The Old Wind

O Τomas Liljedahl των Breach και των Terra Tenebrosa με τα άρρωστα φωνητικά του, μαζί με τους Niklas Quintana στη κιθάρα και τον Kristian Andersson στο μπάσο, επίσης από τους Breach, συν τον κιθαρίστα των The Ocean, Robin Staps, και τον Karl Daniel Liden στα τύμπανα, έφτιαξαν αυτό το φρέσκο και συνάμα εντυπωσιακό project, ονόματι The Old Wind.

Αντίθετα με την πρόοδο και την αλλαγή των Terra Tenebrosa, οι The Old Wind μάς γυρνάνε πίσω στην υπέροχη σαπίλα των Breach. Ο ήχος γνώριμος, αλλά τόσο γεμάτος και σάπιος που σε ανατριχιάζει. Δεν υπάρχει κάτι γρήγορο ή core, αλλά τα doom περάσματα και οι mid-tempo ρυθμικές εναλλαγές κάνουν την ωμότητα να ακούγεται βασανιστική. Δεν πρόκειται για άλλον ένα καλό doom ή post-hardcore δίσκο. Το "Feast On Your Gone" είναι ένα ατμοσφαιρικά εκλεκτό, sludge, εξαίρετο μανιφέστο, που τόσο έλειπε από τ' αυτιά μας τελευταία.

Η μουσική και οι στίχοι των κομματιών γραφτήκαν από τον Tomas κατά την διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου για αυτόν, η οποία έχριζε ανάγκη θεραπείας. Τελικά η δημιουργία και η σύνθεση μουσικής ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ηρεμίσει και να διώξει την μαυρίλα από μέσα του, όπως ισχυρίστηκε. Όντως δημιούργησε έναν δίσκο «άθλιο», «κρύο» και πολύ «άσχημο», με όποια καλή έννοια έχουν αυτά τα τρία (εξου και τα εισαγωγικά). Έπειτα, η ανάγκη αυτά τα κομμάτια να παρουσιαστούν και επί σκηνής τον έσπρωξε να προτείνει στους παραπάνω να συμμετέχουν στην προσπάθειά του. Όλοι δέχθηκαν απευθείας και μας παρουσιάζουν κάτι έντονο, μελαγχολικό και βαρύ. Άμεσα μπαινεις στο κλίμα με το "In Fields", καθώς η συνταγή φαίνεται ξεκάθαρα. Στο "I'm Dead" το βήμα είναι θανατικό και πένθιμο. Μέσα από τέτοια κομμάτια καταλαβαίνεις τι σκατά έχει μέσα στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος και διαπιστώνεις γιατί ο ίδιος και οι Breach ήταν τόσο επιδραστικοί στον χώρο του sludge metal και όχι μόνο. To "Reveneye" σκάει με οργή και μια καθαρτική βαρύτητα και σκληράδα για να έρθει το απερίγραπτα όμορφο "The Old Wind" το οποίο ζωγραφίζει εικόνες απελπισίας και ερήμωσης. Είναι εκπληκτικό πως βαφεί μαύρες κοτρόνες και πως τις εκσφενδονίζει προς κάθε κατεύθυνση. Επικίνδυνο και τρομακτικά εκπληκτικό, όπως και το "Spears Of A Thousand" που κρατάει μια μαγική μελωδία και μια τόσο σκοτεινή ατμόσφαιρα υπό της θορυβώδους και τραχιάς παραγωγής. Όταν το τελευταίο riff του "Reign" ξεκινά, μαζί με τα παραμορφωμένα φωνητικά και αυτές τις παγωμένες κραυγές, νιώθεις κάτι να σε κλωτσάει και επέρχεται η πλήρης κατάρρευση. Σε έχει ισοπεδώσει... έτσι απλά... με μια ακρόαση.

Νιώθω όμορφα που είναι πάλι μαζί μας με τέτοιο ήχο ένας βετεράνος της μετά μοντέρνας sludge εξέλιξης! Είναι τόσο όμορφα μίζερο! Είναι τόσο εκπληκτικό. Καλώς ήρθες πίσω!