Ακούγοντας το δίσκο, είτε από την αρχή, είτε από το τέλος, ένα είναι σίγουρο: ο ήχος αυτός δεν ταυτοποιεί σε καμία περίπτωση τους The Stiletto Formal. Ούτε το stonerίζον "We Are All Muckrakers", ούτε το χαοτικό "Naked Brunch" με το υπέροχο bossa nova τελείωμα δεν είναι απολύτως αντιπροσωπευτικά της μπάντας. Το σύνολο του δίσκου είναι αυτό που δίνει στον ακροατή να καταλάβει μια από τις πτυχές της «προσωπικότητας» του συγκροτήματος, που ενδεχομένως στον επόμενο δίσκο να αλλάξει με την ίδια ευκολία που αλλάζει από τραγούδι σε τραγούδι του "Fiesta x 4".
Γι' αυτό το λόγο είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια ο ήχος αυτός. Μια ανέλπιστη και σαφώς ελλιπέστατη προσπάθεια θα τους απέδιδε το χαρακτηρισμό The Mars Volta (κυρίως λόγω της φωνής) του hard rock με indie αναφορές και εκτενή χρήση του τσέλο. Με σαφώς λιγότερη παράνοια από τους προαναφερθέντες και αρκετά πιο εύκολοι στο άκουσμα, οι The Stiletto Formal παρουσιάζουν ένα πρώτο πρόσωπο αρκετά δελεαστικό στο rock ακροατήριο.
Μέσης διάρκειας ως επί το πλείστον συνθέσεις, αρκετά περιεκτικές, που καμία δε μοιάζει με τις υπόλοιπες και όμως όλες έχουν κοινό DNA. Συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές, με κυρίαρχο ρόλο σε αυτές να κατέχει το τσέλο και η φωνή, προσθέτουν ένα πιο γκρίζο τόνο στην παλέτα των The Stiletto Formal. Η ψυχεδέλεια υπάρχει διάχυτη σε όλα τα κομμάτια του δίσκου, αναδυόμενη κυρίως από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τις εναλλαγές των ρυθμών που κάνουν την εμφάνιση τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Είναι γεγονός πως το "¡Fiesta Fiesta Fiesta Fiesta!" δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο ως άκουσμα. Είναι επίσης γεγονός όμως πως αρκετές φορές ένα δύσπεπτος αρχικά δίσκος, όχι ένας που εξαρχής φαντάζει κακός (κάτι που δεν ισχύει σε κανένα σημείο για τον εν λόγω δίσκο), αποδεικνύεται φλέβα χρυσού. Σίγουρα λοιπόν ο τελευταίος δίσκος των The Stiletto Formal θέλει αρκετά ακούσματα, σίγουρα λιγότερα από οποιονδήποτε των The Mars Volta, αλλά η ποιότητα του υλικού αυτού κατατάσσει την κυκλοφορία αυτή σε μια από τις καλύτερες της χρονιάς.
