Soilwork

Πείτε τους υπερεμπορικούς, καλογυαλισμένους, πόρνους του «pop metal» ή ό,τι άλλο θέλετε. Για κάποιους οι Soilwork μπορεί να είναι όλα αυτά, όμως η αλήθεια είναι ότι σ' αυτό που κάνουν είναι καλύτεροι από οποιονδήποτε ακόλουθό τους. Κι αυτό ακριβώς ψάχνουν να επιβεβαιώσουν με το "The Living Infinite".

Έχοντας να επουλώσουν την πληγή που τους επέφερε η δεύτερη αποχώρηση του Peter Wichers, το έργο τους γίνεται εκ προοιμίου δύσκολο, κι αυτό γιατί, πέρα από το βάρος της απώλειας του κύριου συνθέτη τους, έρχονται αναγκαστικά αντιμέτωποι με τις μνήμες από το "Sworn To A Great Divide", μία επιεικώς αδιάφορη δουλειά με την οποία έμειναν αρκετά πίσω στο κυνήγι της παγκόσμιας αναγνώρισης. Τι κάνουν, λοιπόν: Υποδέχονται τον David Andersson από τους παλιομοδίτες Mean Streak, καλύπτοντας τη θέση του Wichers στην κιθάρα και παίρνουν το μέγα ρίσκο της δημιουργίας του πρώτου τους διπλού άλμπουμ, με είκοσι κομμάτια και συνολική διάρκεια που αγγίζει τα 85 λεπτά.

Το "The Living Infinite" αποτελεί ουσιαστικά ένα μεγάλο στοίχημα για τους Σουηδούς, το οποίο και καταφέρνουν να κερδίσουν με ευκολία. Σε επίπεδα ροής, συνάφειας και λειτουργικότητας ο δίσκος δεν μπάζει από πουθενά, ενώ και η ποιότητα των συνθέσεων βρίσκεται σε αναπάντεχα υψηλά στάνταρ. Ο χαρακτηριστικός τους ήχος παραμένει στο ακέραιο, ωστόσο η εξέλιξή του μοιάζει να είναι κοντά στο τελικό στάδιο αυτού στο οποίο άρχισαν να μετατρέπονται μετά το "A Predator's Portrait". Υπάρχει πληθώρα ιδεών, υπάρχουν τεράστια ρεφρέν με αμιγώς αμερικανο-pop προσανατολισμό, υπάρχουν ξεσπάσματα ακρότητας και πισωγυρίσματα σε γνώριμα melodeath μονοπάτια, υπάρχουν απολύτως χρηστικά instrumental και παράξενες spaghetti western εισαγωγές, υπάρχουν τόνοι από riffάρες, ακόμα περισσότερες μελωδιάρες και άπλετες εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων, υπάρχουν τα διακριτικά πλήκτρα του Karlsson και το σεμιναριακό drumming του Verbeuren, και κυρίως υπάρχει η απαραίτητη έκταση για να χωρέσουν όλα αυτά.

Αναλυτικές αναφορές δεν ευνοούνται όταν υπάρχει τέτοιος πλούτος, με το βάθος του υλικού να μην αφήνει περιθώρια για γρήγορα συμπεράσματα, όμως, εκτός των "Spectrum Of Eternity", "This Momentary Bliss" και "Rise Above The Sentiment" που ανέλαβαν να προλογίσουν την κυκλοφορία, τις εντυπώσεις κερδίζουν και τα αντιστοίχως δυνατά «χιτάκια» "Tongue", "Vesta" και "Long Live The Misanthrope", το πομπώδες διμερές ομότιτλο, τα πλησιέστερα στο μακρινό παρελθόν τους, "Let The First Wave Rise" και "Leech", και το βαρύτερο του δίσκου "Owls Predict, Oracles Stand Guard" που κλείνει επιβλητικά το δεύτερο μέρος.

Μπορεί να είναι κλισέ και μάλιστα από τα χιλιοειπωμένα, αλλά το "The Living Infinite" είναι μία κυκλοφορία που «θέλει τον χρόνο της», όμως αυτό δικαιολογείται απόλυτα από την ποσότητα της μουσικής που περιέχει και το εύρος της ποικιλίας αυτής μέσα στο πεδίο του μοντέρνου metal. Πάντως, αν έπρεπε να κρίνω το κάθε μέρος ξεχωριστά, το πρώτο μισό θα κέρδιζε στα σημεία το δεύτερο, μόνο και μόνο λόγω της αυξημένης αμεσότητας και της ενεργητικότητάς του, με το δεύτερο μέρος να περιέχει ελαφρώς πιο απαιτητικό αλλά εξίσου αξιόλογο υλικό.

Μετά από πολλές απανωτές ακροάσεις, συμπεραίνω ότι με την ένατή τους δουλειά οι Soilwork αποδεικνύονται υπόδειγμα υγιούς μπάντας, ξεπερνώντας τα «ενδοοικογενειακά» τους και επιστρέφοντας με διευρυμένο οπλοστάσιο και τρομερές ορέξεις, αρνούμενοι να θυσιάσουν την ποιότητα στους βωμούς της εμπορικότητας, της προόδου, αλλά και της τερατώδους παραγωγικότητάς τους. Το "The Living Infinite" είναι δύο δισκάρες σε πακέτο μίας, ανταπεξέρχεται με άνεση ως το πιο φιλόδοξο έργο των Σουηδών και εν τέλει ανταμείβει στο έπακρο όσους αρέσκονται σε αμερικανοθρεμμένο, ραδιοφωνικό -και πάνω απ' όλα σουηδικό- σύγχρονο metal. Επιλογή εις διπλούν.