Periphery

Το όνομα των Periphery όλο και κάπου θα πρέπει να το το έχει πάρει το μάτι του πιο ενημερωμένου οπαδού. Έχουν δουλέψει πολύ και σε πολλούς τομείς ώστε να αποκτήσουν αυτή την αναγνωρισιμότητα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται πως το -περίφημο στις μέρες μας- ιδίωμα του djent, τους οφείλει πολλά. Έχοντας σαφώς αυξημένες μετοχές και πολλαπλάσιο αριθμό οπαδών, η δεύτερη δουλειά τους ενδεχομένως να κρίνει πολλά, με δεδομένο το ότι μοιάζουν να είναι η κατάλληλη μπάντα, την κατάλληλη εποχή.

Στην περίπτωση που δεν έχει τσεκάρει κάποιος τον ήχο τους, κινούνται στον μοντέρνο χώρο μεταξύ progressive και djent, έχοντας σχετικά λιγότερες αναφορές σε Meshuggah, αλλά με τα απαραίτητα πειραγμένα time signatures και με την -trademark του ήχου- μίξη καθαρών και screaming φωνητικών που επιτάσσει η εποχή. Παρόλο που δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το πόσο διαχρονική θα αποδειχτεί αυτή η συνταγή, σίγουρα θα αφήσει κάποια άλμπουμ σήματα - κατατεθέντα, με το "Periphery II" να συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες να περιλαμβάνεται σε αυτά, καθώς έχει αρκετά στοιχεία που το καθιστούν ξεχωριστό και ιδιαίτερο.

Το ντεμπούτο των Periphery δεν με ενθουσίασε ποτέ σε βαθμό τέτοιο, ώστε να εντρυφήσω στις λεπτομέρειές του, για να τις αντιπαραθέσω με αντίστοιχες του νέου άλμπουμ, αλλά είναι κάποια απλά πράγματα που υποδεικνύουν μια ξεκάθαρη πρόοδο. Κατ' αρχάς, η παραγωγή είναι «τούμπανο» σε όλα τα επίπεδα (ειδικά στο rhythm section, μιας και αυτή τη φορά τα drums δεν είναι προγραμματισμένα), ενώ παράλληλα εντυπωσιάζει το πόσο βελτιωμένα παρουσιάζονται τα καθαρά φωνητικά. Επίσης, οι μελωδίες είναι πιο προσεγμένες, ενώ έχουν τοποθετηθεί λεπτομέρειες όπως το βιολί στην εισαγωγή του "Have A Blast", το οποίο καταλήγει σε ένα καταιγιστικό riff ή όμορφα ηλεκτρονικά ιντερλούδια όπως το "Epoch", που λειτουργούν πολύ καλά. Γενικότερα, υπάρχουν στιγμές μέσα στο άλμπουμ που είναι εκθαμβωτικές, είτε πρόκειται για κάποιο riff, για κάποιο ρυθμό, είτε κυρίως για κάποια φωνητική μελωδία.

Χαρακτηριστικό είναι το πολύ δυνατό άνοιγμα του άλμπουμ με το "Muramasa", η φωνητική γραμμή του οποίου επαναλαμβάνεται τόσο στο "Ragnarok" όσο και στο κλείσιμο του "Masamune", στην αρχή, στο μέσο και στο τέλος του άλμπουμ δηλαδή. Τολμώ να χαρακτηρίσω την εν λόγω μελωδία καθηλωτική μετά από πολλαπλές ακροάσεις. Η επιθετικότητα του "Facepalm Mute" μού έφερε στο μυαλό τους Slipknot του "Iowa", ενώ απίστευτα δυναμικό είναι και το "MAKE TOTAL DESTROY", του οποίου το video αξίζει να δείτε. Στις συνθέσεις που ξεχωρίζουν ανήκει το "Scarlet", ειδικά λόγω του τελευταίου λεπτού, όμως η πραγματικά μεγάλη στιγμή του άλμπουμ έρχεται με το "Erised". Πρόκειται για το πιο διαφοροποιημένο τραγούδι του άλμπουμ, καθώς περιλαμβάνει μόνο καθαρά φωνητικά και ελπίζω να αποτελέσει φάρο στη μετέπειτα δισκογραφία της μπάντας, φέρνοντας στον νου σπουδαίες alternative / prog μπάντες όπως οι Dead Letter Circus, με την guest συμμετοχή του John Petrucci να το κάνει ακόμα πιο απολαυστικό. Όπως είναι φυσικό η παρουσία του Petrucci επισκιάζει τη συνεισφορά των Guthrie Govan (The Aristocrats) και Wes Hauch (The Faceless), οι οποίοι όμως επίσης κάνουν εξαιρετική δουλειά στα guest solos και ιδιαίτερα ο πρώτος στο "Have A Blast".

Η μοναδική ένστασή μου έχει να κάνει με τη συνολική διάρκεια του άλμπουμ που αγγίζει τα 70 λεπτά, περιλαμβάνοντας 14 συνθέσεις. Για κάποιο λόγο νομίζω πως τραβάει λίγο περισσότερο από όσο θα ήταν το ιδανικό, ενώ στην ανάγκη να χωρέσουν πολλές ιδέες (δεν είναι κακό αυτό) υπάρχουν σημεία στα οποία χάνω το ενδιαφέρον μου. Φυσικά, οφείλω να ομολογήσω πως η εκτεταμένη χρήση των screaming vocals δεν είναι η καλύτερή μου, ειδικά όταν η απόδοση των αντίστοιχων καθαρών κυμαίνεται σε τόσο καλά επίπεδα, αλλά έχει γίνει καλή δουλειά και σε αυτόν τον τομέα.

Οι Periphery με το δεύτερο άλμπουμ τους μπορώ να πω πως με κέρδισαν, καθώς οι ακροάσεις είναι επαναλαμβανόμενες, ενώ κάθε μία προσθέτει πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα, αποκαλύπτοντας κάποια καλά κρυμμένη λεπτομέρεια. Θεωρώ πως καταφέρνει να περάσει στον ακροατή την ορμή και την φρέσκια αντίληψη των δημιουργών του και αποτελεί πιθανότατα ό,τι καλύτερο θα παρουσιάσει φέτος ο εν λόγω χώρος, μαζί με το ντεμπούτο των The Safety Fire. Οι οπαδοί του ήχου οφείλουν να σπεύσουν και όσοι χωράνε στα ακούσματά τους από τους Trivium μέχρι τους Dream Theater και από τους Slipknot μέχρι τους Dillinger Escape Plan και τους Coheed And Cambria σημαίνει πως έχουν και το ανοικτό μυαλό να εκτιμήσουν αυτό που προσφέρουν οι Periphery.