Voodoo Hill

Οι Voodoo Hill είναι το project του Ιταλού κιθαρίστα Dario Mollo, στο οποίο τραγουδά ο Glenn Hughes. Ο Hughes είναι υπερβολικά παραγωγικός τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζοντάς μας δίσκους που είναι πάντοτε αν μη τι άλλο ενδιαφέροντες. Το ίδιο ισχύει και για αυτό το δίσκο. Το "Wild Seed Of Mother Earth" είναι ο δεύτερος (μετά τον ομώνυμο) δίσκος των Voodoo Hill. Τη σύνθεση συμπληρώνουν οι Roberto Gualdi στα drums, ο Darrio Patti στα πλήκτρα και ο Fulvio Gaslini στο μπάσο.

Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσει κανείς πως πρόκειται για μια αμιγώς ιταλική σύνθεση αν εξαιρέσουμε φυσικά το Glenn Hughes, χωρίς να σημαίνει βέβαια κάτι αυτό καθεαυτό. Ξεκινώντας να μιλάμε για τη μουσική, μην περιμένετε να ακούσετε τα συνηθισμένα από το Hughes. Ο δίσκος περιέχει έναν πολύ δυνατό hard rock ήχο, που στις περισσότερες των περιπτώσεων αγγίζει τα όρια του metal. Αυτό οφείλεται κυρίως στον Darrio Mollo, σύμφωνα με τον οποίο "πρόκειται για ό,τι δυνατότερο έχει τραγουδήσει ποτέ ο Hughes". Αν βέβαια κάποιος έχει ακούσει τον πρώτο δίσκο, δε θα εκπλαγεί, αντιθέτως θα βρεί πολλά κοινά στοιχεία στα δύο albums, σε σημείο να μπορούμε να πούμε πως οι συνθέσεις επαναλαμβάνονται.

Απο το πρώτο κομμάτι ("Make Believe") οι Voodoo Hill δείχνουν τα δόντια τους. Βαριά riffs εναλάσσονται με μελωδικά ατμοσφαιρικά strings και πλαισιώνονται με τη φωνή του Hughes, η οποία πράγματι φτάνει σε άλλα επίπεδα. Άραγε, υπάρχει στυλ που να μην μπορεί να τραγουδήσει; Τα επόμενα δύο τραγούδια είναι επίσης αρκετά δυνατά, εκείνο όμως που ξεχωρίζει περισσότερο είναι το "Dying To Live", που θυμίζει πολύ το πρώτο track του προηγούμενου album, αλλά είναι καλύτερο, με περισσότερες εναλλαγές. Αυτό θα έλεγα πως είναι το χαρακτηριστικό γενικότερα ολόκληρου του δίσκου, αφού οι metal κιθάρες συνεχώς εναλάσσονται με μελωδικά διαλείμματα, χωρίς όμως τα κιθαριστικά solo του Mollo να στερούνται τεχνικής. Αυτό γίνεται πολύ αισθητό και στο επόμενο κομμάτι, το "Atmosphere".

Μια άκρως ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη σύνθεση είναι το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Μια μπαλάντα στην αρχή, που όσο προχωράει δυναμώνει, ώσπου παίρνει μια ανάσα και ξεσπάει σε μια ακόμα επίδειξη του Hughes και ένα ίσως όχι ανατριχιαστικό αλλά σίγουρα ταξιδιάρικο (τι λέω ο άνθρωπος!) solo. Το "My Eyes Don't See it" είναι ένα πιό ήρεμο κομμάτι. Όταν λέω ήρεμο εννοώ απλά hard rock, χωρίς βαριές κιθάρες. Αυτό θα μπορούσε να βρίσκεται σε έναν κανονικό δίσκο του Hughes. Πρόκειται όμως για ένα από τα καλύτερα tracks του δίσκου. Όπως υπέροχο είναι και το "Can't Stop Falling", που κυριολεκτικά σε παίρνει μαζί του στον κόσμο του.

Γενικά το δεύτερο μισό του album πλησιάζει περισσότερο στον χαρακτηριστικό ήχο του Hughes στον οποίο μας έχει συνηθίσει από τους προσωπικούς του δίσκους, χωρίς να λείπουν όμως οι "πινελιές" (θα έλεγα πενιές αλλά μη μας πουν και σκυλάδες) του Darrio Mollo. Έτσι με τα αξιοπρεπέστατα "Nothing Stays The Same", "Soul Protector" και ιδιαίτερα το "She Cast No Shadow", φτάνουμε στο "16 Guns" που αποτελεί το ατμοσφαιρικό κλείσιμο του album.

Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως ενώ είχα ακούσει το δίσκο, δεν είχα ιδέα για το τι έλεγαν οι στίχοι. Άνοιξα λοιπόν το βιβλιαράκι, το οποίο παρεπιπτώντως έχει ένα υπέροχο και κατασκότεινο εξώφυλλο, και αντιλήφθηκα πως κατα πάσα πιθανότητα τους έχει γράψει όλους ο Hughes, αν και δεν αναφέρεται πουθενά αυτό. Ορισμένοι είναι άκρως ποιητικοί, άλλοι τα λένε χύμα και στα ίσια, πάντως δεν πρόκειται να πλήξετε σε κανένα τραγούδι.

Σε γενικές γραμμές, έχοντας αναλύσει όλες τις παραμέτρους, και με σώας τας φρένας πριν την ακρόαση, μπορούμε να φτάσουμε ασφαλώς στο συμπέρασμα πως ο δίσκος δεν είναι δίσκος αλλά δισκάρα. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω άλλες εκφράσεις αλλά μπορεί να διαβάζουν και παιδιά ("μπαμπά τι σημαίνει γ*** και δέρνει;"). Λείπει βέβαια μια διασκευή όπως το εξαιρετικό "Gypsy" του "Voodoo Hill 1" [ο Hughes τραγουδάει Hughes :-)], αλλά παρά τις πολλές ομοιότητες, το "Wild Seed Of Mother Earth" είναι σίγουρα καλύτερο από τον προκάτοχό του. Το προτείνω: α. Στους φίλους του Hughes, β. Στους φίλους του ατμοσφαιρικού metal, γ. Σε όποιον νομίζει πως ξέρει να τραγουδάει ώστε να το πάει σε έναν καθηγητή φωνητικής και να το μελετήσουν παρέα. Δεν το προτείνω σε κολλημένους ροκάδες γιατί, όσο να 'ναι, ξεφεύγει λιγάκι.