The Fratellis

Τουλάχιστον οπτικώς, οι τρείς Fratellis είχαν κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους στα ράφια των δισκοπωλείων, χάρη σε μια απολαυστικότατη σειρά κυκλοφοριών, οι οποίες έφεραν στο εξώφυλλο μια χαρακτηριστική παρέα από ρετρό pin-ups. Εννέα τω αριθμώ θαρρώ, αλλά θα πρέπει να ξανακοιτάξω στη δισκοθήκη μου.

Το πρώτο άλμπουμ, "Costello Music", παρέδωσε την πιο βολική pop/rock της πιάτσας. Κεφάτο indie με σαφείς αναφορές στους Beatles και τον Bowie, περασμένες από την απλοποιημένη δομή του πρίσματος που θα άνηκε στους Oasis ή στους Supergrass. To "Costello Music" αποτελεί στολίδι για τη δισκογραφία του 2007 και οι διάφορες λοιπές κυκλοφορίες single και ep συνέχιζαν να φέρουν την πανέμορφη στάμπα της εκάστοτε καλλίγραμμης υπερμαστοφόρου ζωγραφιάς. Οϊμέ! Το εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ περνάει σε άλλο θέμα. Κακώς, γιατί το περιεχόμενο δεν αλλάζει καθόλου.

"Here We Stand" σημαίνει κι άλλο καλογραμμένο pop/rock, όπως το ονειρευτήκαμε, από τους σκοτσέζους της βρετανικής indie rock σκηνής. Ορθολογιστικό groove και οικείες γλυκερές μελωδίες, που ξετινάζουν τις ερινύες της ευκολίας. Ελαφρώς πιο ώριμη, η μουσική των Fratellis παραμένει προσιτή και ακίνδυνη. Το άλμπουμ δε συγκλονίζει, δεν ταρακουνά, δεν εκπλήσσει, παρά την εντυπωσιακή ροή των πρώτων κομματιών.

Συνθέσεις που δεν υστερούν σε τίποτα, αλλά δεν έχουν την φιλοδοξία να μεγαλουργήσουν. Παρότι άνευ μανιφέστου, η κυκλοφορία δε χάνει το ενδιαφέρον της. Φέρ' ειπείν, η ευφράδεια του άριστου "My Friend John" ξεπερνά ακόμη και την πονηριά του single "Mistress Mabel", το "Shameless" και το "Tell Me A Lie" παρασέρνουν αναίσχυντα και η à la Beatles αισθητική του "Babydoll" πουλάει αγαπημένα γλυκανάλατα όνειρα.

Το γόητρο της υπερκαλαίσθητης μετριοπάθειας μπορεί να πείσει πολλούς, με πρώτο τον υπογράφοντα. Το "Here We Stand" είναι μια πολύ ευχάριστη παρέα και η παραμονή του στη γρασαρισμένη θυρίδα του hi-fi αναμένεται να ξεπεράσει άλλους αριστεύσαντες. Σας το λέω με τα χέρια στις τσέπες.