Urne

Όταν πρωτοείδα το εξώφυλλο σκέφτηκα ότι πρόκειται για post-rock/metal συγκρότημα. Είχε μια παλιά τύπου Isis και Pelican αισθητική. Είναι ο δεύτερος δίσκος όμως μιας extreme τριάδας από το Λονδίνο η οποία είναι εύκολη στο να την απολαύσεις, αλλά δύσκολο να την ταξινομήσεις. Ξεκίνησα την ακρόαση από το ντεμπόυτο και προηγούμενο δίσκο τους, ο οποίος είναι πραγματικά πολύ καλός και άκρως διασκεδαστικός.

H πρώτη μου προσπάθεια λοιπόν ταξινόμησης του ήχου τους, λέει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα γκρουβάτο (groove) metal δίσκο με sludge προσταγές και progressive επιθυμίες. Στο βάθος και ο όρος stoner μπορεί να ταιριάζει αραιά και που. Ο μπασίστας / τραγουδιστής Joe Nally χρησιμοποιεί έξυπνα συνυφασμένα καθαρά και τραχιά φωνητικά σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Δεν είναι σίγουρα το μεγαλύτερο ατού του άλμπουμ. Ο κιθαρίστας Angus Neyra είναι προφανώς λάτρης της παλιάς σχολής. Έχει ένα ας πούμε μεγαλειώδες και blues στυλ με Megadeth αναφορές και Νevermore αναμνήσεις. Τα τύμπανα του James Cook είναι δραστήρια, πομπώδη με πολλές διασκεδαστικές παραλλαγές στο παίξιμο και στο χτίσιμο. Ίσως, στην παραγωγή, έχουν έρθει λίγο πιο ψηλά από τα υπόλοιπα και ανακατεύουν κάπως άσχημα τα έγχορδα.

Η διάρκεια των τραγουδιών είναι περίπου τα πέντε λεπτά με εξαίρεση δύο έπη διάρκειας έντεκα λεπτών. Conjurer, Neurosis και Machine Head επειδή γουστάρω να κάνω name dropping, έτσι χωρίς λόγο! Να βάλω και λίγο Opeth; Έβαλα!

Αυτός είναι ένας metal δίσκος απώλειας και αγωνίας, λοιπόν. Μιλά για συμβίωση με αγαπημένα πρόσωπα που έχουν καταδικαστεί από εκφυλιστικές ασθένειες σε μια πρόωρη έξοδο από το στάδιο της ζωής. Είναι σκληρό και στενάχωρο. Ίσως επειδή τα λόγια είναι πολύ δυνατά και τα φωνητικά όχι τόσο κορυφαία, διατηρώ αμφιβολίες για το αν τελικά μπορεί να με κολλήσει στον τοίχο ο τραγουδιστής (δεν μπορεί), παρά τις δυνατότητες, το εύρος και τις εναλλαγές του. Η τριάδα, η οποία μάλιστα ακούγεται στη σειρά, των "A Stumble Οf Words" "The Burden" και "Becoming Τhe Ocean" είναι νομίζω η ουσία, η κορυφή και η απόλαυση εδώ. Έχουν και σφυροκόπημα, έχουν και μελωδίες, έχουν και καφρίλες, έχουν και σολίδια, έχουν και επικούρες, έχουν και ταχύτατο κοπάνημα. Έχουν όλο το metal!

Το αν αυτή η προσπάθεια εξελίσσει τον ήχο και την μπάντα γενικότερα από το ντεμπούτο τους μένει να φανεί και ο χρόνος θα το κρίνει. Είναι σίγουρα πιο προσωπικό και όχι τόσο διασκεδαστικό. Οι Urne ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας όμως. Το A Feast Οn Sorrow είναι ένα έργο με αυτοπεποίθηση το οποίο αξίζει ακροάσεων και προσοχής.

Bandcamp