Steve Hogarth & Richard Barbieri

Not The Weapon But The Hand

KScope (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 02/03/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ποτέ δεν υπήρξα φανατικός φίλος αυτού που ονομάζεται «εποχής Hogarth Marillion». Δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζω τις πολλές εξαιρετικές στιγμές που παρήγαγαν ή το μουσικό ρεύμα που δημιούργησαν με τα συγκροτήματα που επηρέασαν. Είναι ότι, πέραν της δυναμικής που έχασαν σε σχέση με τον καιρό που τραγουδούσε σε αυτούς ο Fish, πάντα έβλεπα μία μανιέρα πίσω από τις συνθέσεις τους και μία επιμονή στην ατμόσφαιρα περισσότερο από ότι στο τραγούδι. Καταλαβαίνετε από αυτά τις επιφυλάξεις μου όταν άκουσα για τη συνεργασία του με τον Richard Barbieri, υπεύθυνο ακριβώς για τις παστέλ αποχρώσεις των συνθέσεων των Porcupine Tree και παλιότερα των Japan με τα πλήκτρα του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έπεσα και πολύ έξω. Το "Not The Weapon But The Hand" είναι απολύτως μελαγχολικό, αργό και υποβλητικό. Ο Hogarth, με φωνή που πάντα ψιθυρίζει, ορίζει αχνές μελωδίες που βαδίζουν σε ρυθμούς και ηχητικές βάσεις προερχόμενες κυρίως από τα πλήκτρα, αλλά και με φυσικά όργανα. Οι εξάρσεις δεν απουσιάζουν παντελώς, είναι όμως σποραδικές και προέρχονται αποκλειστικά από τη μουσική και κυρίως από τις συνθέσεις στις οποίες συμμετέχουν έντονα φυσικά όργανα (βοηθάν ο Danny Thompson στο μπάσο, οι Arran Ahmun (John Martyn) και Chris Maitland (πρώην Porcupine Tree) στα drums και σε κιθάρα/ενορχήστρωση εγχόρδων ο Dave Gregory των XTC). Ίσως δεν είναι απρόσμενο δεδομένου του τρόπου που δημιουργήθηκαν. Ο Barbieri είχε ήδη δημιουργήσει τα ηχοτοπία του όταν ο Hogarth κλήθηκε να βάλει λέξεις σε αυτά. Ουσιαστικά εξαρχής αποκλείστηκε η συμβατική δομή του τραγουδιού τύπου κουπλέ/ρεφρέν, προς χάριν πιο ambient καταστάσεων που θα επέτρεπαν στη μουσική να μπορεί να στέκεται ακόμα και ως instrumental.

Παρότι το σύνολο ακροβατεί σε περιοχές που πλησιάζουν την συνοδευτική μουσική και αδυνατούν να κρατήσουν τις σκέψεις του ακροατή μακριά από την καθημερινότητα, τελικά τα καταφέρνουν να σε παρασύρουν σε έναν άλλο κόσμο, συνήθως γαλήνιο, λίγο σκοτεινό αλλά πάντα ενδιαφέροντα. Αυτό οφείλει πολλά και στον Hogarth και ακριβώς την ποιότητα που κατηγόρησα στην αρχή του κειμένου, δηλαδή να ρίχνει τις εντάσεις αλλά να αυξάνει την βαθιά εκφραστικότητα και την ατμοσφαιρικότητα ενός τραγουδιού. Βρίσκοντας κοινή γλώσσα επικοινωνίας στην a la Brian Eno προσέγγιση του Barbieri, δημιουργόυν ένα άλμπουμ πιο εξωστρεφές από ότι η πρώτη επαφή μαζί του αφήνει να εννοηθεί.
  • SHARE
  • TWEET