Thief

Αυτό εδώ είναι ένα άλμπουμ που έχει φτιαχτεί από την ηχώ μακρινών πραγμάτων. Πίσω από την πραγματική παρουσία ενός dark electronic rock σκελετού που πέρα από κάθε αμφιβολία στηρίζει το οικοδόμημα του "Map Of Lost Keys" μισοκρύβονται φευγαλέες φιγούρες φαντασμάτων που ίσως θα νόμιζες ότι είναι φευγάτα από καιρό. Ο χάρτης δεν δείχνει μέρη, μόνο τα υπονοεί.

Υπάρχει ένας black metal απόηχος που προφανώς κουβαλάει στις πλάτες του ο Dylan Neal από τον καιρό που ήταν μέλος των experimental black metallers Botanist, φορτίο που κάπως τρυπώνει μέσα στα αθώα mid-tempo beats που δίνουν τον παλμό τους στο άλμπουμ. Υπάρχουν επίσης απόηχοι από Γρηγοριανά άσματα και θρησκευτικούς ύμνους της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας που καταφέρνουν να βρουν θέση μέσα στη μουσική ως πετσοκομμένα, θρυμματισμένα samples. Μέχρι και απόηχοι από τα απομεινάρια κάποιας παλιομοδίτισσας industrial pop που κουρνιάζει μέσα στην ευαίσθητη χροιά της φωνής του Neal, σε ένα στοιχείο που ξεκάθαρα βέβαια τον διαχωρίζει από έναν Kristoffer Rygg. Παρά τις τρίλεπτες συνθέσεις, μοιάζει σαν να παγιδεύτηκες σε ένα δωμάτιο με σπασμένους καθρέφτες.

Το project των Thief ενώνει αυτές τις αλλόκοτα διαφορετικές τελείες και σχηματίζεται παραδόξως ένα νέο σχήμα που βγάζει νόημα, όχι μια τερατογένεση όπως πιθανόν θα περίμενες. Ενώνει το παρελθόν με το παρόν αφύσικα αλλά όχι ανεπιτυχώς και μας βρίσκει να ατενίζουμε τα καλοδεχούμενα θραύσματα ενός πειράματος που δεν θα έπρεπε να πετύχει. Το καταφέρνει όμως και η σκοτεινιά του γεννάει χαμόγελο.

Ηλεκτρονική μουσική φτιαγμένη για μεταλλάδες λοιπόν; Μάλλον ναι, δεν είναι δα και η πρώτη φορά. Σε αυτό το ταξίδι που ξεκίνησαν κάποτε οι Ulver και μέχρι πρότινος κατέληγε στην περσινή υποτιμημένη δισκάρα των Mamaleek, οι Thief προσθέτουν τη δική τους ψηφιοποιημένη οπτική στην αναζήτηση της μαύρης ψυχής. Τα ζητούμενα βέβαια έχουν αλλάξει. Εκεί που ένα "Perdition City" έψαχνε να ψηλαφίσει το ανθρώπινο θηρίο στην καρδιά της Πόλης, το "Map Of Lost Keys" απλώνει τα χέρια του στα σκοτεινά μήπως και αγγίξει από καιρό ξεχασμένους θεούς. Εκεί που το ένα όρθωνε έναν ψηλό αισθητικό τοίχο, το άλλο προτείνει τη μουσική αποσπασματικότητα που ταιριάζει στο ρομποτικό μας παρόν. Κατά τ' άλλα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απευθύνονται σε ακροατές της ίδιας πάστας, έστω κι αν έχει περάσει μια γενιά από τότε.

Δεν τολμώ βέβαια να ισχυριστώ ότι οι Thief έχουν την ίδια ποιότητα με τους Ulver. Οι συνθέσεις του "Map Of Lost Keys" είναι ομοιόμορφες, ομοιογενείς αλλά επ’ ουδενί ισοδύναμες. Η επικότητα που ξεπηδάει από tracks όπως τα "Frost Breath", "Pyromancy" και "Spirit Archery" εναλλάσσεται και με πιο επίπεδες και διεκπαιραιωτικές μουσικές ιδέες που ευτυχώς δεν επηρεάζουν την ομαλή και απαλή ροή του άλμπουμ. Κάθε θραύσμα έχει κάτι να προσφέρει στο μωσαϊκό απλώς κάποια γυαλιά λάμπουν περισσότερο.

Εν τέλει, ένα άλμπουμ που είναι πιο διερευνητικό απ' ό,τι τελικά ακούγεται και πιο ευκολοάκουστο απ' ό,τι δικαιούται, το "Map Of Lost Keys" είναι κάτι περισσότερο από ένα επιτυχημένο πείραμα. Είναι σε στιγμές εξαιρετικό και γνέφει πονηρά προς ένα κοινό που λειτουργεί ενστικτωδώς κι ελαφρώς αναρχικά. Δεν αποτελεί κάποιο συγκλονιστικό έργο τέχνης αλλά μια δουλειά που προσφέρει το ευπρόσδεκτο λιθαράκι του σε αυτό το μουσικό παιχνίδι των απόηχων. Ή μάλλον προσφέρει τα δικά του θραύσματα, θραύσματα πραγμάτων που τα χέρια δεν μπορούν να γραπώσουν.