The Fray

Η νέα δισκογραφική δουλειά των The Fray είναι ακόμα μία προσπάθεια να γίνουν κυρίαρχοι των ραδιοκυμάτων, με το μουσικό είδος που με την βοήθεια των όρων της Πληροφορικής, θα ονομαζόταν «friendly-to-user rock». Ενός είδους που ελίσσεται διαρκώς ανάμεσα στις soft rock και pop μελωδίες και (το χειρότερο) θεματολογίες.

Σε ένα ιδίωμα που οι πρωτοστάτες τους βλέπουν τις μοίρες κλίσης του κατήφορου που κατρακυλούν συνεχώς να αυξάνονται (βλέπε Coldplay), οι The Fray συνεχίζουν να δημιουργούν μουσική με τις ίδιες νόρμες του, κατά τα άλλα, επιτυχημένου τους "How To Save A Life" και του "The Fray". Προσπάθησαν, μήνες πριν την κυκλοφορία του "Scars & Stories", να πείσουν τους πάντες ότι τα ταξίδια και οι περιπλανήσεις τους σε πολύπαθα και κτυπημένα από την μοίρα σημεία του πλανήτη, τους έκαναν πιο ώριμους στιχουργικά και μουσικά, αλλά κυρίως έτοιμους να αντιμετωπίσουν με την δέουσα σοβαρότητα κοινωνικοπολιτικά θέματα, τόσο της σύγχρονης ιστορίας όσο και του παρελθόντος. To "Heartbeat" σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του Isaac Slade έχει ως πηγή έμπνευσης μια προσωπική του εμπειρία με πρόσφυγες στην Ρουάντα. Το "1961" περιγράφει την ιστορία δύο αδερφών που κατοικούν εκατέρωθεν του περίφημου Τείχους του Βερολίνου. Κι όλα αυτά εν μέσω μελιστάλακτων μελωδικών γραμμών, χορωδιών που χαρακτηρίζονται από την φανατική εξομοίωση των πολυφωνικών μουσικών μέρων των Coldplay, τον υπερβολικό χώρο που δίνεται στα έγχορδα και κυρίως με μια ασύστολη στιχουργική αδυναμία. Σαφέστατα ξεφεύγουν από την συνηθισμένη Fray θεματολογία, που συνήθως περιγράφει ροζ αγάπες, κάμπους γεμάτους τριαντάφυλλα και βροχερά πρωινά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πείσει τον ακροατή για την βαρύτητα των θεμάτων που καταπιάνεται.

Στατιστικά και μόνο να δει κάποιος , οι Fray χρησιμοποιούν τις λέξεις «love» ή «lover» σε επτά από τα δώδεκα συνολικά κομμάτια του "Scars & Stories", γεγονός που το καθιστά αυτόματα άλμπουμ γεμάτο μελιστάλακτες μπαλάντες και up-tempo, επίσης, μπαλάντες. Οι καλογυαλισμένες μελωδίες και οι επαναλαμβανόμενες συγχορδίες που ακούγονται από τα πλήκτρα στην πλειοψηφία των κομματιών στενεύουν τα περιθώρια ανάπτυξης οποιουδήποτε προβληματισμού και το μόνο που προβάλλεται, σε σημείο υπερβολής, είναι ο επιφανειακός ρομαντισμός. Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και τις υψηλές συχνότητες από τα φωνητικά και τα χορωδιακά μέρη, τα κουδουνάκια, τις καμπανούλες και θα έχετε την απόλυτη συνταγή αστοχίας για την πρόκληση οποιασδήποτε μορφής μελαγχολίας ή προβληματισμού. Ακόμα και ο μεγάλος Brendan O'Brien που βρέθηκε πίσω από την παραγωγή του άλμπουμ, παρά τις αξιοσημείωτες προσπάθειές του να σκληρύνει την χροιά των μουσικών θεμάτων των The Fray, αδυνατεί να το κάνει, μιας και από την γέννησή τους είναι απλοϊκά και σε καμία περίπτωση δεν ξεφεύγουν από αυτά που έχουμε ακούσει από τους ίδιους στο σύντομο παρελθόν τους.

Αυτό όμως που αξίζει να καταλογίσω στο "Scars & Stories" και στους The Fray ως καλλιτέχνες, είναι η ικανότητα να συνθέτουν πιασάρικη μουσική με εύκολους στίχους, που καταγράφονται πολύ εύκολα στη βραχύχρονη μνήμη του ακροατή, έστω και με μία σύντομη ακρόαση από το ραδιόφωνο. Κι εκεί φαίνεται να εξαντλούνται οι στόχοι του συγκροτήματος, που επιζητά κολασμένα να επικρατήσουν ως «Coldplay στην θέση των Coldplay» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Σίγουρα δεν είναι το άλμπουμ που θα αλλάξει τον ρου της σύγχρονης μουσικής, αλλά οι προϋποθέσεις του δείχνουν ότι θα επιτευχθεί ο στόχος της ακατάσχετης κατανάλωσής του στα ραδιοκύματα. Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί θα πρέπει να μείνουν μακριά του, γιατί τα πράγματα δείχνουν ότι αναφέρεται αποκλειστικά στους οπαδούς του συγκεκριμένου soft ήχου, ίσως και αποκλειστικά στους fans των The Fray.