Traitors Gate

Fallen

No Remorse (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 14/05/2018
Επιστροφές - καταστροφές
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η απρόσμενη δισκογραφική «νεκρανάσταση» των Ουαλών Traitors Gate, μια από τις - ομολογουμένως - πολλές αντίστοιχες NWOBHM επιστροφές που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, μας δίνει την ευκαιρία - εκτός από το να εξετάσουμε το πρώτο full length πόνημα τους (32 χρόνια έπειτα από το "Devil Takes The High Road" EP) - να μιλήσουμε για την «αναγκαιότητα» επιστροφής αρκετών συγκροτημάτων εκείνης της εποχής στην ενεργό δράση μετά από χρόνια.

Από τη μία, είναι λογικό κι επόμενο οι τεχνολογικές διευκολύνσεις της σύγχρονης εποχής να δίνουν τη δυνατότητα στις αδικοχαμένες μπάντες του τότε να διεκδικήσουν μια δεύτερη ευκαιρία μουσικά και να προσπαθήσουν να θυμηθούν τα ένδοξα νιάτα τους, αλλά, αντικειμενικά, αξίζει τον όλο κόπο;

Σε περιπτώσεις όπως αυτή των Traitors Gate, το μικρό αλλά σημαντικό δείγμα των τότε δυνατοτήτων τους, μαζί με τις δεκαετίες που προσέδωσαν στο πρώτο τους EP ένα διόλου ευκαταφρόνητο cult following, τους είχε χαρίσει μια θέση στα αμέτρητα "what if" του NWOBHM ρεύματος. Έτσι, μια επιστροφή στη δράση έπειτα από τρεις και πλέον δεκαετίες απραξίας, εμπεριείχε το τεράστιο ρίσκο να χαλάσει τον όποιο μύθο τους, με αποτελέσματα κάτω του πήχη προσδοκιών που η φαντασία και ο χρόνος είχαν θέσει για τις κατοπινές κυκλοφορίες τους.

Τα παραδείγματα που τελικά το πράγμα «στραβώνει» πολλά, με την τρανταχτή αποτυχία των Tytan να είναι το πιο πρόσφατο εξ αυτών και μονάχα ελάχιστες μπάντες της γενιάς εκείνης να μπορούν να υπερηφανεύονται πως τα τελευταία τους δημιουργήματα μπορούν να καταταχθούν πραγματικά δίπλα στις κλασσικές τους δουλειές (βλέπε Satan, Trespass). Παρ’ όλα αυτά, είμαι ο τελευταίος που θα ταχθεί εναντίον της ανάγκης των συγκροτημάτων αυτών να ξαναβγούν στην επιφάνεια, απλά θεωρώ τουλάχιστον λογικό να προετοιμάζουν την επιστροφή τους όσο το δυνατόν αρτιότερα.

Το να κυκλοφορείς απλώς κάτι για να έχεις να λες πως κατάφερες να το κυκλοφορήσεις δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, ειδικά σε μια εποχή που ο συναγωνισμός είναι ποσοτικά καταιγιστικός και οι απόψεις διαδίδονται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους. Το να συμβιβαστείς με μια «χρυσή μετριότητα», τη στιγμή που έχεις δείξει πως δύνασαι για πολλά περισσότερα, καταντά σχεδόν υποτιμητικό για την τωρινή σου ύπαρξη, με τις όποιες δικαιολογίες να εξαντλούνται κιόλας από τη δική σου παραδοχή ότι «τόσα μπορώ, τόσα κάνω».

Θέλω να είμαι δίκαιος με τους Traitors Gate και η αλήθεια είναι πως το "Fallen" δεν είναι ένας κακοπαιγμένος δίσκος. Το θέμα είναι πως καταλήγει να ηχεί απελπιστικά αδιάφορος, με τις λίγες καλές του στιγμές να χάνονται σε μια θάλασσα filler μετριότητας και αγνών προθέσεων. Δεν γίνεται, άλλωστε, διαφορετικά, όταν οποιοδήποτε από τα τρία κομμάτια που έγραψαν κάποτε ακούγονται πολύ πιο εμπνευσμένα από ολόκληρο το δίσκο, με τις μικρές εξαιρέσεις των "Solar Plains" και "Edge Of Destruction", τη σίγουρα ενδιαφέρουσα lead κιθαριστική δουλειά του Andy d’Urso και τη φωνή του «νέοπα» Sy Davies να σώζουν κάπως τα προσχήματα.

Πραγματικά, ελπίζω, αρχής γενομένης της εμφάνισης τους στο επερχόμενο Up The Hammers, οι Traitors Gate να βρουν τα πατήματα τους σε αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία που έχουν μπροστά τους, αναγκάζοντας με σε μεγαλοπρεπείς «κωλοτούμπες» όταν κι άμα φθάσει η ώρα για την επόμενη τους κυκλοφορία. Για την ώρα, όμως, το "Fallen" είναι όνομα και πράγμα, πέφτοντας σχεδόν αμαχητί στη μάχη των εντυπώσεων και την εκπλήρωση των όποιων προσδοκιών κουβαλάει το όνομα των Ουαλών από τη δεκαετία του '80.

  • SHARE
  • TWEET