Midnight Sister

Painting The Roses

Jagjaguwar (2021)
​To glam rock που δελέασε την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο βελούδινος κόσμος των Midnight Sister αποτελείται από σαγηνευτικό glam rock και μια σύγχρονη εκδοχή της disco. Πρόκειται για ένα ντουέτο από το Los Angeles, που αποτελείται από τη σκηνοθέτη και εικαστικό Juliana Giraffe και τον Ari Balouzian, έναν ταλαντούχο μουσικό με κλασικές καταβολές ο οποίος δημιουργεί μελωδίες για ταινίες. Ορμώμενοι λοιπόν από τις ιδιότητες των μουσικών περιμέναμε το δεύτερό τους άλμπουμ να ξεπεράσει την εκφραστικότητα της πρώτης προσπάθειας του "Saturn Over Sunset", το οποίο κυκλοφόρησε το 2017. Η πλευρά της εικαστικής τέχνης της Giffare επηρεάζει τη χροιά της φωνής της, καθώς και τους στίχους των κομματιών που κυκλοφορεί το συγκρότημα.

Ο παραλληλισμός με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων επιδιώχθηκε διότι εξερευνώντας τη μουσική των Midnight Sister νιώθει κανείς να εισβάλλει στον τόπο της τρελής λογικής, όπου το παράλογο δεν διαχωρίζεται από το εξωπραγματικό και το λογικό των ανθρώπων παύει να υφίσταται ως κανόνας. Χανόμαστε σ’ ένα παράξενο indie rock περιβάλλον με μια δόση glam της δεκαετίας του '70 και επιπλέουμε πάνω σε funk και disco μελωδίες. Ήδη από το πρώτο άλμπουμ αντιληφθήκαμε ότι η Giraffe έχει μια καταπληκτική ιδιότητα να υπηρετεί τα τραγούδια σαν χαμαιλέοντας και να προσαρμόζει μ΄έναν παράδοξο αλλά ταιριαστό τρόπο τη φωνή της πάνω σ’ αυτά και μάλιστα στο "Painting the Roses" αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για μια απλή σύμπτωση. Ξεκινώντας από τη σαγήνη που προσφέρει το εναρκτήριο κομμάτι "Doctor Says", αντιλαμβάνεται κανείς ότι αποτελεί μέρος μιας προσωπικής ιστορίας της τραγουδίστριας η οποία μέσω αυτού εξερευνεί την αργεντίνικη κληρονομιάς της. Τα video clip δίνουν τη δυνατότητα στην Giraffe να αναδείξει τις δεξιότητες της στο μακιγιαζ, στην επιλογή κοστουμιών και σκηνικών αλλά και ειδικών εφέ που συμπληρώνουν τη μελωδία προσθέτοντας μια πιο εικαστική ματιά στη μουσική. Οι ιδέες διαδέχονται η μία την άλλη με έμφαση πάντα στα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου, όπως στο τραγούδι "Foxes" μια γκλίτερ ροκ μπαλάντα στην οποία η πρωταγωνίστριά μας βασανίζεται σε μια Ziggy Stardust εποχή μέχρι να πει τη φράση "Can I call you "honey" now?" . Επίσης, μια ακόμη μεγάλη στιγμή του δίσκου αποτελεί το "My Elevator Song" καθώς περιλαμβάνει τόσο μεγάλη αντίθεση μεταξύ των κομψών χορδών και των απόκοσμων φωνητικών, αλλά καταφέρνει να παραμείνει σε μια τρομακτική ηρεμία.

Όντως, τα κομμάτια μοιάζουν να είναι γραμμένα πάνω σε ήρωες ταινιών οι οποίοι περνούν μέσα από όλα τα συναισθήματα. Το "Sirens" ξεκινάει με χορδές ταινίας τρόμου μέχρι η ντίσκο να εισβάλλει στα αυτιά του ακροατή, ενώ το "Song For The Trees" φαντάζει απόλυτα ταιριαστό με μια ρομαντική κομεντί η οποία κλείνει μέσα σε μια μπιτλική νοσταλγική μελωδία. Οι διαφορές ανάμεσα στο "Escalators" και στο "Wednesday Baby" είναι αυτές που αποκαλύπτουν ένα πετυχημένο ντουέτο και αυτό γιατί ένας κλασικός μουσικός που χειρίζεται άριστα την τέχνη του, συνάντησε μια τραγουδίστρια η οποία αλλάζει τις αποχρώσεις της φωνής τόσο εύκολα, όσο αυτές του κραγιόν της. Το "Painting The Roses" προσφέρει έντονα συναισθήματα και πίσω από αυτό κρύβονται κιθάρες, ακορντεόν, πνευστά και κρουστά συμβάλλοντας σε μια ευφάνταστη και συναρπαστική ακρόαση.

  • SHARE
  • TWEET