Volbeat

Η επιστροφή των Volbeat τόσο σύντομα μετά το "Guitar Gangsters & Cadillac Blood"  του 2008 δεν κρύβω πως με βρήκε επιφυλακτικό, καθώς μετά από τρία σερί εξαιρετικά album, οι απαιτήσεις έχουν ανεβεί κατακόρυφα, σαν τον ήλιο πάνω από τον Mississippi και το μισοτελειωμένο Southern Comfort από την προηγούμενη φορά, απαιτούσε τουλάχιστον ένα ισάξιο δίσκο για να καταναλωθεί. Ένα καφάσι Southern μετά, και μετά από την ακρόαση ενός δίσκου πέραν του καλού και άνω του κολάσιμου (!), έρχομαι με υπερηφάνεια να δηλώσω, πως ναι, οι Volbeat είναι το καλύτερο σύγχρονο εξαγώγιμο προϊόν της Δανίας...

Με τον πρώτο δίσκο μάς συστήθηκαν, με τον δεύτερο μπήκαν στο πάνθεον του rocking.gr για την δεκαετία που έληξε φέτος και με τον τρίτο μπορούν με υπερηφάνεια να δηλώσουν πως το iso του ήχου τους, έχει κατατεθεί και επίσημα. Τι μένει να κάνουν λοιπόν στον τέταρτο δίσκο; Τα πάντα, ρημαδιό! Πατώντας στην Elvis-meets-Hetfield φωνή του Poulsen, ανακατεύοντας τον αμερικανικό Νότο, με rockabilly, metal, punk και rock 'n' roll, ξαναγράφουν μια δισκάρα και γράφουν ιστορία. Και επειδή βαριούνται να το κάνουν μόνοι τους καλούν στο "Evelyn" τoν Mark Barney Greenway των Napalm Death να κατεδαφίσει το σύμπαν και τον Petrozza των Kreator με τον Denner των Mercyful Fate/King Diamond να αλυχτήσουν πίνοντας "7 Shots". Κατά τα άλλα, ο γνώριμος ήχος των Volbeat πιάνει Motorhead λιμάνι μεριά και σκληραίνει/επιταχύνει και πάλι, μετά το εξαιρετικό μεν, πιο mid-tempo δε, προκάτοχό του, κοιτάζοντας το "Rock The Rebel/Metal The Devil" στα μάτια και παίζοντας όλη τη σεζόν σε ένα παιχνίδι μαζί του. Και εκεί που ακούς riffάκι Slayer στο "Who They Are", ή ξαναβρίσκεις διαμελισμένο το riff του "Creeping Death" από εδώ και από εκεί, έρχονται το "16 Dollars" να σε κατεβάσει πάλι στις βαμβακοφυτείες, το "Heaven Nor Hell" να σου αυξήσει την υγρασία και το "A New Day" να σου τρυπήσει τη μύτη με παραμάνα. Dirty metalοrock 'n' roll με southern και punk στοιχεία, και Volbeat στην ουγιά. Αυτό προσφέρει το φετινό "Beyond Hell/Above Heaven" των Δανών, το οποίο και τους διαγράφει πλέον εμφατικά από τη λίστα των ανερχόμενων, κατατάσσοντας τους επίσημα στην λίγκα των μεγάλων. Καθώς 4/4, ελάχιστοι έχουν, ακόμα και στις απαρχές της δισκογραφίας τους...

Ο δίσκος κλείνει με το "Thanks" όπου οι Δανοί αποδίδουν τα δέοντα στους οπαδούς τους που τους στηρίζουν και τους οδηγούν στην κορυφή, θεωρώντας πως η σχέση τους με το σχήμα είναι ιερή. Και καθώς το ιερό σύμφωνα με τον Νietzsche, είναι πέραν του καλού και του κακού, έτσι είναι και ο νέος δίσκος των Volbeat. Beyond Hell και Above Heaven, όνομα και πράγμα. Τέταρτος υπέροχος σερί δίσκος για τους φοβερούς Δανούς λοιπόν και αναμφίβολα ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Επενδύστε άφοβα.