Tytan

Οι Tytan αποτελούν μια περίπτωση συγκροτήματος που ενώ, αντικειμενικά, δεν πραγματοποίησε κάποια μεγάλη πορεία στο παρελθόν, έχει καταφέρει να μνημονεύεται από αρκετούς σαν μια από τις καλύτερες μπάντες του NWOBHM κύματος. Ο λόγος, προφανώς, βρίσκεται στο μοναδικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στα '80s, αφού το "Rough Justice" δικαίως συγκαταλέγεται στα καλύτερα κρυμμένα διαμάντια του κινήματος που τάραξε τη Γηραιά Αλβιόνα σχεδόν σαράντα χρόνια πριν.

Σήμερα, 32 χρόνια έπειτα από εκείνο το μνημειώδες ντεμπούτο τους, οι Tytan αποφάσισαν να επιστρέψουν και δισκογραφικά, με το νοσταλγικά τιτλοφορούμενο "Justice: Served!". Με μοναδικό «επιζόντα» από την αυθεντική σύνθεση της μπάντας τον μπασίστα Kevin Riddles (ex-Angel Witch), οι Λονδρέζοι metallers προσπαθούν να αναβιώσουν μέχρι ενός σημείου το πρότερο τους ύφος, που διακρίνονταν για τα διακριτικά του πλήκτρα και το προσβάσιμο songwriting, αν και ποιοτικά βρίσκονται πολύ μακριά από το να το καταφέρουν επαρκώς.

Με εμφανέστατη την απουσία ενός τραγουδιστή που θα κάλυπτε ικανοποιητικά το κενό του Kal Swan, του οποίου οι ερμηνείες υπήρξαν ένα από τα ισχυρότερα ατού του "Rough Justice", η αλήθεια είναι πως η ανεπάρκεια των φωνητικών στον νέο δίσκο δεν είναι - δυστυχώς - το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οι ουσιαστικές παθογένειες υφίστανται στη συνολική παρουσίαση των ιδεών και στη μετουσίωση τους σε συνθέσεις με ενδιαφέρον.

Κάτι τέτοιο σπανίως επιτυγχάνεται στον δίσκο, αφού οι πραγματικά άξιες λόγου στιγμές μετριόνται στα δάκτυλα του ενός χεριού και μονάχα τα "Reap The Whirlwind", "Midnight Sun" και ίσως το Motorhead-ικό "Spitfire" γλιτώνουν από τη μετριότητα. Στις υπόλοιπες, δύσκολα μπορεί να αφομοιωθεί κάτι περισσότερο από τις καλές προθέσεις της μπάντας, αφού η θέληση υπάρχει, αλλά η ικανότητα φαίνεται πως έχει απολεσθεί σε μεγάλο βαθμό πια.

Νιώθω πως είμαι αρκετά αυστηρός με την ιστορική βρετανική μπάντα, αλλά δυστυχώς όσες φορές κι αν άκουσα το νέο της πόνημα, η άποψη μου δεν άλλαξε. Καμιά φορά οι μύθοι δεν πρέπει να αγγίζονται και στην προκειμένη, οι Tytan μοιάζουν να χάνουν το στοίχημα της δισκογραφικής επαναδραστηριοποίησής τους, αφού το νέο υλικό περισσότερο φθείρει το ιστορικό τους όνομα, παρά προσθέτει κάτι στην κληρονομιά τους.