The War On Drugs

Το "Slave Ambient" είναι το δεύτερο full length άλμπουμ των The War On Drugs και το πρώτο τους για τη Secretly Canadian. Φαίνεται πως για να πας μπροστά στις μέρες μας πρέπει έστω και κρυφά να είσαι Καναδός. Το δε "Slave Ambient" θα ήθελε πολύ να είναι δίσκος του Ενός, του Μεγάλου Καναδού (λέγε με Neil Young), ο οποίος όμως θα έχει περάσει καιρό στη Γηραιά Αλβιώνα κοιτώντας τα παπούτσια του (λέγε με Shoegazing).

Οι The War On Drugs σε όλο το δίσκο ακροβατούν ανάμεσα στη folky ψυχεδέλεια, όχι όμως με τον τρόπο των MGMT ή του βασιλιά όλων των weirdos Devendra Banhart, αλλά κρατώντας γερά τις ρίζες του Dylan και του Young, όση ώρα ταξιδεύουν παρέα με τον Springsteen, όντας ταυτόχρονα διπολικοί, θυμίζοντας και My Bloody Valentine και Jesus And Mary Chain με μια τζούρα από krautrock.

Πρώτο κομμάτι για το "Slave Ambient" το "Best Night", folk με jingl jangl κιθάρες και υπνωτικά φωνητικά. Στο "Brothers" ο Adam Granduciel, βασική φιγούρα της μπάντας, τραγουδά κοιτώντας με καλειδοσκοπική ματιά από το παράθυρο του (αυτοκινήτου ή δωματίου - δεν έχει σημασία) και οι εικόνες πάνε κι έρχονται με όχημα τα drums, ενώ το "I Was There" φαίνεται σα να το έχει γράψει ο Dylan για να το πει ο Neil Young. Το δε "Your Love Is Calling My Name" θα μπορούσε άνετα να είναι κομμάτι του «Αφεντικού», το New Jersey δεν είναι άλλωστε και μακρία από τη Φιλαδέλφεια, τόπο καταγωγής της μπάντας. Το ζητούμενο βασικά είναι η απόδοση του γκρίζου βιομηχανικού τοπίου και οι Ανατολικές Η.Π.Α. έχουν μπόλικα τέτοια.

Τα "Original Slave" και "City Reprise" στη συνέχεια είναι σίγουρα στις πιο αδύναμες / αχρείαστες στιγμές του άλμπουμ, τη στιγμή που το "Come To The City" μαζί με το "Baby Missiles" είναι ίσως τα καλύτερα κομμάτια του "Slave Ambient", με  ξεσηκωτικό drum beat και πολύ ωραίες κιθάρες.

Οι μελωδίες μπλέκονται εν γένει πολύ ωραία και αρμονικά, αλλά ο ήχος είναι δυστυχώς πιο φλατ και από τις ατέλειωτες πεδιάδες του Γουαϊόμινγκ. Μπορεί αυτό να γίνεται επίτηδες και μπορεί θεωρητικά τουλάχιστον οι The War On Drugs να είναι μπάντα, αλλά λείπει αυτό το live feeling που θα σε πάρει και θα σε (ξε)σηκώσει. Το ατμοσφαιρκό wall of sound πάντως είναι κατά τα άλλα μια χαρά στη θέση του.

Το πρόβλημα του άλμπουμ είναι ότι, ναι μεν σε ταξιδεύει ευχάριστα, χωρίς να σε πηγαίνει κάπου δε. Προσπερνάς τα τραγούδια σα μοτέλ στο highway. Η διαδρομή ωραία είναι, αλλά δε θέλεις κάπου να μείνεις. Η αίσθηση που σου αφήνει είναι κάπως θαμπή (blurry που λένε), χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν πρόκειται για ένα πολύ καλό δίσκο στο σύνολό του, ικανό να σε πάει μια ή και περισσότερες ωραίες βόλτες, με τη βροχή να σου χτυπάει το παράθυρο.