​Goat

Let’s fall in love with the Goat again

Ήταν μη αναμενόμενη η κυκλοφορία αυτή, μιας και πριν από ένα χρόνο μας τα είχαν πει και πάλι. Καλοδεχούμενη πάραυτα όμως με μια μικρή δόση επιφυλακτικότητας, καθώς από το παρολίγο να σας ξεχάσουμε πήγανε στο πάλι εσείς. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ 6 χρόνων αναμονής από τη μία και μερικών μηνών από την άλλη.

Αν τώρα θεωρήσουμε το "Oh Death" ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την επανάκαμψη των Goat στο μουσικό προσκήνιο, το "Medicine" έχει τα φόντα να αποζημιώσει κι εν τέλει να δώσει έναν καλό λόγο να χαμογελάσει και ο κάθε πικραμένος οπαδός της μπάντας. Δεν είναι δα και κοινό μυστικό πως τα πρώτα 2 άλμπουμ τους κατέχουν σημαντική θέση στα άτυπα και προσωπικά charts μερικών από εμάς.

Και πως το καταφέρνουν αυτό; Μερικά ενδεικτικά σημεία αναφοράς είναι, με το πρώτο να σου τραβάει άμεσα το ενδιαφέρον. Το εξώφυλλο, που το θεωρώ το πλέον mainstream στη μέχρι τώρα πορεία τους και η απορία για το κατά πόσον η φιγούρα που απεικονίζει ανήκει στον Manson. Τον Charles. Το δεύτερο έχει να κάνει με τα φωνητικά που, μεταξύ μας, επιτέλους γλύκαναν λίγο. Δεν έγιναν αιθέρια, άφησαν όμως λίγο στην άκρη τον αδικαιολόγητο σε σημεία θυμό.

Η αγαπημένη μου συνήθεια, υπάρχει κι εδώ. Η απρόσμενη εύρεση και δημιουργία ringtone, με το εμφανέστατα βαθιά επηρεασμένο από τη βαλκανική παράδοση "Raised By Hills" να δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα στα μουσικά μου πειραματόζωα. Τι Σαββόπουλο άκουσα, Poll, Νεό Κύμα και βουλγάρικες κλίμακες. Όλοι τους όμως συναντήθηκαν κάπου κι αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι.

Το fuzz δεν φεύγει, αυτό είναι δεδομένο. Οι tribal ρυθμοί έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και "Run To Your Mama" δεν έχει εδώ, παρά μόνο μια μικρή αναφορά με το εναρκτήριο τραγούδι. Η γενικότερη αίσθηση που αφήνει ο δίσκος γέρνει προς το μέρος της folk / ψυχεδελικής σκανδιναβικής μουσικής παράδοσης. Ειδικά προς το τέλος ακούγεται ολοένα και πιο ευδιάκριτα. Στο φινάλε, εκεί που τα χρειάστηκα λίγο, μιας και μόλις μπήκε το "Join The Resistance" μου πήρε λίγα λεπτά να συνειδητοποιήσω την δικαιώση της ακουστικής μου.

Στο τέλος, όπου η αυλαία κλείνει με το τραγούδι εκείνο που τα περιγράφει όλα. Στον τίτλο που απαντάει στο βασανιστικό ερώτημα του που πάμε σήμερα ρε φίλε για βόλτα. Στη σύνθεση που εναρμονίζεται με την αρχή του δίσκου. Ενός δίσκου που έχει και το μπουζούκι και τα πνευστά του. Που έχει τη δυναμική να γίνει σημείο αναφοράς στη δισκογραφία τους. Let’s fall in love with the Goat again.