The Wallflowers

Όταν έπεσε στα χέρια μου το "Rebel, Sweetheart" η πρώτη σκέψη μου ήταν πως το album έδινε όλες τις ενδείξεις ότι πήγαινε κατ' ευθείαν για θάψιμο. Για όσους δε γνωρίζουν, οι Wallflowers είναι η μπάντα που σχημάτισε ο Jakob Dylan, γιος του Bob, και παρά το γεγονός πως είναι ο τέταρτος δίσκος τους, δεν έχουν σημειώσει παρά ελάχιστη επιιτυχία και μόνο στην Αμερική. Το στυλ τους βαδίζει σε alternative pop-rock μονοπάτια. Μόνο το τελευταίο θα ήταν αρκετό για να με προκαταλάβει εναντίον του δίσκου, καθώς δε φημίζομαι για το ανοιχτό μου μυαλό... Δε θα μπορούσα όμως να φανταστώ πως τον τελευταίο μήνα το album βρίσκεται συνέχεια στο cd-player μου, αφού πρόκειται για έναν ευχάριστο, ταξιδιάρικο και easy-going δίσκο, στα βήματα του Tom Petty. Αν και μιλάμε για καθαρά εμπορική pop-rock μουσική με ελάχιστα πρωτότυπα στοιχεία, θα ακούσουμε μερικά πολύ ενδιαφέροντα θέματα, θαυμάσιες μελωδίες και ορισμένα ασυνήθιστα ακόρντα σε κάποια σημεία.

Τα τραγούδια είναι όλα γραμμένα από το Jakob Dylan που ευτυχώς πέραν μιας πολύ αμυδρής ομοιότητας στη χροιά της φωνής, δεν έχει καμία σχέση με τον πατέρα του. Μην περιμένετε να ακούσετε βλαχοαμερικάνικες φυσαρμόνικες, ο Jakob μεγάλωσε μακριά από το Bob και δε θα βρούμε folk στοιχεία στη μουσική του. Η φωνή του, χωρίς να είναι τίποτα το αξιοπρόσεκτο, είναι αρκετή για τα τραγούδια, πάντα σωστή και μέσα στο κλίμα του εκάστοτε κομματιού. Η κιθάρα, που επίσης είναι δουλειά του Dylan, δε δίνει κανένα ρεσιτάλ τεχνικής ούτε ακούμε κανένα βιρτουόζικο solo, αλλά όπως είναι φυσικό έχει τον πρωταρχικό ρόλο. Θα συναντήσουμε ορισμένα εξαιρετικά γεμίσματα αλλά και όμορφες μελωδίες που δείχνουν πως ο μικρός Dylan ξέρει να σέβεται τη μουσική, βάζοντας αρκετές πινελιές από τις επηροές του εδώ κι εκεί.

Το rhythm section από την άλλη πλευρά είναι συνεπές στο ρόλο του με τους Greg Richling στο μπάσο και Fred Eltringham στα κρουστά να δίνουν χρώμα και ρυθμό στις συνθέσεις. Σημαντική είναι και η συμβολή του Rami Jafee στα πλήκτρα, όπου αυτό είναι απαραίτητο. Αξίζει να προσέξετε τα "Here He Comes", "We 'Re Already There", "I Am A Building", "Nearly Beloved", αλλά και το "Back To California" που θυμίζει ελαφρά Red Hot Chili Peppers. Ακόμα, το album περιέχει δύο πολύ μελωδικά τραγούδια, τα "God Says Nothing Back" και "From The Bottom Of My Heart", που αποτελούν και τις μπαλάντες του. Δε λείπουν φυσικά και 2-3 κομμάτια που τα θεωρώ βαρετά αλλά νομίζω πως έχω καταστήσει ήδη σαφές πως ο το album δύσκολα εγκαταλείπει το cd-player.

Εξαιρετικό είναι το cover artwork, ζωγραφισμένο από τον ίδιο το Dylan, που όπως θα έχετε προφανώς καταλάβει είναι το "μυαλό" πίσω από τη μπάντα. Τέλος, το πολυσέλιδο βιβλιαράκι περιέχει στίχους για όλα τα τραγούδια. Μιλώντας γι' αυτούς, έχουμε να κάνουμε με απλά λόγια που απευθύνονται στο μέσο ακροατή και όχι σε κάποιον οπαδό της ποίησης, κάτι που ευτυχώς βλέπουμε όλο και πιο συχνά στις νέες κυκλοφορίες (βλέπε White Stripes) και μακάρι να συνεχιστεί γιατί το έχουμε παρακάνει με τον Aragorn και τις Bisexual αναφορές. Ευχαριστώ που ανεχτήκατε την παρένθεση μου...

Κλείνοντας απλά να πούμε πως το "Rebel, Sweetheart" χωρίς να έχει κάτι το πρωτοποριακό είναι σίγουρο πως θα σας κάνει για πολύ καιρό συντροφιά με την απλότητα και τις μελωδίες του. Ένας αξιοπρεπέστατος νέος δίσκος, από κάθε πλευρά. Δε θα πω ότι το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά αφού δε συμπαθώ ιδιαίτερα τον Bob Dylan, γι' αυτό και δε μπήκα σε καμιά διαδικασία σύγκρισης, δεν τίθεται καν θέμα άλλωστε. Είναι απλά μια δισκογραφική δουλειά μιας νέας σχετικά μπάντας που αξίζει την προσοχή σας.