Stratovarius

Οι Stratovarius αποτελούν, αναντίρρητα, ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του μελωδικού metal ήχου, όντας ένα από τα κυρίαρχα σχήματα του ευρωπαϊκού power metal χώρου εδώ και σχεδόν 30 χρόνια πια. Ειδικά, δε, στην περίοδο της πραγματικής τους ακμής, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 έως και τις αρχές των '00s, το όνομα των Φινλανδών αποτελούσε συνώνυμο με το είδος, έχοντας κορυφαίες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους και καθορίζοντας τις εξελίξεις στον χώρο, μέσω της επιρροής τους σε μεταγενέστερες σημαντικές μπάντες του είδους (βλέπε Nightwish, Sonata Arctica μεταξύ πολλών ακόμη).

Καλώς ή κακώς, βέβαια, τα χρόνια της άκρατης παραγωγικότητας και της ρηξικέλευθης δημιουργικής φλόγας έχουν παρέλθει για το σχήμα εδώ και αρκετά χρόνια, με την πτώση να συμβαίνει (ταυτοχρόνως με όσες τραγελαφικές καταστάσεις διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο και είχαν, κατά κύριο λόγο, πρωταγωνιστή τον Timo Tolkki) ακολούθως του "Elements Pt.I" άλμπουμ και να ολοκληρώνεται με την κυκλοφορία του απογοητευτικού ομότιτλου δίσκου και της αποχώρησης του Tolkki, το 2008. Έκτοτε, μπορεί η μπάντα να κυκλοφόρησε μερικούς αξιοπρεπέστατους δίσκους (εκ των οποίων, προσωπικά, ξεχωρίζω το "Nemesis" ως τον πιο χαρακτηριστικό και ολοκληρωμένο της ύστερης περιόδου της), μα λίγο ο κορεσμός του είδους και πολύ περισσότερο οι οριοθετημένες πλέον δυνατότητες της, μας ωθούν να μιλάμε για ένα διαφορετικό και μάλλον λιγότερο συναρπαστικό σχήμα.

Προφανώς, από τη στιγμή που οι συνθετικές αρμοδιότητες άλλαξαν χέρια, έπειτα από την αποχώρηση του Timo Tolkki, ήταν αναμενόμενο να αλλάξει και το πρόσωπο της μπάντας, το οποίο, αν και περισσότερο up to date με τις σύγχρονες ηχητικές απαιτήσεις, ακούγεται αρκετά συγκεκριμένο. Έτσι, με τον Kotipelto να μην μπορεί πλέον να πιάσει την ερμηνευτική απόδοση που είχε παλιότερα (έχοντας χάσει ένα μεγάλο μέρος από την έκταση και το «μέταλλο» της), τα πιο πρόσφατα άλμπουμ, όσο ηχητικά ανανεωμένα και τεχνικά ανώτερα κι αν παρουσιάζονται συγκριτικά με εκείνα της Tolkki περιόδου, υστερούν εμφατικά συνθετικά και συναισθηματικά (με σχετικό παράδειγμα επ’ αυτού το "The Great Divide" του Allen/Lande project και - κυρίως - το "The Land Of New Hope" των Avalon, δύο δίσκους, κοινώς, που φέρουν τη συνθετική σφραγίδα του Tolkki και, κατ’ επέκταση το πνεύμα των κλασσικών Stratovarius ακέραιο).

Ας επιστρέψουμε, ωστόσο, στο παρόν και στη νέα κυκλοφορία που έχουν να μας προσφέρουν οι Φινλανδοί euro-power metallers, μια συλλογή σπανίων και ακυκλοφόρητων κομματιών που ανακαλεί με την ονομασία της την αντίστοιχη συλλογή της μπάντας πίσω στο 2001. Με δεκαέξι συνολικά συνθέσεις, το "Enigma: Intermission II" απαρτίζεται από τρία νέα κομμάτια ("Enigma", "Burn Me Down", "Oblivion"), τέσσερις ορχηστρικές εκδοχές παλαιότερων συνθέσεων της Kupiainen περιόδου ("Fantasy", "Shine In The Dark", "Unbreakable", "Winter Skies") και εννιά σπάνια τραγούδια που μέχρι και σήμερα εμφανίζονταν μονάχα σε ειδικές εκδόσεις ή ως bonus tracks σε ορισμένες αγορές, αν όχι καθόλου.

Ξεκινώντας από τα τρία πρώτα, η συνθετική λογική των τελευταίων άλμπουμ ακολουθείται κι εδώ, με το "Enigma" δικαίως να αποτελεί και το ομότιτλο κομμάτι της συλλογής, όντας το κορυφαίο εκ των τριών. Το "Oblivion", το οποίο και ήταν γνωστό από τον Αύγουστο ως το πρώτο δείγμα της συλλογής, ακολουθεί από κοντά ποιοτικά, με ωραία ερμηνεία από τον Kotipelto, καίρια κοψίματα και όμορφο, λιτό σόλο από τον Kupiainen, ενώ το "Burn Me Down" φαίνεται σαν ένα τίμιο filler-άκι, όχι άσχημο αλλά όχι και κάτι που θα θυμάσαι μετά το τέλος της ακρόασης του.

Από τις εννέα σπάνιες συνθέσεις, προσωπικά ξεχώρισα το νεοκλασσικό "Kill It With Fire", το "Hallowed" (το οποίο είναι εμφανέστατο πως αποτελεί σύνθεση του Lauri Porra, καθώς τα μπασο-μέρη του ξεχωρίζουν και κυριαρχούν σε αυτό) και το up tempo "Castaway" (με τα χαρακτηριστικά πλήκτρα του Johansson και το ανατατικό ρεφρέν), με τις υπόλοιπες να δείχνουν, από λίγο έως πολύ, και το λόγο για τον οποίο δεν βρήκαν θέση σε κάποια full length δουλειά της μπάντας. Όσο, δε, για τις τέσσερις ορχηστρικές συνθέσεις, προσωπικά μου ήρθε στο μυαλό η προσπάθεια των Kotipelto και Liimatainen (Cain's Offering, ex-Sonata Arctica) στο "Blackoustic" άλμπουμ διασκευών του 2012, η οποία ερμηνευτικά είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές του Kotipelto των '10s. Έτσι κι εδώ, με τον Φινλανδό ερμηνευτή να μην ζορίζει τη φωνή του παραπάνω από όσο του επιτρέπει πλέον, το αποτέλεσμα βγαίνει αβίαστο και κομψό, αν και προσωπικά ίσως προτιμούσα και μια πλήρως ορχηστρική προσαρμογή κάποιας εκ των συνθέσεων, δίχως την παρουσία φωνητικών.

Εν τέλει, δίχως να θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη της εν λόγω συλλογής στη συνολική δισκογραφική παραγωγή της μπάντας, το "Enigma: Intermission II" έχει πράγματα να προσφέρει, έστω και στους πιο φανατικούς εκ των ακροατών της. Και με τον χρόνο που κερδίζεται για το σχήμα, μέχρι την επόμενη ολοκληρωμένη του δουλειά να μοιάζει το πιο σημαντικό όφελος αυτή τη στιγμή, ας ελπίζουμε να ευοδωθεί σε ένα άλμπουμ λιγότερο αναμενόμενο και τυποποιημένο σε σχέση με εκείνα από το πρόσφατο παρελθόν του.