Arcade Fire @ Alexandra Palace (Λονδίνο), 18/11/07

Μετά από μόλις δυόμισι δίσκους (δύο κανονικούς και ένα ep), οι Arcade Fire θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα indie rock συγκροτήματα των ημερών μας. Ποιος τολμάει να πει όμως πως κάτι τέτοιο είναι αποτέλεσμα προώθησης από εταιρίες / δημοσιογράφους κτλ; Κανείς, γιατί πολύ απλά οι Καναδοί αποτελούν από κάθε άποψη μία ξεχωριστή περίπτωση.

Το μπόλιασμα της indie με art rock και baroque pop στοιχεία που έχουν παρουσιάσει μέχρι στιγμής τους έχει κάνει σεβαστούς σε ένα πολυπληθές και ετερόκλητο -τόσο σε ακούσματα, όσο και σε ηλικίες- κοινό. Οι συμπατριώτες τους μιλούν ήδη για το σχήμα που έδωσε το φιλί της ζωής στην εγχώρια μουσική, ενώ όποιος δεν ήθελε να μπλέξει με ebay και μαύρες αγορές, έπρεπε να κλείσει εισιτήρια από τον Ιούνιο για να τους δει σε μία από τις τρεις εμφανίσεις τους στο Alexandra Palace του Λονδίνου (τη στιγμή που είχαν εμφανιστεί στην ίδια πόλη και το Μάρτιο!).

Στη δεύτερη από τις τρεις αυτές εμφανίσεις, η βροχή, ο αέρας και το κρύο, που ένιωθες να φτάνει μέχρι τα κόκαλα, δεν πτόησαν 3.000 Λονδρέζους και μερικούς άσχετους (όπως εμένα καλή ώρα) να πάρουν τον πραγματικά μακρύ δρόμο προς το -πιο μακριά δε γινόταν- Alexandra Palace. Το αστείο είναι πως το κρύο είχε εισχωρήσει για τα καλά ακόμα και μέσα στο συναυλιακό χώρο, με αποτέλεσμα για πρώτη (και φαντάζομαι τελευταία) φορά να παρακολουθήσω συναυλία με μπουφάν και κασκόλ... καλό κι αυτό! Τα opening acts ήταν δύο, με τους indie / alternative Wild Light να ανεβαίνουν πρώτοι και να είναι αρκετά συμπαθητικοί (μουσικά). Τσίμπησα και το ep τους μετά τη συναυλία. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να βγάλουμε και κανένα ευρώ αν γίνουν γνωστοί στο μέλλον (τσεκάρετέ τους στο: www.myspace.com/wildlight)!

Στη συνέχεια τη σκηνή κατέλαβαν προς έκπληξή μου τέσσερις νοσοκόμοι... οι οποίοι από ό,τι ενημερώθηκα λέγονται Clinic, προέρχονται από το Liverpool και έχουν δεκαετή ιστορία παρακαλώ... μωρέ μπράβο! Δεν ξέρω αν κρύβουν τα πρόσωπά τους επειδή είναι άσχημοι, πάντως το πειραματικό alternative ψιλοpunk τους απλά μου μεγάλωσε την προσμονή για τους Fire...

...οι οποίοι Fire για μιάμιση ώρα μας έκαναν να τα δούμε όλα. 10 (!) άτομα επί σκηνής να χτυπιούνται και να τα «σπάνε» ασταμάτητα είναι ένα θέαμα μοναδικό. Το να τους βλέπεις ζωντανά είναι σα να βλέπεις μία μικρή rock ορχήστρα. Rock ως προς τη νοοτροπία και την αλληλεπίδραση με το κοινό και ορχήστρα ως προς την απίστευτη απόδοση, το συγχρονισμό και τον... αριθμό των ατόμων επί σκηνής. Μόνο και μόνο η άρτια ενορχήστρωση τόσων μουσικών οργάνων (βιολιά, κιθάρες, τρομπέτες, τύμπανα, κρουστά, πλήκτρα...) αποδεικνύει το ότι έχουμε να κάνουμε με μουσικές ιδιοφυΐες. Η ατμόσφαιρα της μουσικής τους και η ψυχεδέλεια του σκηνικού που έχουν μαζί τους αποτελούν ένα συνδυασμό που μόνο «εμπειρία» μπορεί να χαρακτηριστεί.

Αν η αξία ενός συγκροτήματος φαίνεται στη σκηνή και αν οι υπόλοιπες εμφανίσεις των Arcade Fire είναι έστω και στο ένα εκατοστό τόσο «θυελλώδεις» με αυτή που παρακολούθησα, τότε ναι... οι Arcade Fire βρίσκονται με το σπαθί τους κοντά στην κορυφή (την οποία δε θα αργήσουν να πιάσουν... θα με θυμηθείτε!).

Για την ιστορία, ο τελευταίος τους δίσκος (ο οποίος θα βρίσκεται χαλαρά στις κορυφαίες επιλογές της χρονιάς) παίχτηκε σχεδόν στο σύνολό του, ενώ ακούσαμε και το μισό περίπου ντεμπούτο τους. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, έπαιξαν το ακυκλοφόρητο "Headlights" και μας άφησαν με ανοιχτό το στόμα διασκευάζοντας το "State Trooper" από το "Nebraska" του Bruce Springsteen, με τέτοιο μάλιστα τρόπο που να σε κάνει να πιστεύεις πως το κομμάτι είναι βγαλμένο από τα sessions του "Neon Bible". Παρεμπιπτόντως, ποιο καλό παιδί θα μας βρει κανένα εισιτήριο για την περιοδεία του αφεντικού;

Setlist:
Black Mirror / Neighborhoud #2 (Laika) / No Cars Go / Haiti / Black Wave-Bad Vibrations / My Body Is A Cage / Neon Bible / State Trooper (Bruce Springsteen Cover) / Intervention / Headlights /The Well And The Lighthouse / Neighborhood #1 (Tunnels) / Common People Intro / Antichrist TV Blues / Neighborhood #3 (Power Out) / Rebellion
Encore: Keep The Car Running / Wake Up