The Aristocrats

Οι Aristocrats κέρδισαν σημαντική φήμη πολύ άμεσα και σχετικά γρήγορα έφτασαν στο τρίτο τους CD, ένα ανά δύο χρόνια για την ακρίβεια. Δεν μπορώ παρά να αποδώσω την επιτυχία τους αυτή στο γεγονός ότι είναι αρκετά rock (και heavy ενίοτε) για να απευθύνονται στους proggers αλλά και τόσο jazz fusion και βιρτουόζοι ώστε οι jazz ελιτιστές να μην έχουν τίποτα να τους καταλογίσουν. Αυτό, καθώς και το δεδομένο πλέον χαρακτηριστικό τους που λέει ότι, παρά τις instrumental δομές τους, οι συνθέσεις τους όχι μόνο έχουν χαρακτήρα τραγουδιών γενικά αλλά και χιουμοριστικών ειδικότερα. Μπαίνεις φυσικά στο κλίμα a priori από τα εξώφυλλα και τους τίτλους των τραγουδιών που επιλέγουν, αλλά στην πραγματικότητα ακόμα και χωρίς αυτά η ανάλαφρη διάθεση ξεχειλίζει από παντού συνθετικά παρότι μουσικά τα πράγματα είναι πολύ πολύ σοβαρά.

Στο "Tres Caballeros" η θεματική φαίνεται ότι είναι το Τέξας με διάφορα μοτίβα του να επαναλαμβάνονται είτε μουσικά είτε σε αναφορές με ακόμα και τους ZZ Top να κάνουν την παρουσία τους αισθητή έχοντας και ένα τραγούδι στο όνομά τους, το οποίο βέβαια είναι τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά που μόνο αν είσαι ψυλλιασμένος εντοπίζεις την επιρροή. Ως τρίο καταφέρνουν να φέρνουν στο προσκήνιο κάθε όργανο αλλά το μαγικό είναι ότι το κάνουν με θαυμαστή ισορροπία σε κάθε τραγούδι έτσι ώστε να είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις σολίστ από υποστηρικτή στο καθένα. Αυτό που μπορούμε να (ξανά) πούμε είναι ότι ο Bryan Beller φέρνει την πιο heavy rock ουσία της μουσικής τους, ο Govan οδηγεί την μελωδική fusion πλευρά και ο Minemman ισορροπεί ανάμεσα στα δύο. Στο "Tres Caballeros" ο Govan δείχνει μία κλίση προς ατμοσφαιρικές blues φόρμες ("Pressure Relief") το οποίο δεν είναι σαφές αν είναι δική του κιθαριστική εξέλιξη ή εντάσσεται στην όλη τεξανική θεματολογία (λέγε με και Stevie Ray Vaughan).

Στην πραγματικότητα το μόνο που μπορείς να καταλογίσεις στους Aristocrats είναι ότι είναι και φέτος ακριβώς τόσο καλοί όσο μας είχαν δείξει και τις προηγούμενες φορές. Ακόμα και όταν αριστεύεις η επανάληψη μπορεί να γίνει κουραστική οπότε καλώς παίζουν με τα θέματά τους, ευπρόσδεκτό και το τραγούδι-φόρος τιμής στον Morricone "Smuggler's Corridor" που χαλαρώνουν και γίνονται και ραδιοφωνικοί - για να μην πούμε έτοιμοι για soundtrack, μακάρι γενικώς να βρίσκουν πάντα τρόπους να μας κρατάνε σε εγρήγορση.