Virus

Ο παράξενος μουσικός κόσμος των Νορβηγών Virus μπορεί να μοιάζει αφιλόξενος ή αρκετά περίεργος στην αρχή, αλλά ο αποφασισμένος ακροατής θα βρει πανέμνοστα τοπία. Η ιδιαιτερότητα τους έγκειται στα αντισυμβατικά δομικά στοιχεία τους και όχι τόσο στον σκελετό των τραγουδιών τους που σε γενικά πλαίσια είναι βατός. Προφανώς οι λάτρεις του Carl Michael Eide αντιλαμβάνονται τι γίνεται εδώ, αφού το στίγμα του είναι ξεκάθαρο στους Ved Buens Ende και μετά στους Virus. Παρ' όλα ταύτα, ας πούμε πως ο χαρακτήρας του είναι φανερός και στους Inferno ή στους Aura Noir και γενικώς όπου αναμιγνύεται, κάνοντας τον αξιακή αναφορά για όσους βυθίζονται στις μουσικές του ασχέτως ηχητικών χρωμάτων ή προελεύσεων. Αυτό συμβαίνει βεβαίως και στον συνοδοιπόρο στα ντραμς Einar Sjurso και στα γκρουπ του, βλέπε πάλι Inferno, Beyond Dawn, Lamented Souls κ.τ.λ. Σπάνια λαμβάνει χώρα αυτό, μια περίπτωση που μας έρχεται στο μυαλό είναι οι Bathory, αφού οι συνειδητοποιημένοι αρέσκονται από τις black metal μέχρι τις Beatles προεκτάσεις τους. Είναι αξίωμα ότι δεν γίνεται να σου αρέσει μόνο ένας δίσκος των Bathory, ή όλα ή τίποτα! Προφανώς δεν συγκρίνω τους Νορβηγούς με τον Σουηδό εδώ, απλά θέλω να κάνω μια mutatis mutandis σύγκριση ότι οι δίσκοι αυτοί (συμπεριλαμβανόμενου και του "Memento Collider") αφορούν συγκεκριμένο, «καμένο», κοινό.

Ίσως ακτίνες χουλιγκανισμού να γίνονται φανερές στα άνω, αλλά, ας με συγχωρέσει έκαστος αναγνώστης, ειδικά σε τέτοιες δουλειές δύσκολα βάζεις τον υποθετικό μανδύα της αντικειμενικότητας. Ένα πράγμα ούτως ή άλλως οξύμωρο ή και ουτοπικό. Παρ' όλα ταύτα ας κάνουμε μια προσπάθεια.

Η αίσθηση του "Memento Collider" ειδικά και στο αρχικό "Afield" είναι η ατέλειωτη ροή. Σαν να μην υπάρχει μια στερεή βάση να πιαστείς κάπου, όλα πλέουν και μεταλλάσσονται, βγάζοντας μια αισθητική ότι κάθε δευτερόλεπτο είναι μοναδικό. Νιώθεις ότι ο χρόνος δεν έχει ύπαρξη και μαζί με τον χώρο - δομή τραγουδιών - αλληλοαναιρούνται. Σαν να βλέπεις το "Stalker" του Tarkovsky, λες και είσαι και εσύ μέσα στη «ζώνη», όπου η συντομότερη και ασφαλέστερη πορεία είναι η μακρύτερη. Ταυτόχρονα ο ήχος βγάζει μια τοξική, ραδιενεργή αισθητική μαζί με μια noir αύρα, ενώ αυτή η μεταβλητότητα σε κάνει να χαλαρώνεις και να μην εστιάζεις σε αδιάφορες λεπτομέρειες. Ασχέτως του τι θέλουν να βγάλουν οι ίδιοι οι δημιουργοί από τις ηχητικές κατασκευές τους, το γεγονός ότι αυτό που ακούγεται είναι τόσο μα τόσο ρευστό κάνει το "Memento Collider" τόσο προσωπικό λες και γνωριζόσασταν για πάντα.

Η φωνή του Carl Michael συνεισφέρει πολύ στο να σε μεταφέρει σε αυτόν τον κόσμο. Έχει μια αποστασιοποίηση, λες και κάποιος σου διηγείται ή σου περιγράφει αυτό το τοπίο υπό ελάχιστο φως. Η δε επιστροφή του Plenum απλά απογειώνει το αποτέλεσμα. Ακούστε τις γραμμές στο μπάσο και αποκλείεται να μην εντυπωσιαστείτε. Από τα jazz μέρη στο "Dripping Into Orbit" μέχρι τα σχεδόν rockabilly παντού στο δίσκο, ο τύπος πρωταγωνιστεί. Τα ίδια βέβαια πάνε και στο παίξιμο του Sjurso. Οι Virus λειτουργούν σαν μονάδα, είναι απίστευτο πως ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Κάπου θα κολλάτε με το riff, αλλού με τα vocals, αλλού με το μπάσο ή τον ιδιαίτερο ρυθμό αλλά ποτέ κάτι δεν είναι ξεκάρφωτο με το άλλο.

Μια ταινία ενός αποκαλυπτικού τοπίου με τον ήλιο απόντα, ένας καμβάς από ειρωνεία και μαύρες σκέψεις για το μέλλον, ό,τι και να πεις για το "Memento Collider" δύσκολα πέφτεις μέσα, αλλά ούτε και απομακρύνεσαι. Ηχητικές συγκρούσεις με Voivod (ρεφρέν του "Rogue Fossil"), Artemyev (εισαγωγή στο "Afield") Talking Heads, Residents, Surf και The Walker Brothers σε εξωθούν από τη γύρω σου πραγματικότητα και κάνουν τον νέο δίσκο των Virus από τα πιο ωραία πράγματα του 2016. Στέκεται ισάξια με τα προηγούμενα τρία LP και ασχέτως προτιμήσεων, θεωρώ ότι ελάχιστοι θα αρνηθούν ότι το γκρουπ συνεχώς εξελίσσεται και βρίσκει τρόπους να γίνεται ενδιαφέρον παρόλο το εξαιρετικό παρελθόν τους. Ειδικά τα κόλπα που έχουν κάνει στην παραγωγή του νέου δίσκου, ίσως και να αποτελέσουν προάγγελο του πώς θα προχωρήσουν στο μέλλον. Να ‘χαμε και κάνα νέο δίσκο από τους Inferno και τι στον κόσμο!