Symphony X

Αν κάποιος μπορούσε να πάρει το progressive metal και να το «σπάσει» σε δύο επιμέρους υποκατηγορίες, νομίζω πως θα το χώριζε στο «τεχνοκρατικό» και το «συναισθηματικό». Με το φόβο να μπλεχτούμε περισσότερο θα πω ότι αν οι Pain Of Salvation έχουν πάρει εδώ και χρόνια τη πρωτοπορία από τους Queensryche στο δεύτερο, οι Symphony X ερίζουν με τους Dream Theater για τα σκήπτρα του πρώτου. Ιδιαίτερα, μετά τις αναταραχές στο στρατόπεδο των Theater, ίσως αυτός ο δίσκος να είναι η μεγάλη ευκαιρία των Symphony X να καθιερωθούν ως leaders στη συνείδηση των οπαδών του ήχου.

Έχει κάμποσες ιδιαιτερότητες το "Iconoclast", οι οποίες γίνονται ακόμα πιο έντονες μετά από μερικές ακροάσεις. Αρχικά, βρίσκονται υπό μια νέα στέγη για πρώτη φορά στην καριέρα τους κι αν το status της Nuclear Blast δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, το γεγονός πως ποτέ στο παρελθόν δεν είχε ασχοληθεί με το ιδίωμα προκαλεί κάποιες (μικρές) απορίες. Παράλληλα, ο δίσκος είχε αρχικά ανακοινωθεί να κυκλοφορήσει σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν και, παρόλο που τις περισσότερες φορές η καθυστέρηση δρα υπέρ του τελικού αποτελέσματος, εδώ το διάστημα των τεσσάρων ετών από το "Paradise Lost" φαντάζει μάλλον μεγάλο για μια τόσο ενεργή μπάντα.

Το "Iconoclast" φροντίζει να σε κερδίσει με το «έμπα», καθώς η εισαγωγή του ομώνυμου 11λεπτου κομματιού που ανοίγει το άλμπουμ είναι οργιώδης prog, από αυτό που σε κολλάει κατευθείαν στον τοίχο. Αν και το τραγούδι δε συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, αποτελεί μια από τις δυνατές συνθέσεις του άλμπουμ και ακολουθείται από τον μάλλον επιτυχώς επιλεγμένο προπομπό του άλμπουμ, "The End Of Innocence", όχι ως το καλύτερο, αλλά ως το πιο ενδεικτικό κομμάτι του δίσκου. Όσο κυλάει το άλμπουμ γίνεται εμφανές ότι η μουσική έχει έναν ξεκάθαρο τεχνοκρατικό χαρακτήρα, με τα πλήκτρα να έχουν εμφανώς μειωμένο ρόλο σε σχέση με το παρελθόν, εντούτοις είναι στημένο και δομημένο πάνω στο δίπολο των Mike Romeo και Russell Allen, οι οποίοι δίνουν για μια ακόμα φορά ρεσιτάλ απόδοσης.

Η δύναμη της φωνής του Allen ανεβάζει τις συνθέσεις επίπεδο χωρίς δεύτερη σκέψη και είναι σημεία που ο Romeo είναι απλώς απερίγραπτος, τόσο σε επίπεδο έμπνευσης, όσο και σε επίπεδο τεχνικής. Ακούς την εισαγωγή του "Electric Messiah" ή το lead μέρος του ιδιαίτερα επιθετικού "Heretic" και πραγματικά εντυπωσιάζεσαι, παρόλο που ξέρεις με τι μουσικούς έχεις να κάνεις. Γενικά, τα lead μέρη είναι γενικότερα το ένα καλύτερο από το άλλο, απολαυστικά ως εκεί που δεν παίρνει, κάτι που ισχύει για όλα τα τραγούδια του "Iconoclast". Ως σύνθεση ξεχωρίζει το "Children Of A Faceless God", που αποτελεί την πιο «straight» στιγμή του δίσκου, περιλαμβάνοντας το πιο κολλητικό refrain και ένα σημείο απόλυτου tribute σημείου από τον Allen στον Dio, ενώ πάλι ο Allen με τις φωνητικές γραμμές του δίνει το κάτι παραπάνω στο "Prometheus (I'm Alive)". Το κλείσιμο είναι πανέμορφο, με το "When All Is Lost" να αποτελεί μια σύνθεση στα μέτρα των "Accolade" ή του ομώνυμου από το "Paradise Lost", παραθέτοντας μελωδικά στοιχεία που λείπουν κάπως από τον υπόλοιπο δίσκο.

Τι άλλο λείπει από το "Iconoclast"; Νομίζω κάποιο τραγούδι επιπέδου "Of Sins And Shadows", "Inferno" ή "Set The World On Fire", καθώς ταυτόχρονα έρχεται να αντιμετωπίσει το γεγονός πως δε φτάνει τα δυσθεώρητα επίπεδα έμπνευσης του προκατόχου του. Αυτά όμως δε μειώνουν επ' ουδενί την αξία του, καθότι καμία σύνθεση δε μπορεί να χαρακτηριστεί καν μέτρια ή άνευ λόγου ύπαρξης, ενώ υπάρχουν πολλές στιγμές μικρής μαγείας που χαρίζει αφειδώς η μπάντα. Το concept του δίσκου ταιριάζει με την τεχνοκρατική κατεύθυνση που έχει η μουσική, ενώ για την παραγωγή περιττεύουν τα σχόλια, καθώς είναι καθαρότατη, δυνατή και ιδανική για τη μουσική των Symphony X, με τον Mike Romeo να είναι υπεύθυνος για μια ακόμα φορά.

Μπορεί ως οπαδός του συγκροτήματος να απολαμβάνω το δίσκο και ιδιαίτερα τις εμπνεύσεις του Romeo ή τις ερμηνείες του Allen, όμως δε μπορώ να ισχυριστώ ότι σε βάθος χρόνου θα κατατάσσεται δίπλα σε άλμπουμ όπως το "The Divine Wings Of Tragedy" και το "Paradise Lost". Για να επανέλθουμε στην αρχική σκέψη, με άλμπουμ σαν το "Iconoclast" οι Symphony X διατηρούν δικαιωματικά το status τους ανάμεσα στις υψηλότερες θέσεις κατάταξης των μεγάλων progressive metal συγκροτημάτων, αλλά αν θέλουν να γίνουν ο αδιαφιλονίκητος leader μπορούν και λίγο καλύτερα, όπως έχουν αποδείξει. Με άλλον έναν ακόμα τόσο καλό δίσκο όμως δε δικαιούται κανείς να μην τους (ανα)γνωρίζει.