Σχετικός με λασπώδη metal παρακλάδια και ό,τι κάνει θόρυβο στο rock. Προσαρμόζεται εύκολα σε πειραματικά και προοδευτικά περιβάλλοντα. Διακατέχεται από νευρωτικά κίνητρα και κύκνεια πρότυπα. Αγαπάει...
Μετά τις εκπληκτικές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει το "The Tunnels" του 2011, ανυπομονούσα ν' ακούσω την νέα δουλειά των Σουηδών. Η συνταγή περίπου ίδια, sludge, industrial, drone και black metal κυρίως στις φωνές, φτιάχνουν ένα αρρωστημένο άλμπουμ. Παρα πολύ σκοτεινό και επιμελώς μονότονο και αυτή τη φορά. Από τις πρώτες ακροάσεις κερδίζει έδαφος και δείχνει να κινείται προοδευτικά σε σχέση με την πρώτη τους δουλειά. Γίνεται πιο σιχαμένο και μαύρο! Βασικός παράγοντας επιτυχίας του προηγούμενου δίσκου ήταν η πολλαπλή «στρώση» ήχου και επεξεργασίας στις κιθάρες. Που ν' ακουσεις και φέτος... Μιλάμε για τοίχους βρομιάς και πέτρες θορυβου. Βράχια, όχι αστεία. Στο "The Purging" οι κιθάρες μαζί με το ambient/noise χαλί και τα χαλασμένα φωνητικά κάνουν τόσο τεράστια έκπληξη που σε αφήνουν με τα μάτια γουρλωμένα να περιμένεις την επόμενη επίθεση.
Μελαγχολία χωρίς συμβιβασμούς και χαμηλό φως, τι χαμηλό φως λέω... σχεδόν σκοταδι. Η avant-garde έκφραση στον ήχο τους τούς εξυψώνει. Η σαπίλα στις συνθέσεις ακούγεται φανταστικά παρότι τα κομμάτια τους δεν γίνονται εύκολα τραγούδια. Να εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ με αυτό. Υπάρχει μια αστοχία στις ενορχηστρώσεις που δεν αφήνει τις μουσικές να γίνουν τραγούδια με τη βοήθεια των φωνητικών. Παρότι πολύ σάπια, σκοτεινά, σκληρά και άκρως παραμορφωμένα, τα φωνητικά ακούγονται πολύ συχνά παράταιρα και εντελώς εκτός σύνθεσης, μελωδίας και τραγουδιού. Αυτό βέβαια, κάποιος θα έλεγε ότι είναι το ζητούμενο του avant-garde και του industrial ήχου, αλλά έχοντας ως γνώμονα το ντεμπούτο τους, αυτοί οι ακραίοι πειραματισμοί τους δεν μπορούν να κερδίσουν νέους ακροατές και ίσως ούτε να κρατήσουν τους παλιούς.
Δεν ξέρω πόσα κιλά μάγκες είναι, αλλά εξελίσσουν τον ήχο τους αντιεμπορικά και ιδιαίτερα δύσκολα. Φέρνουν νέες ιδέες στο προσκήνιο που δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά, οι οποίες όπως ήδη έχω αναλύσει παραπάνω ακούγονται παράταιρες και πειραματικές και θα παρεξηγηθούν εύκολα (το τίμημα του avant-garde).
Όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μόνο ότι οι Terra Tenebrosa είναι πιο μπροστά από την εποχή τους και θα εκτιμηθούν δεόντως στο μέλλον (;) (βλέπε Godflesh και Einstürzende Neubauten). Ρε λες να βρήκαμε τους The Residents του metal; Για ψαχτείτε!
Μελαγχολία χωρίς συμβιβασμούς και χαμηλό φως, τι χαμηλό φως λέω... σχεδόν σκοταδι. Η avant-garde έκφραση στον ήχο τους τούς εξυψώνει. Η σαπίλα στις συνθέσεις ακούγεται φανταστικά παρότι τα κομμάτια τους δεν γίνονται εύκολα τραγούδια. Να εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ με αυτό. Υπάρχει μια αστοχία στις ενορχηστρώσεις που δεν αφήνει τις μουσικές να γίνουν τραγούδια με τη βοήθεια των φωνητικών. Παρότι πολύ σάπια, σκοτεινά, σκληρά και άκρως παραμορφωμένα, τα φωνητικά ακούγονται πολύ συχνά παράταιρα και εντελώς εκτός σύνθεσης, μελωδίας και τραγουδιού. Αυτό βέβαια, κάποιος θα έλεγε ότι είναι το ζητούμενο του avant-garde και του industrial ήχου, αλλά έχοντας ως γνώμονα το ντεμπούτο τους, αυτοί οι ακραίοι πειραματισμοί τους δεν μπορούν να κερδίσουν νέους ακροατές και ίσως ούτε να κρατήσουν τους παλιούς.
Δεν ξέρω πόσα κιλά μάγκες είναι, αλλά εξελίσσουν τον ήχο τους αντιεμπορικά και ιδιαίτερα δύσκολα. Φέρνουν νέες ιδέες στο προσκήνιο που δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά, οι οποίες όπως ήδη έχω αναλύσει παραπάνω ακούγονται παράταιρες και πειραματικές και θα παρεξηγηθούν εύκολα (το τίμημα του avant-garde).
Όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μόνο ότι οι Terra Tenebrosa είναι πιο μπροστά από την εποχή τους και θα εκτιμηθούν δεόντως στο μέλλον (;) (βλέπε Godflesh και Einstürzende Neubauten). Ρε λες να βρήκαμε τους The Residents του metal; Για ψαχτείτε!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
