Vanishing Point

Όσοι συνδυάζουν μουσικά την Αυστραλία με τους AC/DC και την Kylie Minogue (!) μάλλον δεν έχουν γνωρίσει ακόμα τους Vanishing Point.

Το "Embrace the Silence" αποτελεί την τρίτη κυκλοφορία τους μετά τα "In Thought" και "Tangled In A Dream". O χώρος που κινείται το group είναι το μελωδικό metal εμπλουτισμένο με πολλά ακόμα στοιχεία που κάνουν πιο ενδιαφέρων τον ήχο τους. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτελεί και την πρώτη μου γνωριμία με τους Vanishing Point και μάλιστα όχι αναγκαστική, αλλά πολύ ευχάριστη γνωριμία. Το γεγονός ότι κινούνται μουσικά σε μονοπάτια που έχουν βαδίσει συγκροτήματα όπως οι Dream Theater και οι Fates Warning προκαλεί απαιτήσεις στον ακροατή. Με το "Embrace The Silence" λοιπόν έρχονται να αποδείξουν ότι τους αξίζει σαφέστατα η δέουσα προσοχή αφοό δε μπορώ να κρύψω ότι το album με κέρδισε πολύ γρήγορα. Η πρώτη ακρόαση αρκεί για να καταλάβει κάποιος ότι μιλάμε για ένα σπουδαίο ανερχόμενο group που οι δουλειές του είναι άμεσες για τους απανταχού μουσικόφιλους, με εξαίρετη μουσική άποψη.

Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η συγκέντρωση πολλών μουσικών στοιχείων που συνθέτουν το album. Μπορεί κανείς να βρει τραγούδια που να παραπέμπουν σε άκρως progressive ήχο, κομμάτια που θυμίζουν αμιγώς power metal συγκροτήματα αλλά και σημεία όπου είναι έντονο το rock ή ακόμα και το AOR στοιχείο. Ο κύριος Silvio Massaro (φωνητικά) εντυπωσιάζει πραγματικά με το εύρος των δυνατοτήτων του. Εκεί που βιάζεσαι να τον συγκρίνεις με τον Matt Barlow (ex-Iced Earth) σε διαψεύδει θυμίζοντας Neal Morse (Spock's Beard). Δε θα μου κάνει καθόλου εντύπωση να μιλάμε σε μερικά χρόνια για το solo album του Silvio.

Οι συνθέσεις έχουν την απαραίτητη δυναμικότητα που ξεσηκώνει, χωρίς να χάνει καθόλου από την μελωδικότητα του, χάρις στην πολύ προσεγμένη δουλειά των Tommy Vucur, Chris Porcianko (κιθάρες) και Joe Del Mastro (bass). Δε συναντά κανείς ούτε 25λεπτες συνθέσεις αλλά ούτε και 15λεπτα solos. Αντίθετα μιλάμε για τραγούδια που δεν κουράζουν καθόλου, αν και χαρακτηρίζονται από μια πειραματική τάση του συγκροτήματος για να βρει την ταυτότητα του. Η καλύτερη απόδειξη για αυτό είναι κομμάτια όπως τα "Season Of Sundays" και "Somebody Save Me" αλλά και τα "Brathe" και "Embraced" που προκαλούν έκπληξη λόγω των AOR καταβολών τους και της συναισθηματικότητας που προσφέρουν στο σύνολο του δίσκου. Η παρουσία των πλήκτρων όπου χρειάζεται έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, τονίζοντας τη μελωδικότητα που χαρακτηρίζει το "Embrace The Silence", δίχως να υπάρχει υπερβολή. Τα πράγματα όμως θα ηταν πραγματικά πολύ ανώτερα αν η παραγωγή βοηθούσε λίγο παραπάνω.

Έχουμε, λοιπόν, μια νέα κυκλοφορία που σηματοδοτεί ουσιαστικά τη γέννηση ενός υπέροχου group. Το album συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους οπαδούς της μελωδικής μουσικής.