Sigiriya

Το πρώτο άλμπουμ των Ουαλών Sigiriya "Return To Earth" είχε σαφείς αναφορές στην αισθητική των Cathedral. Το δεύτερο πόνημά τους κοιτά έντονα προς τους Orange Goblin αλλά και πιο επικίνδυνα προς τους Monster Magnet. Γενικά τους Sigiriya τους κατατάσσουν στο ευρύτερο πεδίο του stoner, αλλά όπως λέει και ο Ben Ward «αυτή η μουσική είναι δεν είναι stoner αλλά metal». Κάποια κλασικά metal συστατικά αδιαμφισβήτητα υπάρχουν, όπως κάποιες στιγμές με δίκασες, διάφορα κιθαριστικά περάσματα, αλλά και ο τρόπος που τραγουδάει μερικές φορές ο Matt Williams. Όμως το γενικό feeling του δίσκου, ως απόγονος των Acrimony, έχει σίγουρα stoner απόηχο και διάθεση αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι μια στερεοτυπική προσέγγιση με όλα τα κλισέ του εν λόγω ήχου.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Dragging The Bones" που στην αρχή αμέσως σε παραπέμπει στους Orange Goblin αλλά γρήγορα αποτινάζει τις ξεκάθαρες επιρροές του και αποκτά δικό του χαρακτήρα. Το ίδιο συμβαίνει και στα υπόλοιπα τραγούδια, όπως στο αμέσως επόμενο, το "Guided By The Mountains" που θυμίζει λίγο Down. Ομοίως λίγο παρακάτω σε άλλο τραγούδι θα νιώσεις το χέρι του Wyndorf να χαϊδεύει την κιθάρα, αλλά κάθε φορά στο τέλος καταλαβαίνεις ότι ακούς κάτι που δεν είναι τίποτα από τα προαναφερθέντα, αλλά είναι Sigiriya.

Το "Return To Earth" μπαίνει με ένα υπέρβαρο μπάσο που ξεχειλίζει fuzz και το αργό του groove σε κερδίζει, ενώ σε παρόμοιο ύφος κυμαίνεται και το "Godspeeder", κλείνοντας με ένα double time coda που όσες φορές και να το έχεις ακούσει από άλλες εκατοντάδες μπάντες πάντα θα σε κάνει να γουστάρεις.

Το άλμπουμ, χωρίς να έχει εξόφθαλμες ατέλειες και μειονεκτήματα, δεν έχει και πολλά συγκεκριμένα χαρίσματα.  Σίγουρα ο Matt Williams πρέπει να αποφύγει κακοτοπιές όπως να γκαρίζει στίχους τύπου «See you in hell» αφενός  διότι μας τα είπαν και άλλοι και αφετέρου όταν δεν ζορίζεται να βάλει γρέζι στη φωνή και τραγουδάει μελωδικά είναι αρκετά καλός. To "Darkness Died Today" συνολικά μέσα στα οκτώ τραγούδια του κουβαλάει εμφανώς την κληρονομιά των μελών του από τους Acrimony και Iron Monkey, επομένως δεν είναι ένας τυχαίος δίσκος, αλλά εάν δεν είχε τέτοιο pedigree ίσως να μην ασχολούμασταν και τόσο μαζί του. Είναι σχεδόν βέβαιο όμως ότι αυτά τα τραγούδια παιγμένα ζωντανά θα είναι πολύ πιο εκρηκτικά από ότι στον δίσκο.

Σε γενικές γραμμές είναι ένα θετικό και αξιόλογο άκουσμα με πολλά διαφορετικά στοιχεία, υπερβατικά του απλού stoner ήχου. Σε τελική ανάλυση όμως δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να προσδώσει, ούτε είναι το απαύγασμα έμπνευσης, ούτε κάτι γνήσια ξεχωριστό. Όταν θέλω να ακούσω κάτι σε δευτεροκλασάτο βρετανικό ψιλό-stoner βγαλμένο από τα παλιά, βάζω Hangnail.