The Movements

Δεν τους γνώριζα τους Σουηδούς The Movements και χαίρομαι που τους έμαθα έστω και τώρα, με το παρόν επετειακό, για τα 10 χρόνια τους, δισκάκι. Όχι ότι πρόκειται για κάτι το πρωτοποριακό ή ανήκουστο. Ούταν καν. Αλλά να, όσο καλά garage rock κι αν ακούσεις στη ζωή σου, ποτέ δεν είναι αρκετά.

Είναι προφανές, υποθέτω, ότι η βάση της μουσικής τους βρίσκεται κάπου 45 χρόνια πίσω και αν δεν είναι, σίγουρα θα γίνει μόλις ο ήχος της farfisa γεμίσει τα ηχεία. Θυμίζουν, θα λέγαμε, κάτι από το αρχετυπικό στυλ των Seeds ή των 13th Floor Elevators ή για κάτι πιο σύγχρονο τους συντοπίτες τους The (International) Noise Conspiracy. Παρεισφρύουν, δηλαδή, και ορισμένα ψυχεδελικά στοιχεία, που συνήθως προσθέτουν λίγη ατμόσφαιρα στη μουσική τους, συνήθως όμως βρίσκονται με το πόδι να μη σηκώνεται από το γκάζι και αν δεν αναγκαστείτε από την ενέργειά τους να χτυπήσετε κι εσείς ρυθμικά το πόδι μάλλον δε ζήσατε ποτέ τα '60s (εγκεφαλικά μιλώντας πάντα).

Το ευχάριστο με το "Follow" για τους νέους ακροατές τους είναι ότι αποτελείται από το πρώτο τους E.P., που κυκλοφόρησαν το 2004, συν τέσσερα νέα τραγούδια, επιτρέποντάς μας έτσι να παρακολουθήσουμε την εξέλιξή τους μέσα στα χρόνια. Εξέλιξη που μπορούν περήφανα να διατυμπανίζουν ότι είναι πρακτικά ...ανύπαρκτη. Το ίδιο πεισματάρικα ξεχασμένο rock 'n' roll έπαιζαν και τότε, το ίδιο επιλέγουν και σήμερα. Μοναδική εξαίρεση το "You Don't Know" που προδίδει, ίσως, μία (μελλοντική;) θέληση να κινηθούν προς πιο West Coast acid rock καταστάσεις.

Ξέρετε ποιοί είστε που σας αφορά, αποκτήστε το άφοβα. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα είναι καλύτεροι από το διπλανό γκρουπάκι που παίζει στο ίδιο στυλ, σίγουρα όμως δε θα είναι και χειρότεροι.