Cruachan

Δουβλίνο, Ιρλανδία: το μέρος απ’ όπου εμφανίστηκε ένα εκ των πρωτοπόρων συγκροτημάτων για το folk metal. Παρέα με κάνα δυο ακόμα, έθεσαν τις βάσεις για αυτό το ιδιαίτερο παρακλάδι του metal, που έχει λοιδορηθεί όσο λίγα. Κυρίως λόγω της «ανάλαφρης» μουσικής προσέγγισης και ενίοτε και της αντίστοιχης θεματικής που το πλαισιώνουν. Τούτοι εδώ όμως, έφεραν το σκοτάδι και το ζόφο μαζί τους. Οι δύο όψεις της ζωής, η χαρμολύπη, τους χαρακτηρίζει από τα πρώτα τους χρόνια. Μπάντα ταιριαστή και για γάμο και για κηδεία, αμφότερα συνοδευόμενα από pints και σφηνάκια ουίσκι.

Η πλούσια μυθολογία / ιστορία της περιοχής αντάμα με τα έντονα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα και τα προσωπικά δράματα, έχουν χαραχθεί στο θυμικό των ανθρώπων - μουσικών, αποτελώντας τη ραχοκοκαλιά των ιστοριών που αφηγούνται. Εδώ και καιρό έχουν αποτινάξει τις παραγωγές που δεν κολάκευαν τις δουλειές τους, ειδικά με την «Τριλογία του Αίματος», διάρκειας επτά ετών. Θεωρώντας την πλέον ως ενιαία προσπάθεια, αποτέλεσε το έναυσμα για την ολοκληρωτική εκδοχή τους περί folk / blackened metal. Τόσο ολοκληρωτική που παραλίγο να τους φέρει στη φετινή Eurovision. Douze points for the Horned God.

Βιολί, μπουζούκι, μαντολίνο, μπάντζο, ποικιλία κρουστών και οπωσδήποτε bag pipes, ορίζουν ρυθμούς και διαθέσεις ανάλογα με τους στίχους. Από το χορευτικό εναρκτήριο - "The Living" έως τη μαυρομεταλλική λήξη με το "The Dead", τον αποχαιρετισμό οικείου προσώπου ή την αφήγηση πραγματικών, σχεδόν απόκοσμων, γεγονότων, φανερώνεται και ξεδιπλώνεται η διττή ανθρώπινη υπόσταση: είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο, γλεντάμε και θρηνούμε, χαιρόμαστε και απογοητευόμαστε. Η μπάντα σε ρίχνει στα Τάρταρα με την ίδια ευκολία που σε σπρώχνει σε μία pub για τα ευκόλως εννοούμενα.

Τα μουσικά ξεσπάσματα είναι η οργή και η αγανάκτηση αποτυπωμένες σε νότες. Παρουσιάζονται με σχεδόν thrash ύφος, λιγότερο με το black πρόσωπο των Ιρλανδών, εκφράζονται δε ιδανικά από τα οργισμένα φωνητικά του ηγέτη τους, Keith Fay. Το folklore δεν υπήρχε περίπτωση να απουσιάζει, εξάλλου μιλάμε για Ιρλανδία, θα το βρούμε και στο πανέμορφο εξώφυλλο, προφανή αναφορά στους τίτλους των τραγουδιών.

Με τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, ακόμα και εντός των συνθέσεων, επιλέγουν να καλέσουν κόσμο ώστε αυτά να αποτυπωθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: σαν τον μαθητή με τον δάσκαλο, ο Mathias "Vreth" Lillmåns των Finntroll συνδράμει στο εκπληκτικό "The Ghost", ενώ τα φωνητικά της Nella, εκ του αποτελέσματος κρίνονται απαραίτητα στο "The Changeling". «Πέστε για ύπνο» λέει ο παππούς και η γιαγιά στα εγγόνια, «αλλιώς θα σας πάρουν οι νεράιδες». Ευκολάκι, όλα ξάγρυπνα.

Η ένατη δισκογραφική προσπάθεια των Δουβλινέζων είναι άρτια, απ’ όπου κι αν την πιάσεις, όπως και να τη δεις. Κάποτε πρωτοπόροι, πλέον ηγέτες στο folk metal. Αυθεντική μουσική που χτυπάει στο συναίσθημα και είναι αβίαστη λόγω γνώσης, εμπειρίας και διάθεσης για βελτίωση σε όλους τους τομείς. Πραγματικό απόσταγμα χρόνων ή για να είμαστε πιο ακριβείς, τριπλής απόσταξης όπως προστάζει ο τόπος τους.