The Casualties

ΟΚ. Υπάρχουν μπάντες που άμα τις γουστάρεις δε σε απογοητεύουν ποτέ. Οι βετεράνοι Νεοϋορκέζοι punk heroes The Casualties πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το "We Are All We Have" και φυσικά αυτά είναι σπουδαία νέα. Μπορεί να είναι η «ιδιαιτερότητα» της σκηνής, η οποία σε κάνει να αγοράζεις τυφλά ένα album μιας μπάντας που σου αρέσει και ακολουθείς καιρό, που καθιστά σίγουρο ότι το συγκεκριμένο album θα έχει απήχηση.

Το "We Are All We Have", λοιπόν, στη βάση του είναι ένα κλασσικό The Casualties album. Εκπληκτικά sing alongs, φοβερή παραγωγή, έξυπνες μελωδίες και τα κλασσικά αγαπημένα φωνητικά του Jorge. Η γνωστή πετυχημένη συνταγή δηλαδή, που έχει κάνει τους 19χρονους πλέον The Casualties ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στη σκηνή.

Εντούτοις, κάπου εδώ έρχεται η μοιραία σύγκριση που υφίσταται κατά καιρούς κάθε album μεγάλης μπάντας. Μιλάω για τη σύγκριση με album ορόσημα που προηγούνται αυτού. Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν το 2006 είχε βγει η προηγούμενη κυκλοφορία τους, "Under Attack", δεν ξεκόλλαγε από το στερεοφωνικό ή το mp3 player, μιας και το απόλαυσα από την αρχή ως το τέλος. Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι το "We Are All We Have" δεν έχει καλά κομμάτια ή ότι δεν είναι ένα καλό album.

Τα στυλ του πολλά. Από γρήγορο ωμό punk ("Hearts Bleeds Black"), επηρεασμένο από την... thrash πλευρά των Exploited ("War Is Business"), μέχρι και reggae ("Rockers' Reggae"). Υπάρχουν φοβερά, κατά τη γνώμη μου, κομμάτια μέσα, όπως το ομώνυμο, το "Stand Against Them All", το "Looking Thru Bloodshot Eyes" κλπ. που σίγουρα θα ικανοποιήσουν τους οπαδούς της μπάντας, ωστόσο μπαίνει πίσω στην προτίμηση μου από το "Under Attack" και σίγουρα το "On The Front Line".

Συνοψίζοντας, το "We Are All We Have" είναι ένα πολύ καλό Casualties album, διασκεδαστικό αλλά και επιθετικό. Παρόλ' αυτά, δεν το θεωρώ ισάξιο των albums που προανέφερα. Δε μένει παρά να το ακούσετε, κάτι που ξέρω ότι θα κάνετε, και να έχετε την προσωπική σας άποψη.

Σε κάθε περίπτωση... Up the punx!