Sebastian Bach

Η θρυλική φωνή των τριών πρώτων άλμπουμ των Skid Row δεν είναι τυχαία αξεπέραστη ως και σήμερα. Ο Sebastian Bach είχε όλο το πακέτο του μεγάλου frontman: τρομερές φωνητικές δυνατότητες, το απαραίτητο παρουσιαστικό και τον δυναμισμό (ή αν θέλετε το τσαγανό). Όλα αυτά τα είχε σε βαθμό που τον έκαναν να ξεχωρίζει σε εποχές που οι μεγάλοι frontmen στην rock μουσική περίσσευαν. Υπήρξαν, όμως, δυο μεγάλα αγκάθια που γιγαντώθηκαν στην πορεία: Αφενός το γεγονός πως το επίθετο «χαρισματικός» πάει συνήθως πακέτο με το «ιδιόρρυθμος», και αφετέρου ότι η μουσική που πρεσβεύει, το heavy rock κάπου ανάμεσα στο hard rock και το heavy metal βγήκε πολύ σύντομα εκτός μόδας. Οι δυο αυτοί παράγοντας παρέσυραν εν τέλει τον Bach στο παρασκήνιο των πραγμάτων…

Διότι, η αλήθεια είναι πως από το "Subhuman Race" του 1995, ήτοι εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, η πιο αξιόλογη δισκογραφικά στιγμή που έχει να επιδείξει είναι η guest συμμετοχή του στο progressive metal project των Frameshift (το οποίο φαντάζομαι λίγοι γνωρίζουν, αλλά αξίζει να ψάξετε το "An Absence Of Empathy" του 2005). Άντε με το ζόρι να συνυπολογίσουμε κάποια καλά στοιχεία που μπορεί να είχε το "Angel Down" του 2007, αλλά έκτοτε επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι κινείται σε απόλυτα ρηχά νερά, άσε που εδώ και μια ολόκληρη δεκαετία δεν έχει κυκλοφορήσει καν κάτι…

Για την επιστροφή του στα μουσικά δρώμενα ο Seb δεν είναι ότι άλλαξε χαρακτήρα ή χούγια, αλλά μοιάζει να λειτούργησε πιο έξυπνα και επαγγελματικά, επιλέγοντας να δώσει τα κλειδιά της δημιουργίας του νέου του άλμπουμ στον Elvis Baskette. O Elvis είναι σταθερός παραγωγός και συνεργάτης των Alter Bridge, αλλά και όλων των περιφερειακών τους project/συνεργασιών, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται τα καταπληκτικά "World On Fire" και "Living The Dream" των Slash, Myles Kennedy & The Conspirators. Ειδικά το πρώτο είναι κατά την ταπεινή μου άποψη το καλύτερο αμιγώς hard rock άλμπουμ της τρέχουσας χιλιετίας (μαζί με το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Heaven’s Basement) και πιθανότατα αυτά να έπαιξαν τον ρόλο τους. Διότι, ο Elvis κατέχει το know how να διατηρήσει τον hard/heavy χαρακτήρα που χαρακτηρίζει τον Bach, αλλά και να τον κάνει να ακουστεί σύγχρονος. Κι αυτό καταφέρνει…

Οι συσχετίσεις δεν σταματάνε εδώ, καθώς στην μπάντα του Bach βρίσκουμε τον Todd Kerns στο μπάσο (πάλι από τη μπάντα των Slash), ενώ ο Myles Kennedy έσπευσε να προσφέρει δυο συνθέσεις, με τον Bach να τον αποθεώνει λέγοντας πως ο Myles τις προσέφερε αφιλοκερδώς, ως ευχαριστώ που υπήρξε κάποτε έμπνευση και πρότυπο του. Δεν μου κάνει εντύπωση, γνωρίζοντας το ποιόν του Myles, όπως δεν μου κάνει εντύπωση πως τα "What Do I Got To Lose?" και "To Live Again" είναι ίσως οι δυο καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ. Το πρώτο ως μια ροκιά που με άλλη παραγωγή θα μπορούσε να περιλαμβάνεται στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του συνθέτη του (το "Ides Of March") και το δεύτερο όντσα το μοναδικό τραγούδι στο άλμπουμ που έχει εκείνη την μελωδική κιθαριστική προσέγγιση ενός "In A Darkened Room" και ταιριάζει τέλεια με τη φωνή του Bach, αποτελώντας ταυτόχρονα ιδανικό κλείσιμο.

Σε γενικές γραμμές, το songwriting είναι αρκετά καλό, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει κιόλας. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι δυναμικές, riff-driven και σχετικά up-tempo, όπως το εναρκτήριο "Everybody Bleeds", το "Freedom" (με συμμετοχή του John 5) και το "(Hold On) To The Dream που το ακολουθούν, όλες τους ευχάριστες αν μη τι άλλο. Σε συνθέσεις όπως το "Vendetta" ο ήχος σκληραίνει, και παρόλο που μοιάζει με άθροισμα ιδεών, εμένα μου κάνει. Άσε δε που μπορεί να ακούσει κανείς πιο ξεκάθαρα την επιρροή του Bach σε ερμηνευτές όπως ο M Shadows και να την εκτιμήσεις. Στο δε "F.U." θα μπορούσε να κάνει (ξανά) ντουέτο με τον φίλο του το Axl ή να έχει ως guest τον Slash, αντ’ αυτού έχει τον Steve Stevens να προσφέρει μια ομολογουμένως έξοχη κιθαριστική δουλειά, ενώ το "About To Break" μου φέρνει στο νου το (κάπως αδικημένο στις συνειδήσεις του κόσμου) "Subhuman Race" και μου αρέσει πολύ.

Πέραν του πολύ καλού ήχου που έχει συνολικά του άλμπουμ και των αρκετά συμπαθητικών παιξιμάτων, αυτό που χαροποιεί περισσότερο κατά την ακρόασή του είναι το συμπέρασμα που προκύπτει ότι ο Bach το έχει ακόμα φωνητικά. Δεν ξέρω τι ποσοστό μπορεί να βελτιώθηκε τεχνητά εντός του στούντιο, αλλά η γενική αίσθηση είναι πως το μέταλλο τη φωνής και η ερμηνευτική δύναμή υπάρχουν ακόμα και μπορούν να προδώσουν το κάτι παραπάνω σε ένα hard/heavy rock συνθετικό πλαίσιο. Άσε που μας ανοίγει την όρεξη στην πιθανότητα να τον ακούσουμε κάποια στιγμή να αποδίδει ζωντανά τόσο αυτά τα τραγούδια, όσο και φυσικά κάποιους από τους ύμνους των Skid Row…

… τους οποίους ολοένα και πιο ανοικτά και με μεγαλύτερη ένταση πιέζει να πραγματοποιήσουν το πολυπόθητο reunion. Εγώ θα πω αν είναι να γίνει, να γίνει σωστά και τίποτα περισσότερο. Προς το παρόν, μου αρκεί που η επιστροφή του Sebastian Bach στα hard rock δρώμενα είναι θετικότατη και συνδυάζεται με τον μάλλον καλύτερο προσωπικό του δίσκο. Μπορεί να μην είναι κάνα τρομερό επίτευγμα, αλλά είναι κάτι που αξίζει της προσοχής μας.