Solarhall

Τους Φινλανδούς Solarhall τους είχα αρχικά αναφέρει σε ένα Footnotes μου μέσα Φλεβάρη ως την καλύτερη μπάντα που έχει λιγότερα like στο Facebook από όσους φίλους έχει στο προφίλ της η 60-χρονη θεία σου (32). Αφήνοντας να καταλαγιάσει μέσα μου ο «Τόπος» τους -"Lokus" στα φινλανδικά- είμαι πεπεισμένος πια πως ετούτο το ανέλπιστα εντυπωσιακό ντεμπούτο χρήζει ολοκληρωμένου review. Στην τελική, ως κριτικοί μουσικής, πέρα από το να τσαμπουνάμε τις αποψάρες μας για καλλιτέχνες εγνωσμένης αξίας, ακόμα πιο σημαντικό και χρηστικό είναι να διαδίδουμε τις ανακαλύψεις μας, συνεισφέροντας έτσι κατ’ ελάχιστο προς την κατεύθυνση μιας ιδεατής αποκατάστασης κάποιας κοσμικής μουσικής δικαιοσύνης.

Και με αυτόν τον ολίγον τι φαρισαϊκό σταυρό στο χέρι, ας πάμε στο δια ταύτα. Οι Solarhall είναι το δημιούργημα του τραγουδιστή Otto Juutilainen, ο οποίος παίζει επίσης ρυθμική κιθάρα και πλήκτρα στον δίσκο. Ο ήχος τους μπορεί να περιγραφεί με αρκετή σαφήνεια με τις λέξεις «προοδευτικός» και «πολυσυλλεκτικός». Το κλου, πέρα από το άπλετο ταλέντο με το οποίο πλέκουν τις επιρροές τους από μπαντάρες του παρελθόντος, πρόσφατου ή μακρινού, είναι η εμφανώς μελετημένη σειρά των κομματιών στο tracklist. Συγκρίνοντας τις αρχές με τα τελειώματα, θα νομίσεις ότι πρόκειται για διαφορετικό συγκρότημα, ωστόσο στη ροή του δίσκου δεν θα διαπιστώσεις ουδέποτε κάποιο σημαντικό ηχητικό άλμα. Εν τέλει, το συνολικό αποτέλεσμα είναι τόσο μυστήριο όσο το εξώφυλλο - φωτογραφία ενός γλυπτού του αδερφού του Otto, Olli.

Η αρχή με το "Fenix" είναι γλυκιά και μπαλαντοειδής, με το πιάνο και τα φωνητικά να σε χαϊδεύουν απαλά, όμως τα διακριτικώς πολεμικά ντραμς στο παρασκήνιο σου εκμυστηρεύονται υποσυνείδητα πως κάτι βαρύ θα ακολουθήσει. Το '70s prog διαφεντεύει αρκετές αλλαγές του κομματιού και οι μελωδίες θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί από τους Riverside. Στο "Broken Man" παραμένουμε στα '70s, μα παίρνουμε μια πιο groove-άτη hard rock στροφή και καταλήγουμε στο δεύτερο μισό σε riff-άτο rock που θα μπορούσε άνετα να είχε γραφτεί από σουηδική μπάντα της πολυφορεμένης retro rock αναβίωσης. "Greate Deceiver" και  συνεχίζεται το rock-άρισμα, αυξάνονται οι ταχύτητες και τα grunge υπονοούμενα, που σαν να ακούσαμε νωρίτερα, προδίδονται αρκετά πιο συχνά πια. Ένα δάνειο λίγων δευτερολέπτων από τους Alice In Chains και κάμποσο από πιασάρικους Faith No More...

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα με το "The Wolf And The City" να αποδείξουν ότι μπορούν να βαρύνουν ακόμα περισσότερο και, το κυριότερο, ότι δύνανται να παίξουν με το χτίσιμο της ατμόσφαιρας ενός κομματιού σε ένα καθαρτικό ανέβασμα, έστω και αν αυτό διαρκεί τρεισήμισι λεπτά. Το "Shelter" που ακολουθεί είναι η κορυφαία στιγμή του δίσκου κι ένα κομμάτι που έχω λιώσει αρκετές μέρες στο repeat. Οι Tool μπαίνουν παιχνίδι, οι επιθετικές κιθάρες, τα διπλά φωνητικά, η αντιπαράθεση καταπραϋντικής μελωδίας με σκοτεινή βλοσυρότητα, όλα συνεπικουρούν σε ένα άκρως κολλητικό αποτέλεσμα. Κατεβαίνουμε ακόμα περισσότερο στο σκοτάδι πιάνοντας πάτο με το 12-λεπτο "Sewer Man", κορυφώνοντας έτσι σχηματικά τον δίσκο, για να έρθει η λύτρωση με το ατμοσφαιρικό "Engulfed In Green". Το "All Gods Live In Dark Horse" μοιάζει να έρχεται ως ένα εξαιρετικό bonus track, με jazz πασπάλισμα και Opeth υπόνοιες, να κλείσει με black metal blastbeats. Εντυπωσιακό, το είπαμε;

Υ.Γ.: Ολόκληρος ο δίσκος βρίσκεται στο BandCamp και στο Spotify.