Savage Messiah

Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα είναι σύνθετα, περίπλοκα με έναν μανδύα ιδιαιτερότητας που τις περισσότερες φορες είναι για το φαίνεσθαι, χωρις ουσία από πίσω. Όλοι αναζητούμε κάτι το ξεχωριστό, μουσικά κάτι το διαφορετικό με πολύπλοκες συνθέσεις, δέκα διαφορετικές κλίμακες σε κάθε τραγούδι, ντραμς με σαράντα πεταλιέρες και δεκάχορδα μπάσα. Αλλιώς η κριτική και εμού του ιδίου- είναι ότι αυτόν το έχουμε ξανακούσει, generic, βαρετό κτλ κτλ. Μέσα λοιπόν σε αυτή την εποχή όπου μουσικά νιώθουμε ότι τα έχουμε ακούσει όλα από όλους είναι ευχάριστο όταν πέφτει στα χέρια μου κάτι που έχω ξανακούσει διακόσιες χιλιάδες φορές αλλά διάολε είναι απλό, είναι μεταλ, είναι εύπεπτο και ξεκούραστο στο αυτί.

Το ραδιοφωνικό μέταλ των Savage Messiah προσφέρει αυτό ακριβώς. Λονδρέζοι, από το 2007 έχουν κυκλοφορήσει αισίως τέσσερις δίσκους και όλα αυτά τα χρόνια έχουν φάει τα φεστιβάλ με το κουτάλι κυρίως σαν support, γεμίζοντας εμπειρίες ενώ το 2014 ήταν από τα συγκροτήματα που η βρετανική κυβέρνηση επιχορήγησε με ένα ποσό για την προώθηση της Βρετανικής μουσικής εκτός συνόρων!

Στο πέμπτο αυτόν άλμπουμ καταπιάνονται με τους εσωτερικούς τους δαίμονες και εμφανίζονται πιό ώριμοι από ποτέ και με παραγωγό όχι πλέον τον Scott Atkins (Cradle Of Filth, Amon Amarth) αλλά τον παραγωγό των Soilwork και των Opeth, David Castillo. Το μελωδικό τους thrash ακούγεται πάρα πολύ εύκολα και τα έντεκα κομμάτια του δίσκου κυλάνε εύκολα και... αναίμακτα αλλά εντάξει δεν χρειάζεται κάθε δίσκος που ακούμε να αλλάζει το ρου της ιστορίας της μουσικής.

Η εξαιρετική αρχή με το "Virtue Signal" βρίσκει παραίτερο συνοδό με το δεύτερο "What Dreams May Come". Evile, Metallica, Lazarus A.D. όλα μέσα στο καζάνι και σου ανοίγει η όρεξη για παραπάνω στην αρχή και είναι κρίμα που πέφτουν τόσο οι τόνοι στη συνέχεια. Όχι ότι δεν πρόκειται για αξιόλογες συνθέσεις, ιδιαίτερα το "Heretic In The Modern World" με τη σολάρα του David Hruska. Στα φωνητικά ο David Silver είναι κάτι παραπάνω από καλός και ακούγεται πολύ αμερικάνος στη διασκευή του country κομματιού του Chris Stapleton "Parachute". Υπέροχο ροκ κομμάτι με όμορφο ρεφρέν που δεν ακολουθεί το ύφος του δίσκου και θα ξεχώριζε περισσότερο σαν τελευταίο κομμάτι κατά τη γνώμη μου.

Οι Savage Messiah λατρεύουν να παίζουν ζωντανά όπως φαίνεται και δημιουργούν μουσική για mosh pits. Ακούστε τα "Down And Out" και "The Bitter Truth" για παράδειγμα. Γρήγορα, ριφς ξυράφια και «συναυλιακά» ρεφρέν. Όταν πέφτουν οι ρυθμοί (βλέπε "Until The Shadows Fall") απλά είναι ένα αδιάφορο διάλειμμα και δεν προσφέρουν ιδιαίτερες συγκινήσεις αφού το φόρτε των Βρετανών είναι τα πολλά οκτάνια.

Πρόκειται για μια παραγωγή που τιμά το παρελθόν των Savage Messiah, σέβεται τους οπαδούς της μπάντας και προχωράει ένα βήμα παραπάνω με περισσότερη ωριμότητα αλλά πατώντας στα ίδια μονοπάτια του μελωδικού thrash με τον χαρακτηριστικό ήχο παρόμοιων Βρετανικών σχημάτων. Αποφεύγει να είναι μονότονο, έχει τις καλές στιγμές του και ακούγεται εύκολα αλλά δεν θα τρελαθούμε κιόλας.