργο τους να συνοψίζεται στο χαρακτηρισμό «Meshuggah-worship», μεταξύ λοιπών στοιχείων - πτυχή για την οποία δηλώνω ενθουσιασμένος, καθ' ότι η εν λόγω προσέγγιση μοιάζει η πλέον ιδανική από τη στιγμή που η studio αλλά και live απόδοση του group αγγίζει τα όποια υψηλά επίπεδα.
Για να ξεκινήσουμε την περιγραφή, θέτοντας το θέμα στα σωστά μέτρα και σταθμά, ό,τι τυχόν ακούσετε μέχρι να απολαύσετε ζωντανά τους The Dillinger Escape Plan δε φέρει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Καμία απολύτως, όμως. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος για τον οποίο δε βλέπω ποτέ μουσικά DVD, εξ' άλλου, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις, η οπτικοακουστική απεικόνιση μοιάζει μάλλον πτωχή, εν συγκρίσει με την αληθινή εμπειρία της στιγμής. Πόσο μάλλον, όταν η πραγματικότητα της περίπτωσής μας έχει να κάνει με ένα club που μοιάζει παραδομένο στις φλόγες λίγο πριν κλείσει η αυλαία της ευρωπαϊκής περιοδείας του group. «Athens, couldn't think of a better way to end. Unreal. Be back soon. You guys fuckin' SLAUGHTER» ήταν τα λόγια του Greg Puciato μέσω Τwitter, φανερά ενθουσιασμένος κατά το ταξίδι της επιστροφής.
Το είχαν δηλώσει και τα ίδια τα μέλη, άλλωστε. Αυτή ήταν η τελευταία συναυλία που θα έδιναν για τουλάχιστον δύο μήνες και περίμεναν το απροσδόκητο και τίποτα λιγότερο, εφόσον οι οπαδοί ανταπέδιδαν ό,τι τους πετούσαν. Όσοι παρευρέθηκαν, κατανοούν πλέον την ουσία των παραπάνω δηλώσεων, επειδή αν ο κόσμος δεν ήταν τόσο εκδηλωτικός στις μπροστινές σειρές, η συναυλία ενδεχομένως και να μη λάμβανε τις αντίστοιχες επικές διαστάσεις - καθώς αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ο γράφων απόλαυσε ζωντανά το σχήμα κι οφείλει να ομολογήσει πως το βράδυ του Σαββάτου, οι Dillinger ξεπέρασαν κάθε προσωπική προσδοκία. Ποιος ξεχνά άραγε τα αλλεπάληλα stagediving από τη σκηνή του Gagarin 205, σκηνικό πρωτόγνωρο για το εν λόγω club, καθώς ούτε το party των Suicidal Tendencies με τα 40 άτομα επί σκηνής κατά το τέλος του set δε συγκρίνεται με κάτι τέτοιο. Μέσα σε μια σωρεία σκηνικών, από βουτιές στον αέρα και συμμετοχές στο μικρόφωνο, μέχρι αγκαλιές με τον Greg την ώρα που τραγουδούσε, οι φίλοι του σχήματος φάνηκαν άψογα «διαβασμένοι» κι ενεργοί καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης, φέροντας την κατάλληλη συμπεριφορά, ώστε να μη χαλάσει το όλο συναυλιακό συναίσθημα.
Από την άλλη, υπήρξε μια σημαντική μερίδα του κόσμου που έπαιξε το δικό της σιωπηλό ρόλο στις εντυπώσεις του γράφοντα, γι' αυτό καλύτερα να πιάσουμε το όλο ζήτημα ξανά από την αρχή. Το set ξεκινά με το "Farewell, Mona Lisa" κι έχουμε τους συνήθεις (και μη) υπόπτους των μπροστινών σειρών να αντιδρούν σε κατάσταση παροξυσμού - αν μη τι άλλο, αναμενόμενο. Τι συμβαίνει όμως δίπλα τους; Κάποιος τυχαίος παρευρισκόμενος κοιτά το ποτήρι της μπύρας, μήπως τυχόν του έχουν ρίξει τίποτα μέσα και βλέπει παραισθήσεις. Ένας δεύτερος, πάλι, έχει μείνει σα στήλη άλατος με τα μάτια γουρλωμένα και το χέρι του να κρατά το σαγόνι με μια έκφραση ανάμεικτη, κάπου μεταξύ έκπληξης κι απορίας. Μερικοί άλλοι, παραδίπλα, συνεχίζουν να καπνίζουν το τσιγάρο τους, κουνώντας όμως το κεφάλι με τρόπο που συνηγορούσε στις αντιδράσεις των κυρίων στις παραπάνω σειρές. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που τα μέλη του group έτρεχαν κατά μήκος, πλάτος κι ύψος της σκηνής, ωσάν πυρόπληκτοι εν ρυθμώ διαφυγής. Πραγματικά, δε νομίζω πως έχουμε ξαναδεί μια τόσο σκηνικά ενεργή μπάντα, καθώς τα μέλη έδειχναν να παίζουν δίχως αύριο, πηδώντας από ενισχυτή σε ενισχυτή, σκαρφαλώνοντας σε ηχεία, κάγκελα, ανθρώπους κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστείτε, δίχως μάλιστα να χάνουν στις εκτελέσεις των κομματιών - γιατί εκεί βρίσκεται το αξιοπερίεργο της υπόθεσης, αν αναλογιστούμε τα μέτρα στα οποία πατά το μουσικό τους ύφος.
Το να επιχειρήσω να αναφέρω highlights μέσα απ' όλον αυτόν τον ορυμαγδό θα ήταν πιστεύω ανώφελο. Υπήρξαν όμως στιγμές που ξεχώρισαν φανερά κατά τη διάρκεια της εμφάνισης, όπως το "Sugar Coated Sour", που έσβησε ένα απωθημένο δεκαετίας για ορισμένους, η εκτέλεση του "Widower", με τον Ben να παίρνει τη θέση του στα πλήκτρα και το κοινό από κάτω να τραγουδά φορτισμένο «when you walked away, I breathed your name, as you walked away, as you walked away, we can never get back what we choose to throw away», για να ακολουθήσει το "Black Bubblegum" στα καπάκια, με τον ίδιο κόσμο να χορεύει και να τραγουδά στους Faith No More ρυθμούς του κομματιού «but you forget that in your fairy tale, bitch, I'm the wolf, all this attention got you thinking you were a queen, you thought that everything in life you want should be free, nothing is what you think» και, γενικά, οι άνθρωποι είναι υπερθεοί, επειδή μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορούν να είναι ακραίοι, βίαιοι, σαρκαστικοί και, ταυτόχρονα, συναισθηματικοί, σε έκταση που δε μπορεί να πετύχει καμία άλλη μπάντα στο πρόσωπο αυτού του πλανήτη.
Η δεύτερη σειρά των highlights έχει να κάνει με τη συμμετοχή του κοινού στην πλευρά του μικροφώνου, με πρώτη χρονικά να στέκεται η εκτέλεση του "When Good Dogs Do Bad Things" και τον Greg να ρωτά τον κόσμο «θυμάται κανείς πως ξεκινά αυτό το τραγούδι;». Ένας τυχερός παρευρισκόμενος σήκωσε το χέρι του, δέχθηκε το μικρόφωνο, για να φωνάξει ως αντικαταστάτης του Mike Patton «I'm the best you'll ever have» και να μπουν τα όργανα απ' ευθείας, όπως ακριβώς στη studio εκδοχή, και να συνεχίσει ο Greg από την πλευρά του με τις υπόλοιπες σειρές των στίχων. Το απόλυτο highlight, πάντως, δεν ήταν άλλο από το κλείσιμο της κανονικής διάρκειας του set, με το "Sunshine The Werewolf", στο οποίο ο Greg κατέβηκε στο κοινό και σχημάτισε έναν κύκλο γύρω από τη βάση του μικροφώνου, για να ορμήξουν όλοι την καίρια στιγμή και να φωνάξουν σύσσωμοι «DESTROYER, they'll be another just like you, you're not the only one, I'm not the only one», με άναρθρες κραυγές να φεύγουν μεταξύ στίχων στον αέρα και τον Greg να σκαρφαλώνει στο τέλος στο αριστερό ηχείο του club ωσάν άλλος λυκάνθρωπος, ξαφνιάζοντας μέχρι και τον πιο υποψιασμένο μόλις πήδηξε στη σκηνή από το δυσανάλογα μεγάλο αυτό ύψος.
Τελευταία λεπτά προς απαθανάτιση μένουν οι στιγμές που νομίζεις πως έχεις ζήσει το απόλυτο και κατόπιν αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει τελειώσει, επειδή ακολουθεί ένα encore, με το πάλαι ποτέ αγαπημένο "Setting Fire To Sleeping Giants" να σβήνει έναν ευσεβή πόθο, και το κλείσιμο της αυλαίας με τρια ασύγκριτα έπη παιγμένα στη σειρά, το ένα μετά το άλλο, ξεκινώντας από το "The Mullet Burden" των «πρωτοδισκάκηδων», συνεχίζοντας με το φρενώδες "Panasonic Youth" και καταλήγοντας στο αποστoμωτικό "43% Burnt", ή αν προτιμάτε, μια απερίγραπτη ηχητική λαίλαπα που γδέρνει λαρύγγια και σκίζει ψυχές. Το τέλος του κομματιού βρήκε τους Dillinger να πετούν μανιωδώς στη σκηνή βάσεις, θήκες κι ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά στα μάτια ενός εμβρόντητου κοινού, που ένοιωθε μέσα του πως δεν είχε αντιληφθεί πλήρως τί ακριβώς διαδραματίστηκε, σε μια εμφάνιση που μοιάζει εξωπραγματική από υπερβολικά πολλές απόψεις.
Τι κι αν έχουν αποδεκατιστεί από τις ατυχίες που υπέστησαν τα τελευταία χρόνια, οι The Dillinger Escape Plan παραμένουν τεράστιοι, επειδή, πολύ απλά, το όνομα που κουβαλούν στις πλάτες τους μοιάζει πολύ πιο βαρύ από τις προσωπικότητες των ίδιων των μελών - μια πτυχή που χαρακτηρίζει μόνο μεγάλες μπάντες, για να μην πούμε διαχρονικές. Πλέον, μπορούμε να δηλώσουμε μετά περισσής βεβαιότητος πως ανήκουν σε μια τέτοια κατηγορία, επειδή η ώρα της κρίσης για έναν πραγματικά μεγάλο καλλιτέχνη έρχεται όταν πατά το πόδι του στη σκηνή κι οι The Dillinger Escape Plan, αγαπητοί, δεν είναι απλά οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουν, παρά έχουν έρθει στον κόσμο για ένα και μόνο σκοπό. Να παίζουν live.Καλά το μαντέψατε. Αυτή ήταν η συναυλία της δεκαετίας.
The Dillinger Escape Plan setlist, με μικρές επιφυλλάξεις:
Farewell, Mona Lisa
Fix Your Face
Milk Lizard
Room Full Of Eyes
Chinese Whispers
Sugar Coated Sour
Destro's Secret
Gold Teeth Οn Α Bum
Widower
Black Bubblegum
When Good Dogs Do Bad Things
Good Neighbor
Lurch
Sunshine The Werewolf
-------------------
Mouth Of Ghosts
Setting Fire To Sleeping Giants
The Mullet Burden
Panasonic Youth
43% Burnt
Γιάννης Καγκελάρης
Περισσότερες φωτογραφίες:
ΣΧΕΤΙΚΑ
ROCKING FEATURED
