Scavengers

Anthropocene

Patient Zero (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 22/02/2021
Μελωδικό crust που φλερτάρει με το extreme metal χωρίς να χάνει την απαισιόδοξη στόχευσή του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από το Albany της Νέας Υόρκης, οι Scavengers κυκλοφόρησαν πριν λίγες εβδομάδες τον δεύτερο δίσκο τους. Η μπάντα, που διαθέτει πρώην και νυν μέλη από συγκροτήματα όπως οι From Ashes Rise (αν υποψιάζεστε τον ήχο του δίσκου λογικά πέφτετε μέσα), Maggot Brain, Lariat και Recon, και που έχει επίσης μοιραστεί τη σκηνή με σημαντικές μπάντες της τοπικής υπόγειας σκηνής, όπως οι High Command και οι Sanhedrin, επανέρχεται βελτιώνοντας τον προσωπικό της ήχο.

Το "Anthropocene" κινείται, όπως και ο προκάτοχός του, στα πεδία του μεταλλικού hardcore/crust-punk. Πάνω σε αυτή τη λεπτή γραμμή, και ενσωματώνοντας παράλληλα πλήθος στοιχείων τόσο από το extreme metal όσο και από καθαρό metalcore, οι Scavengers κυκλοφορούν οκτώ νέες συνθέσεις, οι οποίες χωρίς να αποκλίνουν από τους ηχητικούς περιορισμούς που θέτουν στους εαυτούς τους, τους βρίσκουν να στρέφονται ελαφρώς προς μια μελωδικότερη κατεύθυνση. Πράγματι, ο τρόπος που συγκροτήματα όπως οι From Ashes Rise στις αρχές του αιώνα εξέλιξαν τον ήχο του crust, ενσωματώνοντας μπόλικες extreme metal μελωδίες υπό μια εντελώς αναγνωρίσιμη και άκρως ενδιαφέρουσα hardcore νοοτροπία, αποτελεί κυρίαρχο εκφραστικό όχημα της μπάντας.

Από τη δυσοίωνη και επίκαιρη έναρξη του "New Plagues" τα πράγματα καθίστανται ιδιαίτερα ξεκάθαρα. Τα φρενήρη leads και οι d-beat παραλλαγές, δημιουργούν μια «αποκαλυπτική» ατμόσφαιρα που θυμίζει εντόνως τους Tragedy. Ο εξαιρετικός ήχος, όσο λασπώδης και καθαρός επιβάλλεται για να καταπιεί τους ακροατές, με τον Brad Boatright (From Ashes Rise, Audiosiege Studios) να αναλαμβάνει το mastering, συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάδειξη των συνθέσεων. Έτσι, το απειλητικό "Born Of Thunder" που ακολουθεί, μπορεί να «κρύβει» τη μελωδία του δεύτερου λεπτού εντός ενός έρποντος νέφους σκόνης και απόγνωσης. Από τον τίτλο είναι, στην τελική, σαφές πως οι Scavengers συνθέτουν μια post-apocalyptic εικόνα της ανθρωπότητας, η οποία όμως έχει τις ρίζες της στο σήμερα.

Στιχουργικά βάλλουν κατά παντός υπευθύνου, χωρίς στιγμή να αλλοιώνουν την ομοιογένεια του δίσκου. Κατά αυτόν τον τρόπο, το "Apologists" ξεχωρίζει εύκολα, δίνοντας πνοή με το, βγαλμένο από crust-άδες Slayer μελωδικό δίπολο, έως ότου το αδυσώπητο breakdown του το οδηγήσει σε ένα ανελέητο hardcore φινάλε. Η εν λόγω σύνθεση είναι μια από τις τρεις που ξεπερνούν τα τρία λεπτά διάρκεια, με το συνολικό αποτέλεσμα να μην υπερβαίνει τα 25. Αν αρέσκεστε στην ιδιαίτερη αυτή πτυχή του crust punk, που συχνά φλερτάρει σε όλους τους τομείς με ένα blackened hardcore, τότε η κιθαριστική δουλειά, χωρίς στιγμή να καινοτομεί, θα σας συναρπάσει. Υπάρχουν στιγμές που μερικές ιδέες φαντάζουν ελαφρώς περιορισμένες σε τέτοιες διάρκειες, αλλά η επιλογή της μπάντας να διαχειριστεί εξαιρετικά τις ταχύτητες, τη δικαιώνει, όπως συμβαίνει και στο "Denial Disorder".

Πίσω όμως από τη σαφή απόδοση τιμών σε συγκεκριμένες επιρροές και την αφοσίωση σε μια μισανθρωπική ατμόσφαιρα, υπάρχει και η επανατοποθέτησή του ήχου σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Χωρίς επαναλαμβάνω να καινοτομούν ιδιαίτερα, οι Scavengers έχουν ενσωματώσει τόσο στα τύμπανα όσο και στα φωνητικά στοιχεία από το metalcore με τρόπο που δεν φαντάζουν ούτε παράταιρα ούτε κυρίαρχα. Το εξαιρετικό "Margin Call" επιτυγχάνει τον στόχο του εξαιτίας του τρόπου που μια κιθαριστική δισολία και ένα extreme metal φινάλε ενσωματώνονται σε έναν συνθετικό σκελετό που αντηχεί τις προαναφερθείσες διδαχές του ιδιώματος.

Οι Scavengers κυκλοφορούν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ σε ένα ιδιαίτερα αυστηρό ύφος. Ο εν λόγω ήχος, αν και από την έκρηξή του πριν 20 χρόνια βρήκε έκτοτε δεκάδες, επιφανείς και μη, μιμητές, φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο κυρίαρχος στη σκηνή. Η εμπειρία των μελών της μπάντας, της επιτρέπει να κυκλοφορήσει ένα σύγχρονο άλμπουμ το οποίο, υπενθυμίζει πόσο αναζωογονητική είναι αυτή η πλευρά της εξίσωσης του (neo)crust. Προσπερνώντας τα σαφή μουσικά δάνεια, απολαμβάνω δεόντως το "Anthropocene", εξαιτίας της πειθαρχημένης στόχευσής του, παρά το γεγονός πως συχνά λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι. Το επιβλητικό φινάλε του "The Sixth Extinction", πέρα από το να βαρύνει το κλίμα, δείχνει το δρόμο προς διαδοχικές ακροάσεις.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET