Thee Oh Sees

O John Dwyer συνεχίζει να βγάζει δίσκους με το τσουβάλι. Το An Odd Entrances είναι ο δεύτερος δίσκος κατά το τρέχον τρίμηνο, ο ένατος κατά την τρέχουσα δεκαετία, ο δέκατος όγδοος των Thee Oh Sees κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς σχεδόν καριέρας τους. To νέο άλμπουμ μπορείς να το ακούσεις καθώς περιμένεις το τρόλεϊ , το λεωφορείο, τον φίλο σου ή τέλοσπάντων όταν έχεις να σκοτώσεις ένα μισάωρο καθώς μόνο τόσο διαρκεί. Είναι σαν μια συνέχεια του Α Weird Exist (2016). Συνθετικά παρατηρούνται δύο τάσεις στα τραγούδια. Από τη μία διάθεση για άφθονο αυτοσχεδιασμό και πειραματισμούς με θορυβώδεις, δύσκολους ήχους, ιδίως αν τον ακούσεις σε υψηλή ένταση με ακουστικά και από την άλλη νεοψυχεδελικά κομμάτια όπου γίνεται σαφής αναφορά στις πρώτες δουλειές των Pink Floyd, αλλά και στις τελευταίες πιο μυστικιστικές των Beatles, από τότε που ο John γνώρισε την Yoko. Έτσι ο δίσκος αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Dwyer έχει βρει την κατάλληλη φόρμουλα ώστε μέσω των noise ορχηστρικών πειραματισμών να σε ταξιδεύει, να σε αφήνει να αποδομήσεις τους ήχους στο μυαλό σου και όταν αυτό γίνεται κουραστικό να σε επιβραβεύει με ένα πολύ καλό, βατό, ψυχεδελικό garage-pop κομμάτι.

Κάπως έτσι ξεκινάει ο δίσκος με το "You Will Find It Here" το οποίο λειτουργεί σαν μια εξάλεπτη εισαγωγή με κάποια φωνητικά προς το τέλος για να μπει στο "The Poem", το «ποίημα» ολόκληρου του άλμπουμ. Κυκλοφόρησε από τις αρχές Οκτώβρη σαν ένα πρώτο δείγμα του δίσκου. Οι στίχοι αλληγορικοί, μιλούν για σκοτεινά δάση, κρύες, συννεφιασμένες νύχτες, μωρά να χτυπούν κουδουνάκια ακολουθώντας πιστά τις συνταγές που διέδωσε ο Syd Barrett και η παρέα του το 1967 στο ντεμπούτο τους. Μουσικά κυριαρχούν οι πολυφωνίες, τα αρπίσματα στις κιθάρες και τα strings των πλήκτρων. Τρίτο κομμάτι το ορχηστρικό "Jammed Exit" όπου πάνω σε μια σταθερή μπασογραμμή πατάνε διάφοροι ήχοι, διάφορων οργάνων περνώντας στο "At The End, On the Stairs" το δεύτερο και τελευταίο τραγούδι με μια περισσότερο συμβατική δομή, αλλά και άλλο ένα δείγμα ότι το συγκρότημα συνεχίζει να γράφει καλά κομμάτια, παραμένοντας στην επικαιρότητα. Ο δίσκος συνεχίζει με ένα κιθαριστικό δυνατό riff στο "Unwrap the Fiend, Pt.1" για να τελειώσει με το "Nervous Tech", όπου το νευρικό μας σύστημα αγγίζει τα όρια του μέσα σε εννιά λεπτά πλήρους μουσικής σύγχυσης και φασαρίας με την παραμόρφωση να χτυπάει κόκκινο.

Το συγκρότημα από το 2014 και μετά περνάει μια φάση επαναπροσδιορισμού καθώς το line-up άλλαξε εξ ολοκλήρου, πλην φυσικά του μοναδικού αυθεντικού μέλους John Dwyer. Ο ταλαντούχος frontman έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να παράγει καλή μουσική χωρίς να επηρεάζεται από τους ερχομούς και τις φυγές μελών. Φαίνεται έτσι ότι το γκρουπ αποτελεί το προσωπικό project του Dwyer και θα συνεχίσει έτσι αφού το αποτέλεσμα αφήνει ικανοποιημένο το κοινό.