Living Proof: The War On Drugs Global Live Event, 09/12/21

Με την πανδημία μάθαμε τα live streamings των καλλιτεχνών που λειτουργούν σαν εμπορικοί και καλλιτεχνικοί διέξοδοι γι' αυτούς και σαν κάτι-σαν-συναυλία για εμάς. Αλλά στην περίπτωση της παρέας του Adam Granduciel λειτουργεί και σαν προπομπός μιας παγκόσμιας περιοδείας για την προώθηση του "I Don't Live Here Anymore". Έτσι δημιούργησαν το 'Global Live Event' με το απαραίτητο marketing, μπλουζάκια κτλ, φανερώνοντας πλέον τη δυναμική τους και το πόσο μεγαλώνουν σαν όνομα παγκοσμίως.

Ο τελευταίος δίσκος των The War On Drugs είναι ένα ακόμα διαμάντι στην ιστορία του αμερικάνικου rock και από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες φυσικά. Οπότε, ήταν μεγάλη χαρά μας να συντονιστούμε online και να απολαύσουμε αυτό το live event. Και αυτό που αντίκρυσα από τα πρώτα κιόλας λεπτά ήταν πάνω-κάτω αυτό που περίμενα μάλλον. Σαν να τους κάλεσες σπίτι σου για να παίξουν, αν το σπίτι σου βέβαια είναι το Ukrainian Cultural Center στο Los Angeles. Ένας όμορφος χώρος, με κίτρινο χαμηλό φωτισμό και τα μέλη της μπάντας κυκλικά τοποθετημένα γύρω από τον πρωταγωνιστή Granduciel.

Οι TWOD έχουν αυτήν τη μαγική ικανότητα των τεράστιων συγκροτημάτων, να ακούγονται καλύτερα live από το άλμπουμ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο καλά ακουγόντουσαν, καλοκουρδισμένοι, συντονισμένοι, άψογοι σε όλα. Με το ντύσιμο και χίπικο στυλ τους, τον χαμηλό φωτισμό, το όλο στήσιμο ήταν λες και βρισκόσουν πίσω στον χρόνο, στην Καλιφόρνια των '70s και έβλεπες συναυλία από το τότε και όχι ένα σύγχρονο συγκρότημα.

Όπως ήταν λογικό, τα περισσότερα από τα έντεκα μόλις τραγούδια (περίπου μία ώρα το event) προέρχονταν από το τελευταίο τους άλμπουμ. Τα πανέμορφα "Harmonia's Dream" και "Change" μας έβαλαν αμέσως στο κλίμα και ιδανικά θα έπρεπε να αράζω σε μια πολυθρόνα με ένα καλό κόκκινο κρασί και να απολαμβάνω τη μουσική. Θέαμα δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις, γιατί δεν ήταν, αλλά μουσικά ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικό. Μετά το 'παλιό' "Pain" υποδέχτηκε τις Lucius που τον συνόδευσαν στα "I Don't Wanna Wait" και "I Don't Live Here Anymore".

ΟΚ, ο Granduciel δεν είναι και ο καλύτερος ή κοινωνικότερος frontman, αλλά φαινόταν ότι προσπαθούσε έστω και με αυτήν την αμηχανία να λέει "Thank You" στην κάμερα ή να παρουσιάζει μέλη της μπάντας και να μην ακούγεται τίποτα από το αναγκαστικά muted διαδικτυακό κοινό. Είναι νέα ήθη και έθιμα που φαίνονται περίεργα σε όλους μας και φυσικά και στους καλλιτέχνες. Όσο βέβαια περνούσε η ώρα τον έβλεπες να χαλαρώνει, να απελευθερώνεται και να χαζολογεί, πχ με τον μπασίστα Dave Hartley, ο οποίος πραγματικά ήταν απολαυστικός και τον ένιωθες να ξεχωρίζει πάνω από τον ήχο των ηλεκτρικών κιθάρων και πολλαπλών πλήκτρων.

Επιστροφή στο 2014 με το "Red Eyes" από το "Lost In The Dream" και με το σαξόφωνο να παρασύρει στον καταιγιστικό ρυθμό πριν την ηρεμία του Springsteen-ικού "Old Skin". Back and forth από καινούργια σε παλιότερα, όπως το "Under The Pressure" και φινάλε με το συγκινητικό "Occasional Rain". Την αισιοδοξία που προβάλλει όπως ο ήλιος μετά τη βροχή και την καταιγίδα.

Στα αρνητικά ο λίγος χρόνος (μόλις μια ώρα) και η κακή ποιότητα εικόνας, όπως φαίνεται και από το screenshot παρακάτω. Αλλά αν κλείσεις τα μάτια και αφεθείς, επρόκειτο για μια μαγευτική εμπειρία μουσικής.