GGGOLDDD

Κάθε καλλιτεχνικό έργο κουβαλάει κάτι από την ψυχή και το ποιόν των δημιουργών του. Ανεξαρτήτως μέσου, ωστόσο, σπάνια κυκλοφορούν εκεί έξω περιπτώσεις που να είναι τόσο γεμάτες όσο το "This Shame Should Not Be Mine". Δουλειές που να τις βιώνεις και να νιώθεις όσα σου αφηγούνται να σε χτυπούν. Χωρίς περιθώριο για ανάσες. Χωρίς το παραμικρό χρύσωμα στο χάπι. Μόνο με ωμές αλήθειες, απλωμένες με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο.

Στην εποχή του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν θα ήταν τελείως ανήκουστο κάποιος να σχολιάσει ότι η Milena Eva, ο Thomas Sciarone και η παρέα τους απλά παίζουν με όρους των καιρών και πουλάνε σοκ. Αν είσαι αυτός ο κάποιος, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και προσπάθησε σοβαρά να ξανασκεφτείς. Αν γνωρίζεις αυτόν τον κάποιον, δοκίμασε να του εξηγήσεις δύο βασικά πράγματα, κι αν δεις ότι το πράγμα δεν προχωράει, άφησέ τον στη μοίρα του.

Ο πέμπτος δίσκος των GGGOLDDD (aka Gold) μιλάει για τη σεξουαλική κακοποίηση. Είναι γραμμένος από τη σκοπιά κάποιας που την έζησε, καταπίεσε την εμπειρία για χρόνια και προσπαθεί να ρίξει το βάρος από πάνω της. Δεν έχει τίποτα το εμπορεύσιμο. Καμία εύκολη λύση. Κανένα ολοφώτεινο, χαρούμενο τέλος. Τα μετρήματα δεν ξεφεύγουν. Οι ερμηνείες στάζουν συναίσθημα. Ο εναλλακτικός post-ίζον ήχος γέρνει προς την ηλεκτρονική πλευρά. Ο πρόλογος και το "Strawberry Supper" δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.

Οι στίχοι λένε ό,τι έχουν χωρίς μεταφορές ή στρογγυλέματα. Τα ρυθμικά, οι κιθάρες και τα synth ακολουθούν κατά πόδας το μικρόφωνο. Η παραγωγή βγάζει αβίαστα όγκο και εσωτερική παγωνιά. Από το τρέμολο του "Like Magic" στις ψηφιακές γραμμές και το 'I want to shower till my skin comes off' του "Spring" κι από εκεί στην εφτάλεπτη βουβή έκρηξη του "I Won't Let You Down", το ένα κύμα μαυρίλας διαδέχεται το άλλο. Οι στιγμές που τα σύννεφα ανοίγουν είναι μετρημένες και αρκετά σύντομες για να γειώσουν την όποια αφελή αισιοδοξία.

Αν έπρεπε να συνοψιστεί σε τρεις λέξεις το "This Shame Should Not Be Mine", αυτές θα ήταν γενναίο, προσωπικό και σκληρό. Είναι πρακτικά αδύνατο στα σαράντα λεπτά του να μην σφιχτεί το στομάχι σου. Ή να μην αισθανθείς την απόγνωση να γίνεται οργή στο δρόμο για να βρεθεί η δύναμη που θα γιατρέψει την ψυχή. Αυτή η μετάβαση από τον προβληματισμό του "Notes On How To Trust" στην κορύφωση και την ελπίδα του "Beat By Beat" είναι η καρδιά του δίσκου. Το ταξίδι δεν είναι εύκολο, ούτε ευχάριστο, αλλά πέρα για πέρα σημαντικό.