The Black Heart Procession

Οι The Black Heart Procession σχηματίστηκαν το 1997 από τον Pall Jenkins και τον Tobias Nathaniel που ήταν συνοδοιπόροι στους Three Mile Pilot. Στον δίσκο αυτό έχουν τη βοήθεια του Joe Plummer στα τύμπανα, του Matt Resovich στο βιολί και του Jimmy Lavalle (πολυθεσίτης αυτός) ο οποίος όμως δεν εμφανίζεται σε όλα τα κομμάτια. Η indie (χωρίς ταμπέλα δε γίνεται ρε παιδί μου...) rock μπάντα από το San Diego κυκλοφορεί αισίως τον πέμπτο της full length δίσκο (4 χρόνια πριν είχε βγει το "Amore Del Tropico") με τίτλο "The Spell".

Η πρώτη μου προσπάθεια να ακούσω τούτο εδώ το cd έγινε κάπου στα μέσα του καλοκαιριού και φυσικά στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Όσοι από εσάς γνωρίζετε τους The Black Heart Procession καταλαβαίνετε πως δε συνδυάζονται ιδιαίτερα ούτε με υψηλές θερμοκρασίες ούτε με κατάποση μπύρας υπό τους ήχους των Ac/Dc. Αντίθετα, πρόκειται για ένα συγκρότημα που συνδυάζει τα pop ακούσματα και τον indie ήχο σε ένα πλαίσιο αρκετά easy going (έχω και lower!) το οποίο θέλει να βάλει τον ακροατή σε μια αναπαυτική μουσική πολυθρόνα με τα φώτα να είναι ήδη χαμηλωμένα.

Όσο περισσότερο ακούω τον δίσκο τόσο πιο πολύ δε μου φαίνεται εντελώς ξένος στα αυτιά μου, αλλά και πάλι δε μπορώ να πω ότι με έχει κερδίσει ή κάτι ανάλογο. Η όλη μελαγχολική ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα παλικάρια με το πιανάκι, το βιολί και κυρίως τα Nick Cave (με μια πολύ ιδιαίτερη χροιά) φωνητικά του Pall Jenkins θα αρέσει νομίζω μόνο στους οπαδούς του είδους ή σε ερωτοχτυπημένους νέους (αγάπη ρε παιδί μου!) που θα τη βρουν με τους στίχους. Η όλη φθινοπωρινή διάθεση που βγάζει προς τα έξω ο δίσκος δεν είναι πάντα τόσο ελκυστική, καθώς δεν υποστηρίζεται τόσο πολύ από τις συνθέσεις, οι οποίες -εκτός μερικών εξαιρέσεων όπως π.χ. το "GPS"- δε διαθέτουν την απαραίτητη φρεσκάδα και φαντασία.

Σε γενικές γραμμές δεν πιστεύω πως το σύνολο των κομματιών στέκεται σε σημείο τέτοιο που να σε «αναγκάζει» να μπεις σε μια διάθεση ικανή και αναγκαία για να κολλήσεις με το "The Spell". Η αλήθεια είναι μάλιστα πως κάπου εκεί στο 9ο κομμάτι (11 έχει ο δίσκος) βαριέμαι λίγο αυτό το πιανάκι και το αργόσυρτο, άνευρο τέμπο που κυριαρχεί. Ουσιαστικά, για να μην παρεξηγούμαι κιόλας, ψιλοαγγαρεία μου φάνηκε το όλο άκουσμα... Πάρτε λοιπόν τα μέτρα σας και στείλτε απειλητικά e-mail σε αυτούς που μου αναθέτουν τέτοιες βρωμοδουλειές!