Συνέντευξη Blueneck

Οι Βρετανοί Blueneck είναι αναμφισβήτητα μία από τις πιο ελπιδοφόρες και φορμαρισμένες μπάντες που ξεπήδησαν κατά το τελευταίο κύμα του post-rock. Στον απόηχο της κυκλοφορίας του "Repetitions" και εν αναμονή της εμφάνισής τους στην Αθήνα, στο Six D.O.G.S., στις 28 του Γενάρη, μιλήσαμε με τον ιθύνοντα νου της μπάντας, Duncan Attwood (κιθάρα, πλήκτρα, φωνή), αλλά και τον Rich Sadler (κιθάρα). Ιδού τι είχαν να μας πουν...

Καλησπέρα, είμαι ο Μάνος Πατεράκης από την Ελλάδα και το Rocking.gr. Συγχαρητήρια για την τελευταία σας κυκλοφορία, ήταν πανέμορφη, όπως και όλες οι προηγούμενες. Πώς και επιλέξατε το όνομα "Repetitions";
Duncan Attwood: Ευχαριστούμε Μάνο... Συμφωνήσαμε σε αυτόν τον τίτλο πολύ νωρίς, ειδικά σε σχέση με το πόσο καιρό μας έπαιρνε να αποφασίσουμε τους τίτλους των προηγούμενων δίσκων. Θα έλεγα ότι αναφέρεται σε λάθη που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, όπως επίσης και στον τρόπο με τον οποίο τα λάθη αυτά αντιμετωπίζονται... Ορισμένες φορές με τύψεις, με μεταμέλεια, με οργή και σε άλλες περιπτώσεις απλά δεν τα αντιμαχόμαστε, τα δεχόμαστε και εν τέλει τα αγκαλιάζουμε. Σαν γενική θεώρηση, πιστεύω ότι το "Repetitions" έχει την αίσθηση κάποιου που αποφάσισε απλά να αποδεχτεί τα προβλήματα, τον πόνο και τη θλίψη με τα οποία έρχεται συνεχώς αντιμέτωπος... και ίσως να αρχίσει να τα απολαμβάνει!
Rich Sadler: Ναι, σε προσωπικό επίπεδο, τα θέματα που βλέπω να κυλούν μέσα στο άλμπουμ  αφορούν μια αέναη κατάρρευση συστημάτων: ατομικών, κοινωνικών, πολιτικών. Τα ίδια λάθη του παρελθόντος γίνονται ξανά και ο δίσκος μιλάει για τη συνειδητοποίηση ότι έχουν συμβεί πριν πολύ καιρό και ότι θα συμβούν αναπόφευκτα ξανά στο μέλλον. Μιλάει για το γεγονός ότι θα ξεχάσουμε, ότι δε θα μάθουμε ποτέ. Και την αποδοχή αυτού...

Το "Repetitions" είναι ο πρώτος σας δίσκος που δεν ηχογραφήθηκε στην μελαγχολική ύπαιθρο του Somerset. Αντιθέτως, κατηφορίσατε στην πόλη... Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή και πώς αντικατοπτρίζεται αυτή στον ήχο σας;
D.A.: Ήδη από ένα πολύ πρώιμο στάδιο ήξερα ότι αυτά τα κομμάτια ήθελαν ένα διαφορετικό «συναίσθημα»... χρειάζονταν τόσο πολύ βάθος και ζεστασιά που πιθανώς να μην υπήρχε στους προηγούμενούς μας δίσκους. Είχα δουλέψει με τον Mat Sampson στο παρελθόν και ήξερα ότι το studio του καθώς επίσης και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί κατά την παραγωγή ενός δίσκου ήταν ιδανικά για αυτά τα κομμάτια. Το studio βρίσκεται στο υπόγειο μιας αστικής πολυκατοικίας και φωτίζεται αποκλειστικά από χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, κάτι που συνέβαλλε στο θαμπό, χαλαρωτικό vibe του δίσκου. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ότι είχαμε στη διάθεσή μας ένα απίστευτο αριθμό αναλογικού εξοπλισμού, πολλούς ενισχυτές, κιθάρες και μικρόφωνα, όλα παλιάς κοπής και όλα για να τα χρησιμοποιήσουμε κατά το δοκούν –ορισμένες φορές ήμασταν σαν μικρά παιδιά σε μαγαζί με ζαχαρωτά!

Η μουσική των Blueneck χαρακτηρίζεται από κλειστοφοβικό συναίσθημα, όπως επίσης και από έντονη θλίψη, στενοχώρια. Πιστεύετε ότι πρέπει ο ακροατής να βρίσκεται σε συγκεκριμένη ψυχική κατάσταση για να την ακούσει;
R.S.: Δε νομίζω ότι οι Blueneck έχουν σκοπό να γράφουν μουσική για συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις ή στιγμές –παρόλα αυτά μάλλον θα συμφωνήσω ότι ταιριάζει περισσότερο με κάποιες εποχές του χρόνου ή κάποιες διαθέσεις...

Γράφετε τόσο έντονη μουσική που μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από το να έχετε άσχημη διάθεση, προσωπικά προβλήματα στην πραγματική ζωή κτλ. Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη που γράφει «στενάχωρη» μουσική να συνεχίσει να συνθέτει τέτοια μουσική κατά τις ευτυχισμένες περιόδους της ζωής του;
D.A.: Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μας έχει έναν μελαγχολικό εσώτερο εαυτό... Όταν γράφω μουσική παρατηρώ ότι αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα εξωτερικεύεται φυσικά, αβίαστα. Είναι κάτι που μου βγαίνει μόνο του...
R.S.: Ο Duncan Attwood είναι αρκετά τυχερός και αρκετά ταλαντούχος ώστε να μπορεί να βγάζει προς τα έξω αυτό το αυθεντικό συναίσθημα με έναν εκπληκτικά ανυπόκριτο και εκφραστικό τρόπο. Πιστεύω ότι ο καθένας το έχει μέσα του, αλλά αν εκφραστεί με λανθασμένο ή υπερβολικό τρόπο μπορεί εύκολα το αποτέλεσμα να μοιάζει για γέλια. Αλλά ο Duncan τα καταφέρνει τέλεια. Τον πιστεύεις.

Αν έπρεπε να περιγράψετε τη μουσική σας με μια φράση, ποιά θα ήταν αυτή;
D.A.: Εχμ... Δύσκολη ερώτηση. Την προσπερνάω. Διάλεξε ΕΣΥ τη φράση!

Είστε μία από τις post-rock μπάντες που ξεχωρίζουν ανάμεσα σε δεκάδες άλλες που πασχίζουν να γίνουν γνωστές, οι περισσότερες εκ των οποίων αντιγράφουν τους μεγάλους του είδους, όπως οι Mogwai, οι Godspeed You! Black Emperor ή οι Explosions In The Sky. Ποιά είναι η γνώμη σας για την post-rock σκηνή σήμερα και πώς βλέπετε το μέλλον της;
D.A.: Μπάντες όπως οι Mogwai και οι Godspeed είναι φανταστικές και επιδραστικότατες, οπότε καταλαβαίνεις γιατί τόσες μπάντες τους μιμούνται ή βγάζουν παρόμοια μουσική. Ο κίνδυνος είναι ότι καταλήγεις με υπερβολικά πολλές μπάντες που παίζουν πάνω-κάτω τα ίδια, οπότε η σκηνή μπορεί εύκολα να κορεστεί και να καταντήσει κουραστική. Συνεπώς, είναι σημαντικό να προσπαθείς συνεχώς να κάνεις κάτι διαφορετικό... Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές μπάντες που διευρύνουν τον όρο post-rock και που προσπαθούν να σπρώξουν τα όριά του λίγο πιο μακριά, απλά πρέπει να κοιτάξουμε με περισσότερη προσοχή για να τις εντοπίσουμε.

Μπορείς να αναφέρεις κάποια από αυτά τα συγκροτήματα;
D.A.: Πάντα πίστευα ότι πρέπει να μάθει περισσότερος κόσμος τους iLiKETRAiNS, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα. Επίσης είμαι μεγάλος οπαδός των Cult Of Luna, οι οποίοι πιστεύω έχουν δυνατούς δεσμούς με το post-rock είδος σε συγκεκριμένες στιγμές τους.
R.S.: Πιστεύω ότι το post-rock δεν πρόκειται ποτέ να βγάλει πολλά συγκροτήματα που να γίνουν γνωστά –είναι από τη φύση του ένα είδος που πολύ δύσκολα γνωρίζει εμπορική επιτυχία... το οποίο είναι ταυτόχρονα και ένα κομπλιμέντο για αυτήν τη μουσική.

Τι θέματα πραγματεύονται συνήθως οι στίχοι σας;
D.A.: Πρόκειται συνήθως για σκοτεινά πράγματα (dark shit) που βρίσκονται στο κεφάλι μου όλη την ώρα! Όπως είπα και πριν, όλοι μας κρύβουμε κάποια σκοτεινά πράγματα στο κεφάλι μας...

Ποιές μπάντες θεωρείς ως επιρροές σου;
D.A.: Δεν ακούω πολύ στερεοτυπικό post-rock. Μερικές από τις σημαντικότερες επιρροές μου είναι οι Radiohead, οι Sparklehorse, οι Arcade Fire,οι Low, ο Sufjan Stevens... βασικά η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον.

Τι να περιμένουμε από τους Blueneck στο μέλλον; Πρόκειται να αλλάξει ο ήχος σας - και αν ναι προς ποιά κατεύθυνση;
D.A.: Πραγματικά δεν είμαι πολύ σίγουρος... Θα ξεκινήσω να ηχογραφώ κάποια καινούρια πράγματα το Φεβρουάριο –θα δουλέψω ξανά με τον Mat Sampson... Το αν θα αποτελέσουν υλικό των Blueneck ή μια διαφορετική ολότητα είναι ρευστό ακόμα... Προς το παρόν, όμως, είναι πιο πιθανό αυτές οι ιδέες να μην αποτελέσουν υλικό των Blueneck και η μπάντα να ενεργοποιηθεί ξανά αργότερα μέσα στη χρονιά για να δοκιμάσουμε καινούριες ιδέες –τα τραγούδια πάνω στα οποία δουλεύω τώρα είναι κάπως πιο ηλεκτρονικά, οπότε ίσως ήταν καλύτερο όσον αφορά τους Blueneck να καταπιαστώ με πιο σκοτεινό, πιο ρηξικέλευθο υλικό... Ποιός ξέρει.

Η συναυλία σας εδώ έχει εξαιρετικά μικρό αντίτιμο. Μάλιστα τα πρώτα εισιτήρια κοστίζουν μόλις 5 ευρώ! Πιστεύεις ότι η γενική μείωση των τιμών θα επιτρέψει στη μουσική βιομηχανία να επιζήσει σε τέτοιους καιρούς οικονομικής κρίσης και ακατάσχετου downloading; Πόσο εύκολο είναι τελικά για έναν μουσικό να συντηρηθεί από τη μουσική;
D.A.: Δε βλέπω κάποιο λόγο γιατί οι πιο επιτυχημένες μπάντες να μη μειώσουν τις τιμές τους... Μερικές από τις τιμές εισιτηρίων που βλέπεις είναι απλά αστείες. Λαβαίνοντας υπόψη πόσο πολύ μουσική διαδίδεται δωρεάν μέσω internet, οι συναυλίες είναι τόσο σημαντικές για την ύπαρξη ενός συγκροτήματος όσο δεν ήταν ποτέ άλλοτε. Συνεπώς, το να κρατάς τις τιμές σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα είναι επιτακτικό. Εμείς αναλογιζόμενοι τα τελευταία προβλήματα της Ελλάδας αισθανθήκαμε ότι θα ήταν άδικο να ζητούσαμε 15/20 ευρώ για να μας δουν –οπότε σαν συγκρότημα αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε το ταξίδι μας στην Ελλάδα σαν ένα διάλειμμα, σαν διακοπές. Οπότε συμβάλλαμε με το να πληρώσουμε κάποια από τα κόστη εμείς οι ίδιοι. Ερωτεύτηκα την Ελλάδα την τελευταία φορά που ήρθαμε, μας φέρθηκαν όλοι τόσο όμορφα και ζεστά, οπότε το να πληρώσουμε λίγα λεφτά εμείς οι ίδιοι ούτως ώστε η τιμή του εισιτηρίου να είναι χαμηλότερη είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε σαν αντάλλαγμα για τέτοιες υπέροχες αναμνήσεις. Καταλαβαίνουμε απόλυτα ότι είμαστε τυχεροί μόνο και μόνο με το να μας ζητάνε να παίζουμε σε μέρη όπως η Ελλάδα.
R.S.: Ακριβώς. Το πραγματικό προνόμιο του να είσαι σε αυτήν την μπάντα, να παίζεις τη μουσική που παίζεις και να έχεις ευκαιρίες να ταξιδεύεις είναι τελικά οι φιλίες που κάνεις...

Ποιές είναι οι φιλοδοξίες σας ως μπάντα;
D.A.: Νομίζω ότι μάλλον έχουμε ξεχάσει πια τις φιλοδοξίες μας. Είμαστε τυχεροί απλά να κάνουμε αυτό που κάνουμε, να παίζουμε εκεί που παίζουμε και να βγάζουμε δίσκους που κυκλοφορούν από δισκογραφικές εταιρίες. Είναι εξαιρετικά απίθανο η μπάντα να αποτελέσει τη δουλειά που μας αποφέρει τα προς το ζην, το οποίο πιθανώς να είναι το όνειρο κάθε μουσικού... Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

Ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Τα τελευταία λόγια είναι δικά σας για να πείτε ό,τι θέλετε στο κοινό σας στην Ελλάδα...
R.S.: Ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλη την υποστήριξη και την αγάπη που έχουμε λάβει τα τελευταία χρόνια από τους ανθρώπους στην Ελλάδα. Αυτή η συνεχόμενη υποστήριξη σημαίνει πολλά...
D.A.: Όλοι μας περιμένουμε με ανυπομονησία την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Αυτήν τη φορά θα περάσουμε περισσότερο καιρό στην Αθήνα, οπότε μη διστάσετε να μας προτείνετε μέρη να επισκεφθούμε κατά την παραμονή μας!