Ulcerate

Χωρίς να δρέπω δάφνες μελλοντολογίας, ήμουν σίγουρος ότι τα πράγματα θα πήγαιναν κάπως έτσι. Ήμουν πεπεισμένος ότι οι Ulcerate μετά το έπος "Everything Is Fire" θα κέντριζαν το ενδιαφέρον αλλά και το θαυμασμό πολλών και η αδιαμφισβήτητη αξία τους θα αναγνωριζόταν για τα καλά, αν και η καταξίωση που πραγματικά τους αρμόζει δεν έχει επέλθει ακόμα. Δύο χρόνια πέρασαν και οι Ulcerate όφειλαν να κυκλοφορήσουν κάτι το οποίο θα ήταν ικανό να ξεδιψάσει τους ορκισμένους τους οπαδούς, που όπως και εγώ ψάχναμε μια αφορμή για να ανακηρύξουμε και επίσημα πλέον τους Ulcerate ως την σημαντικότερη μπάντα του σύγχρονου death metal και να αποδεχτούμε ως βέλτιστους τους κανόνες του «παιχνιδιού», με γνώμονα τη δική τους μουσική προσέγγιση.

Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτή η αφορμή έχει όνομα και λέγεται "The Destroyers Of All". Δεν είναι απλά το καινούργιο άλμπουμ των Ulcerate, είναι αρκετά πράγματα παραπάνω. Τι εννοώ; Αναλογιστείτε για λίγο την πορεία του death metal από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν και έγινε το μεγάλο «μπαμ», και σκεφτείτε τα κατά περιόδους αποσχιστικά κινήματα συγκροτημάτων, τα οποία θέλησαν να δημιουργήσουν έναν προσωπικό ήχο, να προχωρήσουν το death metal λίγο παραπέρα, να σπρώξουν τα μουσικά του όρια ακόμη περισσότερο. Πόσα από δαύτα σας έρχονται στο μυαλό; Πέντε; Έξι; Και τι έκαναν αυτά τα συγκροτήματα; Φόρεσαν στο πρωτόλειο έργο κοστούμια διαφόρων ειδών και χρωμάτων, με αποτέλεσμα την γέννηση του τεχνικού, του μελωδικού, του ατμοσφαιρικού, του brutal και κάποιων άλλων ιδιωμάτων του death metal. Δεν ήταν απλό να γίνει κάτι τέτοιο, γι' αυτό και οι συγκεκριμένες μπάντες έμειναν στην ιστορία. Αυτό συμβαίνει και με τους Ulcerate και να τι εννοώ όταν λέω ότι το "The Destroyers Of All" δεν είναι μόνο το νέο τους άλμπουμ αλλά κάτι μεγαλύτερο.

Σε κάποιους μπορεί να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, αλλά δυστυχώς δε μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου κάθε φορά που ακούω νέο υλικό από τους Ulcerate. Και, πιστέψτε με, τη συγκεκριμένη «δουλειά» την απήλαυσα πολλές φορές. Ο τρόπος που προσεγγίζουν το death metal είναι μοναδικός. Η δικιά τους στρεβλή, ακαθόριστη, σχεδόν ιδεοληπτική μορφή, με την οποία αναπαράγουν ένα ελεγχόμενο χάος, τρυπώνει ασυνείδητα σε ξεχασμένους διαδρόμους του εγκεφάλου. Η παρεμβατικότητα τους είναι εθιστική. Το σύνολο της ηχητικής τους απόληξης είναι ζωντανός οργανισμός που μεταμορφώνεται συνεχώς και δεν ακολουθεί γνωστά μονοπάτια. Οι κιθάρες επιδίδονται στην αναπαραγωγή αρμονικών και «δύσκαμπτων», μελανόχρωμων μελωδιών, υφαίνοντας τα riff με περίτεχνο τρόπο, που σε καμία περίπτωση δε θυμίζει τον κλασικό τρόπο παιξίματος. Οι δομές των τραγουδιών είναι αφαιρετικές, ουσιαστικά δεν υπάρχουν, και, όσο και αν ακούγεται περίεργο κάτι τέτοιο, αυτό τους το επιβάλλει η ίδια τους η μουσική.

Πλήρης «ανομία», με το συνθετικό οίστρο των Ulcerate προφανώς και να μη μπορεί να χωρέσει στο death metal «κουβούκλιο». Ο progressive χαρακτήρας του ήχου τους καλωσορίζει με μεγάλη θέρμη το post - metal και το χρησιμοποιεί επισταμένα στα πολλά, περισσότερα από το προηγούμενο άλμπουμ τους, ατμοσφαιρικά σημεία, φέρνοντας στο μυαλό τη μικρή επανάσταση που έχουν κάνει οι Deathspell Omega στο black metal. Για τη μουσικότητα των μελών του συγκροτήματος θα ήταν ανούσιο να αναφέρω κάτι, μιας και αντικατοπτρίζεται ιδανικά μέσα από τις συνθέσεις. Θα μου επιτραπεί ένα σχόλιο για τον drummer Jamie Saint Merat, ο οποίος αντιλαμβάνεται τα drums σα μουσικό όργανο κατασκευασμένο για να παράγει νότες και όχι μόνο να κρατάει το ρυθμό και τα χειρίζεται με παροιμιώδη οξυδέρκεια. Χωρίς να ξεχωρίζω ιδιαίτερα κάποιο τραγούδι, τα "Dead Oceans", "Beneath" και το ομώνυμο είναι αυτά που ξεχώρισα από την αρχή, όσο και αν αυτό είναι δύσκολο.

Θέλω να πιστεύω ότι η θέση τω Ulcerate στο πάνθεον του death metal μετά το "The Destroyers Of All" είναι πλέον ακλόνητη. Ακόμα περισσότερο θέλω να πιστεύω, όμως, ότι η μουσική τους ταυτότητα θα μεταλαμπαδευτεί και θα αποτελέσει το εφαλτήριο για τον ήχο που αγαπάμε, το death metal, να εκσυγχρονιστεί, να ανοίξει άλλο ένα μονοπάτι στο οποίο θα βαδίζει για πολλά χρόνια ακόμα.