Saint Vitus

Ποιος ασχολείται με live άλμπουμ τέτοιες μέρες, θα πει κάποιος. Ειδικά από τη στιγμή που δεν συνοδεύονται από κάποιο DVD/Blu Ray με οπτικοακουστικό υλικό και δεν πρόκειται για κυκλοφορία κάποιου μεγαθήριου, τύπου Metallica ή Iron Maiden, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Ωστόσο, οι Saint Vitus είναι η πιο επιδραστική αμερικάνικη doom metal μπάντα, έχει πιστούς οπαδούς, ενώ δεν κυκλοφορεί επίσημα ζωντανούς δίσκους (ούτε περιοδεύει!) κάθε τρεις και λίγο, άρα έχει κάποιο ενδιαφέρον για όλους, πιστεύω, να ρίξουν μια καλή ακρόαση στο "Live Vol. 2", το οποίο κυκλοφορεί μέσα στο κατακαλόκαιρο και λειτουργεί και ως μια μικρή συλλογή με κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας.

Το "Live Vol. 2" είναι, λοιπόν, η δεύτερη επίσημη ζωντανή κυκλοφορία των Vitus, με ηχογραφήσεις από την περιοδεία για τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, το αρκετά καλό "Lillie: F-65". Η μπάντα καταδέχεται να παίξει και δύο Scott Reagers κομμάτια ("White Stallions" και "War Is Our Destiny"), δίνει ευκαιρίες και στο "Lillie...", από το οποίο ακούγονται τρία κομμάτια ("Let Them Fall", "The Bleeding Ground", "The Waste Of Time") και γενικώς οι επιλογές τους για το tracklist είναι ορθές, κατά τη γνώμη μου. Προσωπικά, θα ξεχώριζα τις εκτελέσεις στο αγαπημένο μου "The Troll", από τον "Mournful Cries" δίσκο, στο "Thirsty And Miserable" (διασκευή από Black Flag) και, φυσικά, το απόλυτο "Born Too Late", το οποίο πάντοτε ακούγεται μεγαλοπρεπέστερο, παιγμένο ζωντανά.

Πραγματικά, το συγκρότημα δεν ακούγεται ούτε κατ' ελάχιστο πιο κουρασμένο ή γερασμένο, σε σχέση με το πώς ακουγόταν στο live album του 1990, και η απόδοσή του, σε όλα τα τραγούδια, είναι κορυφαία. Το κοινό (δεν γνωρίζω πού έχουν γίνει οι ηχογραφήσεις) ή είναι ψόφιο ή η μίξη δεν το έχει αρκετά ψηλά. Απ' την άλλη μεριά, όμως, το αργόσυρτο, βαρύ και αφιλόξενο ύφος των Vitus δεν προσφέρεται για τρελό κέφι και γυροβολιές στην πίστα, ούτε για γηπεδικούς αλαλαγμούς και "scream for me Long Beach", οπότε δεν χαλιόμαστε.

Απόλυτος ηγέτης της μπάντας είναι μεν ο τρελάρας κιθαρίστας Dave Chandler, o oποίος κυρίως προλογίζει τα τραγούδια και λέει τα δικά του από μικροφώνου, αλλά την παράσταση κλέβει η απόλυτη μούρη που ονομάζεται Scott "Wino" Weinrich, ο οποίος τραγουδά με πάθος και ψυχή και είμαι σίγουρος ότι ακόμα he looks like the living death. Ο Mark Αdams (μπάσο) και ο νέος ντράμερ Ηenry Vasquez, χτίζουν ένα απροσπέλαστο rhythm section και συγκρατούν τις Hendrix-ικές παρεκτροπές του Dave.

Γενικά, το δισκάκι είναι "value for money", αποπνέει πάθος και αλητεία και είναι μια καλή παρηγοριά για τους οπαδούς της μπάντας, για όσο διάστημα δεν υπάρχει κάποιος καινούργιος στούντιο δίσκος εκεί έξω και είναι και άγνωστο το πότε (και αν) υπάρξει ποτέ. Αποτελεί, επίσης, μια καλή ευκαιρία για να ξεκινήσει κάποιος την επαφή μαζί τους και μια άξια προσθήκη στη δισκοθήκη κάθε doom metal ακροατή. Με άλλα λόγια: Μάζεψε την παρέα σου και αδειάστε την κάβα, ακούγοντας το βαρύτερο συγκρότημα του σύμπαντος. Όσο πιο δυνατά αντέχεις.