Triptykon

Ένα μουσικό σχήμα γέννημα θρέμμα οργής και αγανάκτησης. Παράλληλα, η τρίτη πτυχή του πατέρα του, Tom Gabriel Fisher, ή αλλιώς Warrior, μετά τους Hellhammer και τους Celtic Frost. 4 χρόνια υπομονετικής συνύπαρξης με τον Franco Sesa δεν είναι και λίγα. Ήρθε όμως η ώρα να καλυφθεί το κενό. Τέσσερις δυνάμεις συνέβαλαν σε αυτό, o Warrior σε φωνητικά και κιθάρα, o V. Santura (Dark Fortress) στην κιθάρα, o Norman Lonhard (Fear My Thoughts) στα drums και η Vanja Slajh στο μπάσο. Το "Eparistera Daimones" είναι μια συνέχεια του "Monotheist" θηρίου, καθώς αποτελεί ένα σύνολο εννιά κομματιών που είχαν προοριστεί για τη μακάβρια θητεία των Celtic Frost. Οι Triptykon όμως δεν είναι η συνέχεια των Frost.

Όσες φορές και να υμνήσει ο Tom τον Εωσφόρο, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να γίνει περισσότερο σκοτεινό από ότι το χαρακτηρίζει η ψυχοσύνθεσή του. Όσες φορές και να αναπολήσει τις παλιές στιγμές, οι δαίμονες από τα αριστερά θα τον επαναφέρουν στη σημερινή του αναγέννηση. Το doom, και το black metal σηκώνουν το χέρι. Οι αργόσυρτες μελωδίες και τα επιθετικά riff κυριαρχούν για ακόμα μία φορά, ενώ ταυτόχρονα τα blast beat σε αποκεφαλίζουν ανώδυνα. Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με το μακροσκελές "Goetia", που μαζί με το "A Thousand Lies" αποτελούν τα πιο δυνατά και speed- άτα κομμάτια. Αποκλείεται να μην παρασυρθείς και να σταματάς να τραγουδάς «Lord, have mercy upon me».

Στη συνέχεια, το "Abyss Within My Soul" μάς οδηγεί σε πιο black mid tempo μονοπάτια και δίνει τη σκυτάλη στο "In Shrouds Decayed", το οποίο θυμίζει πολύ την εποχή των Celtic Frost στο "Into The Pandemonium". Όσο να 'ναι το Frost- ικό παρελθόν κάνει τη δική του αναδρομή και το όνομα των Triptykon αν και νεογνό, μετατρέπεται σε κάτι οικείο.  Σε ακόμα πιο low tempo ρυθμούς ακολουθούν τα "Descendant" και "Myopic Empire", αν και το τελευταίο είναι σαν να περιέχονται τρία τραγούδια μέσα σε ένα και προσωπικά μου χάλασε την ηχητική συνέχεια του άλμπουμ. Ακολουθεί το "My Pain", που σαν παραισθησιογόνα δύναμη χειροτονεί με την ατμόσφαιρα των γυναικείων φωνητικών τη μαυρίλα των δαιμόνων.

Το τέλος έρχεται να δώσει το σχεδόν εικοσάλεπτο "The Prolonging", ένα ακόμα κομμάτι με αρκετές αλλαγές κατά τη διάρκειά του και ασύγκριτο σε σχέση με τα προηγούμενα. Σαν επίλογος κουράζει αρκετά, και ειδικά στα τελευταία λεπτά, που ενώ νομίζεις ότι οι κιθαριστικές φωνές θα σβήσουν, ξεκινάει πάλι το αρχικό τροπάριο του κομματιού, ενώ τα δυο τελευταία σχεδόν λεπτά κατακλύζονται από μια ασταμάτητη βαβούρα.

Σε όσους έλειψαν οι Celtic Frost, το "Eparistera Daimones" ήρθε για να επαναφέρει τα χαμένα μεγαλεία. Στους υπόλοιπους ήρθε για να φέρει κάτι παραπάνω από το μεγαλείο των Frost. Και για όσους δεν είχαν ιδέα, είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουν τις νέες αλλά και τις παλιές εποχές.