Trail Of Tears

Έχουμε και λέμε: oriented heavy riffs, gothic «συμφωνίζουσα» ατμόσφαιρα και με την Cathrine Paulsen στο highlight come back μιας παντελώς ανανεωμένης μπάντας, τα δισκογραφικά πεπραγμένα για τους Νορβηγούς gothic metallers Trail Of Tears μοιάζουν κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα. Το ολοκαίνουριο "Bloodstained Endurance" έχει αυτό ακριβώς που έλειπε από το προγενέστερο "Existentia": τσαμπουκά και heavy δυναμική, αν και το δεύτερο είναι αρκετά συζητήσιμο, τουλάχιστον για όλη την έκτασή του.

Από τις πρώτες κιόλας νότες του εναρκτήριου "The Feverish Alliance" καταλαβαίνεις πως κάτι έχει αλλάξει στο νορβηγικό στρατόπεδο - η επιβλητική φωνητική παρουσία της Paulsen (ναι, κι εγώ νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι όνομα μπίρας) είναι καταλυτική και προμοτάρει εύκολα την aggressive διάθεση του διεστραμμένου νου (με την καλή έννοια πάντα) του Ronny Thorsen, που φαίνεται πως κερδίζει το στοίχημα πρωτοτυπίας στον gothic μεταλλικό χώρο, εν έτει 2009, ελαφρώς στα περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ. Κολληματικό riff και ακόμη πιο κολληματικό ρεφρέν (τσαμπουκάς #1) και η σκούφια μας βρίσκεται ήδη στους αιθέρες, με τα αντρικά φωνητικά να συμπληρώνουν αυτοχειρικά το τοπίο, σε Moonspell / Conception φόντο.

Κι αν δε σε έπεισε, το "Once Kissed By The Serpent (Twice Bitten By Truth)" δε σου αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, σε «on your knees» καταστάσεις, όπως σωστά επισημαίνει η Paulsen ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Κιθάρες σε παρατεταμένο παραλήρημα, ήχος σε συνθετικό οίστρο κι ευχάριστες μνήμες του σκανδιναβικού παρελθόντος ξυπνούν, θυμίζοντας αρκετά σε μας, κατά τη διάρκεια του κουπλέ, Rotting Christ (τσαμπουκάς #2). Το ομώνυμο είναι ο ορισμός του catchy track ενός gothic metal άλμπουμ ή, αν προτιμάτε, ό,τι δεν έγραψαν οι Lacuna Coil φέτος / εδώ και αρκετά χρόνια (τσαμπουκάς #3) και το ακόλουθο "Triumphant Gleam" (καμία σχέση με Darkthrone - μη μπερδεύεσαι) κρατά καλά φυλαγμένο το Nightwish-ιακό στοιχείο, Tarja εποχής, σα φυλακτό του σκοτεινού κι ένδοξου παρελθόντος και αποκαλύπτει ενδελεχώς τι ήχο έχει «κάτι», όταν ο θεός της έμπνευσης είναι μεγαλόκαρδος με τα τέκνα του (τσαμπουκάς #4). Άνετα υποψήφιο για το intro riff της χρονιάς.

Μέχρι εκεί όμως - στο 1/3 του άλμπουμ ξεκινά δυστυχώς το σύνηθες, η περπατημένη και το όνειρο σβήνεται ξαφνικά. Κι ερωτώ: γιατί κύριοι; Γιατί να μην υπάρχει μια νοητή αλλά και πραγματοποιήσιμη ένωση μεταξύ των κομματιών 4 και 10 και να πρέπει να διασχίσω τον αδιάφορο Γολγοθά των 5-9; Σας χαλάνε τα νούμερα, ε; Εμένα να δείτε! "Dead End Gaze" και "Faith Comes Knocking" για το τέλος κι εύχομαι το μουσικό ταξίδι του "Bloodstained Endurance" να είχε άλλη εξέλιξη - όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί πολύ απλά «το είχε».