Soilwork

Σε μια κίνηση έκπληξη, οι Soilwork, δύο μόλις χρόνια μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού διπλού άλμπουμ "The Living Infinite", επανέρχονται με μια νέα δουλειά, φαντάζοντας αστείρευτοι ορέξεως κι έμπνευσης. Το ότι o προηγούμενος δίσκος είχε ανταπόκριση στο κοινό και εμπορική επιτυχία (για τα δεδομένα της σκηνής και της εποχής) θα μπορούσε να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα στην κυκλοφορία μιας νέας δουλειάς τόσο σύντομα, αυτό όμως δείχνει καλλιτεχνική ανησυχία και ακεραιότητα από τη μεριά των Soilwork, που δείχνουν να μην τα συλλογίζονται όλα αυτά και απλώς να γράφουν τη μουσική που γουστάρουν.

Η συνταγή του ήχου τους είναι λίγο ως πολύ γνωστή, αλλά στο νέο τους πόνημα παρουσιάζει κάποιες ως επί το πλείστον ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις και καινοτομίες, χωρίς να ξεφεύγει βέβαια ποτέ από το χαρακτηριστικό άκουσμα των Soilwork. Ο δίσκος διακατέχεται από ένα μελαγχολικό ύφος, το οποίο συμβαδίζει με το στιχουργικό περιεχόμενο που είναι αρκετά σκοτεινό, αφήνοντας το στίγμα αυτό σε όλο σχεδόν το άλμπουμ.

Δύο ακόμη παράγοντες ξεχωρίζουν χωρίς και πάλι να αποτελούν δραματικές αλλαγές σε σχέση με όσα περιμένουμε από τους Soilwork, και αυτοί είναι η εντονότερη παρουσία των καθαρών φωνητικών καθώς και οι πιο progressive δομές σε πολλά κομμάτια. Eίναι προφανές ότι η μπάντα θέλησε να κάνει περισσότερο πιασάρικα τραγούδια αυτή τη φορά, κάτι που δεν έχει όμως πάντα επιτυχημένα αποτελέσματα αφού κάποιες φορές χάνεται η συνοχή των κομματιών. Παράδειγμα αποτελεί το "Enemies In Fidelity" που αποτελεί μια αρκετά progressive σύνθεση που «ξενερώνει» λίγο με το σχεδόν νερόβραστο ρεφρέν. Ωστόσο σε γενικές γραμμές η συνταγή δουλεύει σωστά και φυσικά η φωνάρα του Bjorn καταφέρνει και πάλι να κλέψει την παράσταση.

Προσωπικά ξεχώρισα το φοβερό και σε σημεία blackmetal-ίζον "The Phantom", το γεμάτο riffάρες και γενικά άψογο κιθαριστικά "Petrichor By Sulphur" καθώς και το ομώνυμο και κολλητικότατο κομμάτι του δίσκου, που είναι ιδιαίτερα πωρωτικό και γεμάτο ενέργεια.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω συνολικά το άλμπουμ, θα έλεγα πως είναι αναμενόμενα αξιοπρεπέστατο αλλά όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Μετά από αρκετές ώρες στα ακουστικά μου, δεν κατάφερε να με κρατήσει το ίδιο με τον προκάτοχό του, χωρίς όμως να μπορώ πλην ελαχίστων σημείων να βρώ ιδιαίτερες αδυναμίες. Έχει τον πειραματισμό του, έχει όμορφες μελωδίες, φανταστική απόδοση από όλα τα μέλη, ωστόσο δεν μπόρεσα να κρατήσω στο μυαλό μου παρά ελάχιστες στιγμές. Ίσως να φταίει το λιώσιμο που έφαγε το "The Living Infinite", ίσως απλά όντως ο δίσκος να μην αποτελεί κάτι το φοβερό παρά μόνον μια ακόμη καλή δουλειά από μια μπάντα που σχεδόν σε όλη την καριέρα της υπήρξε συνεπής τόσο στην επιθυμία της να μεταλλάσεται όσο και στο να κρατάει τον πυρήνα του ήχου της ανέπαφο.

Σίγουρα το "The Ride Majestic" είναι ένας δίσκος που θα κρατήσει καλή συντροφιά σε όσους ψάχνουν ποιοτικό melodic death metal, πιστεύω όμως πως ο χρόνος θα δείξει αν μπορεί να λογίζεται ως «must have».